Πραγματικότητα είναι αυτό που κανείς μας δεν μπορεί να διακρίνει ολοκληρωτικά.
Μικρά κομμάτια αλήθειας σκεπασμένα από μεγάλα μπαλώματα ονείρων και προσδοκιών.
Είμαστε αφηρημένες έννοιες μέσα σε άμεσες αλήθειες.
Κρυβόμαστε απ' τους εαυτούς μας, αρνούμαστε να κοιτάξουμε κάποιον στα μάτια, αρνούμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας.
Καθρεύτες των ψυχών μας έχουν πάψει να είναι τα σκούρα μάτια μας, όλα είναι θολά, όλα είναι καλυμμένα.
Δεν ανοιγόμαστε γιατί ξέρουμε οτι θα πληγωθούμε.
Δεν αγαπάμε γιατί μας έμαθαν να μισούμε.
Δε νιώθουμε γιατί έτσι καταλήξαμε να επιβιώνουμε.
Άυλα συναισθήματα και άυλες σκέψεις.
Οι ελπίδες μας έχουν ακρωτηριαστεί με τα χρόνια, σαν κάποιο κομμάτι παλιό χαρτί.
Σιγά σιγά, κάθε μία από αυτές πεθαίνουν, πρώτες αντί για τελευταίες.
Η πραγματικότητα και η σκληρότητα του κόσμου χαράζουν το πρόσωπό μας σαν λεπίδες, και μεις πονάμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Θέλουμε να κρυφτούμε.
Γιατί δεν αντέχουμε.
