UMUT

2

Arkamdan kantinin sertçe açılan kapısıyla irkildim. Dolmuş gözlü, düşüncelerili bakışlarımı Yiğit'in gözlerinden ayırıp arkama döndüğümde, gelenin Umut olduğunu görmemle saniyeler içinde utanmam bir olmuştu. Ben titreyen gözlerle Umut'a baksam da onun gözleri başkasının üzerindeydi. Kendini zor tutan nefret dolu bakışlarla dişlerini birbirine bastırdı. Ne dicek yada ne olacak en küçük bir fikrim yoktu ama kötü şeyler olacağı belliydi. Daha ilk gün böyle işlere bulaşmak hiç de istemem ama hayatın bana karşı şakaları işte. Ama mutlu kalmalıydım sonuçta ailem buradaydı öyle değil mi?

Tamam Zehra, işe yaramıyor kendini kandırma!

Umut'un gözleri sonunda benimkilerle buluştuğunda, göz ucuyla yan tarafı gösterdi Yiğit'le arasında çıkmam için. Onu korumak için bunu yapmak pek istemesem de ağır adımlarla yan tarafa doğru bir iki adım attım. Onlara baktığımda birbirine dalmamak için kendilerini zor tutan iki genç ile karşı karşıya kaldım. Kantinde uzun bir sessizlik oluştu. Kıyamet öncesi sessizlik midir nedir?

Umut'un yumruklarını sıkmasıyla tam burada korktuğum şeyin gerçekleşeceğini anlamam zor olmadı. Gözlerimi sıkıca yumdum ve sabırla kıyametin bitmesini beklemeye başladım. Havalarda uçuşan yumruk ve bağırış seslerinden pek hoşnut olmasamda da hiç sesim çıkmadı. Yada çıkaramadım da diyebiliriz. Ama emin olun ki Umut'un zarar gören saç teline bile canım yanıyordu. O beni koruyordu. Benim için dayak bile hem yiyip hem de yediriyordu. Böylesine kötü ve canını yakan şeyler seni mutlu edemez değil mi Zehra? Sen böyle biri değilsin Zehra!

...

'Hadi bu kız küçük onu geçtim bari sen yapma be oğlum! Hani yani birde son sınıfınıfsın hiç yakıştıramadım senin gibi güzel bir çocuğa, hiç! Sen son sınıfsın sınavına odaklan, kendini böyle boş işlerle harcama. Baksana bir şunun yüzünün haline ya!'

Yetimhanenin müdiresi Nevim abla bize söylenirken her şeyi sıkıştırdığı eski, tahtadan yapılmış dolaptan pansuman çantasını arıyordu. Umut ile karşısında ceviz ağacından yapılmış ve özenle oyulmuş bilmem kaç yıllık tekli koltuklarda oturuyorduk. Ellerimi dizime bağlamış, yüzüm yere eğik, yürümekten eskimiş desenli halının desenlerinde oyalanıyordu gözlerim. Klasik azar işitme modu işte.

Nevim abla bulduğu pansuman çantasını bana uzatarak elini salladı. ' Al şunu da arkadaşına yardım et. Zaten senin yüzünden bu halde nur gibi çocuk. Bari arkanı topla.'

Halı deseninden çektiğim gözlerle zar zor gülümsedim Nevim ablaya. 'Tamam. Gel Umut' Ben merdivenlerden 7 numaralı odanın yolunu bulurken Umut'ta arkamdan beni takip ediyordu. Bu arada 7 numara derken, burada kalan çocukları grup grup odalara ayırırlar. Ben ve Umut 7 numaradayız. Bu odalar 13 numaraya kadar gidiyor.

7 numaraya girdiğimizde ben kendi yatağıma doğru ilerledim ve oturum. Umut'un da gelmesi için elimle yatağımın yeni değişmiş, beyaz çarşafına vurdum iki kez. O ise hiç çekinmeden geldi oturdu yanıma. Onun benden utanmaması, beni kardeşi gibi görmesi hoşuma gidiyordu. O böyleyken ben niye onun gibi olamıyordum? Sanki en ufak hatamda beni slip atacak diye endişelenip her şeyi elime yüzüme bulaştırıyordum. Bu hallerimden oldu olası hep nefret etmişimdir.

Nevim ablanın verdiği pansuman çantasını açıp adını bilmediğim kahverengi sıvıyı pamuğa döktüm. Bunu yapmam gerektiğini bana kimse öğretmemişti aslında. Ben izlediğim filmlerde görüyordum. Önce baş rol kız söylenerek pamuğu yakışıklı, yüzü yara bere içinde olan erkeğinin yüzüne sürer. Kızın sürdüğü şeyden erkeğin canı yanar ve ağzından sızıntılı sesler çıkarır. Bütün filmlerde olay budur asla değişmez.

Bende şuan kendimi filmlerdeki o şanslı kız yerine koydum. Karşımda duransa yakışıklı erkeğim. Pamuğu yavaşça ve narince Umut'un yüzündeki yaralara sürmeye başladım. Filmlerdeki gibi ağzından saçma sesler çıkmadı ama kaşlarını çattı sadece. Benim yüzümden bu haldeydi. Niye Yiğit'e okadar sinirlendi. Bana dediklerini bile duymamıştı halbuki. Kapıyı açtığından Yiğit'le karşı karşıyaydık sadece. Umut birden gelip Yiğit'i yumrukladı. Nedeni neydi peki? Art arda sorusu bitmeyen düşünceler kafamın içini sarmışken kendimi git gide dahada suçluyordum.