Λήθη.
Όμοιο με την τελευταία πνοή ενός εγκαταλελειμένου κομματιού φωτός, που φώτιζε ανθρώπους και γεγονότα, συγκρατούσε αναμνήσεις και παλιά ενθύμια.
Κομμάτι φωτός που διάβαζε βιβλία περιπετειών, ιστορίας, έρωτα ίσως και πόνου.
Έσβησε.
Κανείς δεν έδωσε σημασία γιατί κανείς δεν θυμάται.
Αυτή είναι η λήθη..
Λήθη, η διαγραφή οποιουδήποτε γλυκού ή μη αποσπάσματος, της απέραντης σονάτας της ζωής.
Έχουν χαθεί έτσι άπειρες μορφές ζωής.
Με την λήθη.
Η λήθη, που τρέφει την άγνοια της ψυχής και επουλώνει κάθε μορφής πόνο.
Αυτή, που αποφασίζει αν κάποιος θα συνεχίσει να είναι ζωντανός στη μνήμη ενός άλλου.
Η λήθη, που σαν αγριεμένη θάλασσα χτυπά πάνω στα βράχια και τα διαβρώνει, έτσι διαβρώνει αναμνήσεις και εποχές, ανθρώπους και πιθανές ενοχές, προκαλώντας πόνο σε κάποιον άλλο, αλλά ανακουφίζοντας αυτόν που την επέτρεψε να εισβάλει στο βασανισμένο του μυαλό.
Η λήθη, η απαγόρευση ανάκλησης μιας κατάστασης, ενός προσώπου,
ενός συναισθήματος.
Το φάρμακο του ψυχικού πόνου και το δηλητήριο της ελευθερομένης ανοιχτής σκέψης.
Λήθη.
