අලු ඇස් | ᴏɴɢᴏɪɴɢ

තුන්වන පරිච්ඡේදය

ශ්වේත්ගෙන් ආව ලියුම කියවපු වෙලාවේ ඉදන් යටපත් වෙලා තිබ්බ මගේ හිතේ බර ගතිය ආයෙම මතුවුණා.. කවද්ද ඇක්සිඩන්ට් වුණේ.. හුගක් තුවාල වෙලාද.. එයාට ගොඩක් අමාරුයිද කියලා හරියටම දැනගන්න මට ඕන වුණත් ලියුමකින් ඇරෙන්න ඒ ගැන විස්තරයක් අහන්න ක්‍රමයක් මට නෑ.. එයාට ලියන්න අමාරුයි කියලා දැන දැනම ඒක ගැන අහලා මං ලියුමක් යවන එකත් තේරුමක් නෑනෙ.. එයා හොදින්.. ඒ නිසා කලබල වෙන්න එපා කිව්වත්, මගේ හිත දැනටම සෑහෙන්න කලබලයි..

ඉතින් ඒ විදියටම තවත් සතියක් ගෙවුණා.. ඒ සතිය ඇතුළත වුනේ මායි මියුරුයි අයිටී කෝස් එකක් හොයාගත්ත එක.. ඒකත් අම්මගෙ අමනාපය මැද්දෙම..

" ලොකූ තව ටිකක් හිතුවොත් නරකද මං අහන්නෙ..? "

අම්මා මට කවන්න බත් පිගානකුත් බෙදාගෙන ඇවිත් ආයෙ ආයෙ එකම කියද්දි මං කරේ මුකුත් නොකියපු එක.. අම්මට ඕනි මං තව පාරක් ඒලෙවල් කරන එක.. ආර්ට් සබ්ජෙක්ට්ස් තුනක් කරන්න හදපු මං එයාගෙ කීමටමයි බයෝ කරේ.. ලොකු කැමැත්තක් නැතුව කරන්න ගත්තත් මං මගෙ උපරිමෙන්ම කරන්න උත්සාහ කරා.. හැබැයි ඒ වගේම මගෙ උපරිමෙන්ම මට එක්සෑම් එක ලියන්න බැරි වුණා.. ඒකත් කෙමිස්ට්‍රි පේපර් එක.. වුණේ මොකක්ද කියලවත් මට මතක නෑ.. ගෙදර එන්නත් කලින්ම MCQ පේපර් එක මගදිම විසිකරා කියලනම් මතකයි..

ඉතින් මට මාරම විදියට වරදකාරී හැගීමක් දැනෙන්නෙ.. කරන්න පුලුවන් දෙයක් නොකර මං අවුරුදු දෙකකටත් වැඩිය නිකන් සල්ලි නාස්ති කරා කියලා හිතෙනවා.. මං වැඩ කරේ නැත්තෙ නෑ.. අම්මගෙ කීමට බයෝ කරත් මං මුල ඉදන්ම වැඩ කරා.. ඒත් මට හිතෙනවා මං මහන්සි වුණු විදියට මට සාධාරණයක් කරන්න බැරි වුණා කියලා..  මහන්සි වෙලත් බලාපොරොත්තු වෙන ප්‍රතිඵල එන්නෙ නෑ කියලා මතක් වෙද්දි මට මාත් එක්කම තරහයි වෙලාවකට.. පුදුම කලකිරීමක් තියෙන්නෙ.. තව පාරක් කරන්න පුලුවන්නෙ කියලා කාටත් කියන්න පුලුවන්.. හැබැයි, හැමෝගෙම මානසික මට්ටම් එක වගේ නෑනෙ.. ෆේල්නම් වෙන්නෑ කියලා දන්නවා.. ඒත් අම්මගෙ හීනෙ මගෙන් නම් ඉෂ්ට වෙන එකක් නෑ කියලත් ඒ වගේම මං දන්නවා..

" මියුරු බලන් ඇති අම්මෙ.. මං යනවා.. "

මං අම්මට වැදලා එළියට එනකොටත් එයාගෙ මූන අවුල්.. කෝස් එකට නැතුව මං රිවිෂන් ක්ලාස් එකකට යනවා කියලා ආවනම් ඒ පෙනුම හාත්පසින්ම වෙනස් වෙන්න තිබ්බා..