The Only Girl(The BINI Series#1)

[11]

Vero just parked and we immediately got off. We entered the hospital. We went up to Jhoanna's room. We just walked a little bit to get there. I knocked first and the nurse on duty opened it. Jhoanna gave medicine. "Good evening ma'am." Greetings from the Nurse as well as Vero

Lumapit na 'ko at umupo sa tabi ng Kama ni Jhoanna. Nakita niya 'ko na kasama si Vero.

"Hi." Bati ni Vero.

"Hello." Ngumiti si Jhoanna.

"How are you?" Tanong ko.

"Ganun pa rin naman." Hinawakan ko ang mga kamay niya. "Kahit may sakit ako 'di mo kinekwento ang mga bagay na ganyan." Tinuro niya kami ni Vero.

Tumawa ako ng pagak sakanya, at kahit may sakit siya ay masaya pa rin ang bungad niya sa akin. "Wala naman. Ikaw!"

Tumawa siya at naluha naman ako.
" 'Wag ka nang umiyak. Gagaling naman ako."

"Alam ko naman 'yun." Kasabay nu'n ay ang pagyakap sa akin ni Vero.

"Please, alagaan mo ng mabuti ang bff ko ahh." Pagpapaalala niya kay Vero.

"Promise. I will be her bestfriend habang nag papagaling ka."
Pinunasan ko ang mga luha ko.

"Tignan mo.. mukha ka nang zombie."
Tumawa ako at patuloy pa ring punas sa aking nga pisngi.

May kumatok sa pinto at binuksan ko iyon. "Ay hello po tita." Bungad ko.

"Hi. Kumain na kayo?" Nilagay ni tita sa side table ang isang basket ng prutas.

"Hindi pa po." Sagot ko.

"Kain na muna kayo ng kasama mo. Ako na ang mag babantay.. salamat."
Ngumuti si Tita saamin at umalis na kami.

"That's Jhoanna's mother?"
Tanong ni Vero.

"Yes. Si tita Jhonna."
Tumango siya at agad na kaming pumunta uli ng parking.

"Where do you want to eat?" Vero asked.

"anywhere." He turned to me and was surprised. "Why is your face like that?"

"Wala. Naalala ko lang nung time na kumakain rin kami ni Jho sa mga restau." Tumango siya at dumiretso na sa malapit na restaurant sa hospital.

"What do you want?"
Tanong niya.

"Kahit one piece chicken nalang."
Tumingin siya sakin na may pag-aalala

"Are you sure?"
Tumango ako at nag paalam na maghahanap ng upuan.

Nakaupo na 'ko sa bakanteng upuan at tumungo. Napagod lang talaga ang mga mata ko kaya gustong gusto ko na rin umuwi at mag pahinga na.

Before everything that is happening to me now, I also want to thank Vero for staying by my side even though we only spent a few hours together.

Vero placed the order and I immediately arranged for a seat.

"Are you ok? You're pale, maybe you're the one in the hospital na. Get some rest din." He reminded.

"I'm fine. Don't worry about me. That's why I'm the one who's ashamed of you." I looked at him with doubt.

"Where?" He suddenly asked. I know he wants na samahan ako, but I'm the one who is ashamed of him.

"For what you do. I know you are also a busy person and do something when you should be doing it."

"Don't worry, I'm fine. And before I go to you, I'm done with everything I'm going to do." I nodded and smiled at him.