გაღარიბებული პრინცესა.🔞(დასრულებული)

თავი9

-იუჯინ რა გჭირს?
-რაზე?
-ხასიათზე ვერ ხარ.
-რავი...
-ჰეი ძამიკო.
-აუ ანი მე წავედი რა.
-უკვე? ერთი საათის უკან მოვედით.
-არ ვარ ხასიათზე.
-მოხდა რამე?
-რაც მოვედით მილა უაზროდ იქცევა, არადა მშვიდათ ავუხსენი რო არ მომწონს, მარა აზრი? ჩენი ფოტო დადო სთორზე და დააწერა მოღალატე.
-უთხარი მერე წაშალოს.
-არ წავშლიო, გამომიცხადა.
-სუ გაუბერა, ჩემი დაქალია მარა ზედმეტი მოსდის უკვე.
-ხო რავი, ხოარ ვცემ.
-დაველაპარაკები მე.
-კარგი, მე წავედი.
-მიდი.
იუჯინი სახლში წავიდა, ანი კი მილასთან მივიდა.
-მილ რაშვები?
-არაფერს, შენ?
-მილ მისმინე...
-რა იყო?
-სთორი წაშალე.
-რატო? რა ვთქვი ტყუილი?
-ჩემი ძმა მოღალატე არაა! არ ხართ ურთიერთობაში, ეგ შეიგნე.
-მე მართლა მომწონს.
-მილ მას არა, ისე გიყურებს როგორც დას.
-ის ძუკნა რო მოეწონა!
-ვალე რა შუაშია!?
-როგორ აცვია!? როგორ იქცევა!?
-ეგეთია, განძრახ კიარ შვება.
-შენ რა იყო ეხლა მაგის დაქალი ხარ?
-ეგ რა შუაშია, მე არ მინდა ჩემ ძმაზე ეგეთი რაღაცეები დაწერო, რაც არ უნდა იყოს შენზე
მეტად ჩემი ძმა მიყვარს, ვალეს რაც შეეხება მეც არ ვგიჟდები მაგაზე მარა ეხლა არაფერი დაუშავებია.
-კაი.
-ნუ მებუტები.
-არ ვიბუტები.
იუჯინი სახლში დაბრუნდა.
-ვალე...
-უკვე მოხვედი?
იუჯინმა ვალე გადაკოცნა.
-ამდენი ხანი მარტო ხომ არ დაგტოვებდი?
ვალემ გაიღიმა.
-რაო კნუტო მოიწყინე?
-ცოტა.
-ვაიმე.
იუჯინი ვალეს გვერდით მიუჯდა.
-რა გავაკეთოთ?
-საჭმლის გაკეთება იცი?
-გშია?
-არა, მამა უნდა ვნახო დღეს და მინდა რამე მოვუმზადო და წავუღო.
-არაა პრობლემა გასწავლი და დაგეხმარები.
-აუუ მადლობა.
-არაფრის, საყვარელი საჭმელი რა აქვს?
-ხორცი უყვარს.
-მშვენიერი.
იუჯინმა და ვალემ სამზარეულოში გადაინაცვლეს.
-მოკლედ, ღვინო დაგვჭირდება.
-ღვინო მიყვარს, განსაკუთრებით წითელი.
იუჯინს გაეცინა.
-ხორცი უნდა ჩავდოთ ღვინოში და სუნელებში.
-ააა უი.
-მე დავჭრი კარგი, შენ შეიძლება ხელი გაიჭრა.
-კარგი.
იუჯინმა ვალეს წინსაფარი გაუკეთა.
-რომ არ დაისვარო.
-მადლობა.
იუჯინმა ხორცია დაჭრა დაიწყო.
-ფუ რანაირია უმი.
-უმი ხორცი არ გაქ ნანახი?
-არა.
-მოდი აქ.
ვალე მაგიდის წინ დადგა, იუჯინი კი მის უკან.
-აიღე დანა, მეორე ხელით ხორცი დაიჭირე.
-ამას ხელს ვერ  მოვკიდე, სისხლიანია.
-გინდა ხელთათმანები?
-კი.
იუჯინმა ვალეს ხელთათმანები გაუკეთა.
-მიდი პატარავ მიდი.
ვალემ მოუხერხებლად მოჭრა ხორცის უზარმაზარი ნაჭერი.
-ყოჩაღ, ოღონდ პატარა ნაჭრები.
-კარგი.
ვალემ გააგრძელა.
-ეი ფრთხილად ფრჩხილი არ მიაყოლო.
-უი...
-ცოტა დარჩა.
იუჯინმა და ვალემ ხორჩი დაჭრეს.
-ეხლა ღვინოში უნდა ჩავდოთ და სუნელები მოვაყაროთ.
იუჯინმა ვალეს კოვზი მიაწოდა.
-ცოტ ცოტა ჩააყარე.
ვალემ სუნელების ჩაყრა დაიწყო.
-ვანილია ეგ! არ ჩააყარო!
-ვიცოდი!
-ვითომ?
ვალეს გაეცინა.
-დაახლოებით ერთი საათი იყოს ასე, იქამდე ბოსტნეული დავჭრათ.
-კარგი.
ორივე საქმეს შეუდგა.
-როგორც ჩანს მამასთან ახლოს ხარ.
-არა, რაც აქ მოვედი და დავინახე როგორ არი ანი მამასთან...
-იქამდე რატომ არა?
ვალემ მძიმედ ამოისუნთქა.
-თუ გაწუხებ, ბოდიში...
-არა... უბრალოდ... ბავშობაში მამა სულ მუშაობდა და ჩემთვის დრო არ რჩებოდა, ძალიან მწყინდა... კი ვხვდები რომ ჩემთვის აკეთებდა მაგრამ მაინც მწყინდა ძალიან, ეგ წყენა დიდ ასაკშიც გამომყვა.
იუჯინი ვალეს ჩაეხუტა.
-ბოლო წლები საშინლად ვექცეოდი, არაფრად ვაგდებდი... მარტო მას კი არა... ყველას ცუდათ ვექცეოდი... გუკის გარდა.
ძალიან მინდა როდესაც მორჩება ყველაფერი მამასთან ერთად დასასვენებლად წავიდე.
-აუცილებლად წახვალთ.
-ვიცი რომ ძალიან ვაწყენინე და მინდა მაპატიოს.
-მამაშენს ძალიან უყვარხარ, ყოველდღე ურეკავს დედას, აქამდე მიკვირდა ეგრევე შენ რატო არ გწერდა.
-რატომ?
-ერიდება, ჰგონია რომ ისევ გაგაღიზიანებს, დარწმუნებული ვარ თვითონაც თავს დამნაშავეს გრძნობს იმის გამო რომ ასე უყურადღებოდ იზრდებოდი.
-არ ვიცი როგორ დავალაგო ურთიერთობა მამასთან.
-მმმ... გითხრა?
-კი.
-დაელაპარაკე, უთხარი რასაც გრძნობ, აი ყველაფერი.
-ხო...
-დამიჯერე ლაპარაკი ყველაფერს შველის.
-მადლობა დღეს ვცდი.
იუჯინმა ვალეს შუბლზე აკოცა.
-იუჯინ მადლობა, მართლა.
-არაფრის, ისე... შეგიძლია შენ ცხოვრებაზე რამე მომიყვე?
-ჰმ...კი.
ლაპარაკის პარალელურას ორივემ საჭმელი მოამზადა.
-აბა გასინჯე.
ვალემ საჭმელი გასინჯა.
-მმმმ რა კაია.
-მიდი კონტეინერში ჩადე და წაგიყვან მამაშენთან.
-აუ არ ვიცი მადლობა რითი გადაგიხადო.
-ძშირად გაიღიმე.
ვალემ გაიღიმა.
-ვაიმე! ამ ღიმილისთვის ყველაფერს გავაკეთებ.
იუჯინმა ვალეს ლოყაზე უჩქმიტა.
-მიდი გაემზადე.
-იუჯინ...
-გისმენ.
-მანქანა საიდან გყავს?
-ორი წელი ფულს ვაგროვებდი და ვიყიდე.
-გასაგებია.
იუჯინმა ვალე ვლადთან მიიყვანა.
ვლადი პატარა, ხველ, ნახევრად დანგრეულ სახლში ცხოვრობდა.
-მამიკო.
ვალე ვლადს ჩაეხუტა.
-მომენატრე მა.
-მეც ვალე.
-მამა აქ როგორ ცხოვრობ?
ვალემ ძველი ავეჯი და გაუბედურებული კედლები შეათვალიერა.
-მე კარგად, შენ როგორ ხარ? ძალიან გამიხარდა ჩემი ნახვა რომ მოინდომე.
-კარგად ვარ მამა.
ვალემ ვლადს კონტეინერი მიაწოდა.
-შენ მოგიმზადე.
ვლადი ვალეს ჩაეხუტა, მკაცრი და მრისხანე ვლადი ვალესთან გულჩვილი და ზემგრძნობიარე ხდებოდა.
-შენი ლამაზი და ნაზი ხელებით?
-კი მამა, სულ სწრაფი მომზადების საჭმლის ჭამა არ შეიძლება.
ვლადს ცრემლები წამოუვიდა.
-მამა მინდა დაგელაპარაკო.
-ჩამოვჯდეთ.
ვლადი და ვალე პატარა სავარძელში მოთავსდნენ.
-რაზე გინდა ლაპარაკი?
-მე... ბოდიშის მოხდა მინდა...
-ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ.
-ვიცი... უბრალოდ გული მწყდება რომ ამდენი ხანი დავკარგე, შემეძლო რომ შენს გვერდით ვყოფილიყავი მე კი... მამა უბრალოდ... ძალიან მაკლდი ბავშობაში და...
ვლადმა ვალეს ხელზე ხელი დაადო.
-ვალე მინდოდა რომ ყველაფერი საუკეთესო შენ გქონოდა... ფული რომ მქონოდა დედას და ძმას გადავარჩენდით.
-რა!?
-დედას ძალიან ძვირიანი პრეპატარი სჭირდებოდა, ვერ ვუყიდე და...
ვალეს ცრემლები წამოუვიდა.
-ვალე... არ მინდოდა რომ შენც რამე მსგავსი მოგსვლოდა, მინდოდა ყველაფერი გქონოდა, იცი დედაშენი ოცნებობდა რომ ღვის პირას სახლი გვექნებოდა...
ვლადმა ვისკი მოსვა.
-მეტი რომ მემუშავა ან... გადარჩებოდა.
ვალე ვლადს ძლიერად მოეხვია.
-შენი ბრალი არაა მამა.
-მაპატიე ვალე... ვიცი რომ ცუდი მამა ვარ.
-არა მამა! საუკეთესო ხარ...
-მახსოვს დაბადების დღეზე როგორ ტიროდი... თავი საშინლად ვიგრძენი.
-მამა ეგ ყველაფერი წარსულშია, ახალი ცხოვრება გვაქვს.
-მაპატიე...
-შენც მაპატიე.
მამაშვილი ერთმანეთს ჩაეხუტა.
-მიყვარხარ მა...
-მეც.
-მამაიკო ყველაფერი რომ მოგვარდება... სადმე დასასვენებლად წავიდეთ?
-კი პრინ... ვალე სადაც გინდა.
-თუ გინდა პრინცესა დამიძახე.
ვლადს გაეღიმა.
-მადლობა.
მამაშვილი კიდევ რამოდენიმე ხანი იხსენებდა წარსულს და გეგმავდა მომვალს.
-მამა გვიანია უკვე მე წავალ.
-მიდი გაიქეცი და მადლობა ძალიან დიდი.
-არაფრის მამა.
ვალემ მამას თბილად ჩაეხუტა და გარეთ გავიდა.
-იუჯინ!? აქ მელოდებოდი?
-უკან ხომ უნდა წამეყვანე?
-მადლობა.
ვალემ კარები გახსნა.
-არა, მეორე მხარეს დაჯექი.
-საჭესთან?
-კი, ხომ შეგპირდი.
გახარებული ვალე საჭესთან დაჯდა.
-იუჯინ!
გაისმა ვლადის ხმა.
-დიახ.
იუჯინი ვლადთან მივიდა.
-ორი წუთი...
ვალე მანქანიდან გადმოვიდა.
-ჩემო პრინცესა ორი წუთი და მოვა იუჯინი.
-კარგი.
ვლადი და იუჯინი ცალკე გავიდნენ.
-იუჯინ, მე კარგად ვხვდები რომ ჩემი შვილის მიმართ არ ხარ გულგრილი... ეგრეა!?
-ხო... დიახ.
ვლადმა სიგარეტს გაუკიდა.
-იცი რო შეყვარებული ყავს?
-დიახ ვიცი.
-ჰმ...
ვლადმა იუჯინი აათვალიერა.
-ჩემ შვილს თუ აწყენინებ ცოცხლად დაგმარხავ!
მშვიდი მაგვამ თავდაჯერებული ხმით თქვს ვლადმა.
-არ ვაწყენინებ!
-დანარჩენს გუკი მიხედავს... ეხლა თავისუფალი ხარ.
იუჯინი ვალეს დაუბრუნდა.
-აბა მზად ხარ?
-მეშინია.
-ჰეი ნუ ღელავ კარგი? არაფერი მოხდება.
იუჯინმა უკან გაიხედა.
-მოდი მე გავიყვან აქედან და სწორ გზაზე უკვე შენ დაჯექი.
-კარგი.
იუჯინმა მანქანა გაშლილ სწორ გზაზე დააყენა.
-მოკლეს ეს არია მუხრუჭი როცა გაჩერება მოგინდება ფეხით ნელ ნელა დააწექი.
-აჰამ.
-ჰეი ნუ ხარ დაძაბული.
-მანქანას რომ რამე დავმართო?
-დაიკიდე.
ღიმილით თქვა იუჯინმა.
ვალეს გაახსენდა როგორ უყვიროდა და ეჩხუბებოსა გუკი ვალეს, პატარა ნაკაწრის გამო.
ორი წელი ფულს აგროვებდა...
-ჰეი მიდი დაქოქე.
-არ არ მინდა.
-მისმინე მანქანაზე თუ ღელავ არაა პრობლემა, ჩვენც არაფერი დაგვემართება.
იუჯინმა ვალეს ლოყაზე აკოცა.
-მიდი.
ვალემ მანქანა დაქოქა.
-ყოჩაღ, არ გაჩერდე.
ვალეს ღიმილი ყურებამდე გაეწელა.
-ეხლა ნელა გააჩერე.
იუჯინმა ვალეს მუხლზე ხელი დაადო.
-ნელა დააჭირე.
ვალემ მანქანა გააჩერა.
-აი ხედავ რა კარგად გამოგდის?
-ხო.
-პრაქტიკა გჭირდება უბრალოდ.
იუჯინმა ვალეს თავზე ხელი გადაუსვა.
-ეხლა სახლისკენ?
-კი.
სახლში დაბრუნებულ ვალეს ტელეფონე შეტყობინება მოუვიდა.
,,ჩემო სიყვარულო როგორ ხარ?"
,,კარგად ბაჭია, შენ?"
,,მეც კარგად, ხვალ მნახავ?"
,,რათქმაუნდა❤️❤️😽"
,,ჩენო ფისუნია, ყველაზე ლამაზი კაბა ჩაიცვი."
,,სად მივდივართ?"
,,სიურპრიზია❤️"
,,აუუ ნეტავ მალე გავიდეს დრო☺️☺️"
,,მალე გავა სიხარულო, ეხლა მიდი დაიძინე❤️მიყვარხარ❤️"
,,მეც მიყვარხარ❤️😽"