Kibirli

1. Bölüm

İntihar

~Bazı anlar varki sessiz kalmak
konuşmaktan daha anlamlı geliyor insana~

Günlerden 6 şubat saat 00:00 geçmişdi. Ve ben hala yalnızdım. Hem fiziksel olarak hem de ruhsal olarak. Aslında beni hayattan bıktıran kendim değildi, beni hayattan bıktıran başında ailem olmakla her kesti. Normal bir insana göre yaşamaktan fazla bıkmıştım ve şimdiyse daha önce yapmaya kalkıştığım amma bir türlü yapamadığım şeyi yapıyordum. EVET İNTİH@R EDİYORDUM.

Aslında daha önce çok kez kez intih@r yapmaya çalışmıştım. Amma göründüğü gibi henüz başarılı olamamıştım. İlk önce bıçakla bileğimi kesmeye kalkışmıştım. Hatta kesmiştim ama yoldan geçen biri bunu görüp beni hastaneye götürmüştü. Hayır kerdeşim senin ne işine ya birilerini ölümden kurtarmak. Hele ki beni kurtarmak. Sana mı kaldı iyilik yapmak. O aptal iyilik meleği izin verseydi şimdi cehennemin dibinde vip hayatımı yaşıyordum!!!

İkinci defa inatahara kalkıştığımda ise camdan atlamıştım tabii ben o zaman gerizekalı, cahil olduğum için 2. kattan atlamıştım. Ve sadece ayak bileğimi kırmakla yetindim. Hayır ya tüm talihsiz şeyler benim başıma gelemez. Altı üstü ölmek istiyorum arkadaş. Yaşadığımı yaşadım hatta daha fazlasını da yaşadım. Artık bana ölüm düşer.

İşte bu anlattıklarım intahara kalkıştığım bazı hikayaler. Evet anlıyorum "NE DAHASIDA MI VAR?!" dediğinizi ama evet dahasıda var. Ve şimdi tek dileğim bu intiharın son olması

Aslında korkmuyor değildim ne de olsa 16 katlı eskimiş hatta çürümeye üz tutmuş apartmanın çatısının üzerinde ayaklarımı yerden kesecek şekilde havaya bırakmış kalçamı ise çatıyla temas şeklinde bırakmıştım.Ve her an buradan düşe bilirdim. Şu anda hayatımı neden sonlandırdığımı düşünüyordum da. Ve bir çok geçerli nedenler göz önüme geliyordu.

Mesela ailemin beni sevmediği gerçeği, hiç arkadaşımın olmadığı, 18 yaşıma kadar lise aşkımın bile olmaması, hayatta her kesin beni zorbalaması ve sevmemesini ne kadarda önemsemiyor gibi göstersemde aslında beni içten içe sarsıyordu...

Nedenini bende bilmiyordum. Çünki normalde yalnız kalmayı seçerdim ama bu kadarda yalnız kalmayı kendim seçmezdim. Kim isterki çoçuk yaşından beri hiç kimse tarafından sevilmemeyi. Hele ki ailesi tarafından hiçç.

Napalım işte bende böyle büyümüştüm. Sevgisiz...

Tam ben bunları düşünüyordum ki:

"İntiharla her şeyi yola sokacağınımı düşünüyorsun. Çok aptalsın!!"

Arkadan gelen erkek sesi ile irkildim. Ahh çok iyi bir zamanlama seni aptal herif!! Başımı arkaya çeviridiğimde esmer, dağınık saç ve en az benim iki katıma sahip olan bir erkek bedeni beni karşıladı. Su yeşili gözlerini ayırt etmemek mümkün diğildi. Çoçuğun gözleri resmen par-par parıldıyordu. Hoş çoçuktu aslında ama bu benim intiharmı yarıda kesmesi gerçekliğini değiştirmez.

"Cevap vermiyicekmisin?" diye söylenmeye başladı

"Git başımdan aptal çoçuk" acaba çoçuğa çok mu ters davranıyordum. Ahh ama hakk ediyordu. Ben 18. yaş günüme cehennemde girmek isterken onun beni bölmesi hiç de hoş diğildi.

"Saçmalama intihar etmiceksin dimi!?!?" evet şimdi tamamen sinirlerim bozulmuştu. Benim söylediklerimi duymazdan geliyor ve kendi fikirlerini bana söylüyordu. Yeter yaa beni bu hayatta umursayan biri olmucakmı.

"Sana diyorum intihar etmekle hiç bir şey çözemezsin. Sadece sevdiklerini üzersin başka da bir şey yapamazsın. Haa tabi birde cehenneme gitmek dışında" diye bana bağırmaya başladı. Ne sanıyordu bu kendini. Yani anlamıyorum hangi hakkla bana bağırıyordu.

Ah ne guzel artık sadece o bağırmıyordu.

"BENİ TANIMIYORSUN BİLE. NERDEN BİLİYORSUN BENİ SEVEN AİLEM YA DA ARKADAŞLARIM VAR. NERDEN BİLİYORSUNDA BAĞIRIYORSUN. OHHH HAYAT SİZE GÜZEL AİLENİZ TARAFINDAN SEVİLİYORSUNUZ DA, ŞIMARTILIYORSUNUZ DA.İSTEDİĞİNİZİ YAPA BİLİYORSUNUZ. ŞIMDI SİK*TİRİP GİT VE BİR DAHA BENİMLE MUHATTAP OLMA. HAH DOĞRU YAA ZATEN İSTESEN BİLE MUHATTAP OLAMAZSIN NE DE OLSA" sonlara doğru sesimin tonunu azaltarak duraksadım. Hatta sesimin titrediğini bile hiss etdim.Ortaya sessizlik hökm sürdü. Ne o konuştu ne de ben.

Bazen sessizlik tüm kelimlerin anahtarı oluyor. Konuşuyorsunuz amma sanki konuşmuyorsunuzda. Sessizsiniz ama sessiz de değilsiniz. Bazı anlar varki sessiz kalmak konuşmaktan daha anlamlı geliyor insana.

"Seni çok iyi anlıyorum. Hayat bana da sırtını döndü. Bende depresyo-" hızla sözünü keserek

"Orda bir dur koçum depresyonda diğilim. Ben yaşadığım şeyleri drama vurmam, bazı kızlar gibi sırf tırnağım kırıldı diye de ağlamam. Ben senin sandığın çıt-kırıldım kızlardan diğilim bir kere. Gayet de kendi ayaklarımın üzerinde duran, her şeye rağmen kendimi seven birisiyim. İşte bu yüzden de bana kibirli derler. Ben kibirli Açelya.

Yazardan not:

Hikaye için çok uğraşraştım lütfen emeğimin karşılığını vermek için oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen

Bu arada sizin fikirleriniz benim için çok önemli lütfen
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfennn

Sizi çokkk seviyorum öptüm kelebeklerim

Açelya hakkında ne düşünüyorsunuz?
Ve yanına gelen erkek hakkında ne düşünüyorsunuz?

Sizce hikaye nasıl ilerleyecek?

🕯🤍🕊☕ ~ 🕯🤍🕊☕