The Mafioso's Wrath (ongoing)

CHAPTER 10

(WARNING: HATE FVCKING)

Three distinct knocks on the door caught my attention, interrupting me from cleaning my gun. Without looking up, I sensed Claudio's entrance as he walked inside my office and offered a slight bow. Though he hadn't uttered a word, the subtle shifts in his gaze foretold his imminent message.

"She tried to escape again," I stated, then put the gun on my desk.

Mas lalo naman siyang napayuko, hindi na inabala pang sagutin ako. It's been nearly a week since I confined Irrah within the mansion's walls. Despite her sporadic attempts to flee, she's easily caught by my men before she can even breach the threshold of the living room. It baffles me why she persists in such futile efforts, knowing full well she cannot outmaneuver me; she can never escape me. Death was the only way to get her out of my grasp.

Napabuntonghininga ako at marahang tumayo mula sa aking pagkakaupo. "Nasaan siya?" walang emosyon kong tanong.

Claudio's eyes widened, a momentary pause hanging in the air as he absorbed my words. Over the past few days, I didn't care about her or the events unfolding within the mansion. My sole focus was fixated on ensuring my captive remained securely confined. Hence, as I inquired about her now, his stunned response spoke volumes.

"Dinala na po ulit siya ng mga tauhan n'yo sa silid, my lord," magalang na tugon sa akin ni Claudio nang makabawi.

Hindi na ako muling imimik pa at naglakad na lamang palabas ng aking opisina. Tinahak ko ang pasilyo patungo sa silid na kinaroroonan niya, ngunit malayo pa man ako roon ay naririnig ko na ang mga sigaw niya. Igting ang panga akong nagpatuloy sa paglalakad.

"Pakawalan n'yo ako, ano ba?!" Halos sirain niya ang pintuan ng kuwarto kahahampas doon. "Ang tatanga n'yo naman. Sinabing hindi naman ako tatakas, eh. Gusto ko lang maglibot!"

Agad yumuko ang dalawa kong tauhan na nagbabantay sa labas ng silid nang makarating ako sa harapan niyon.

"Ano ba?! Buksan n'yo ito!" muli niyang sigaw mula sa loob.

Nakasarado mula sa labas ang kuwartong ginagamit niya kaya naman hindi siya makalabas basta-basta. Hindi rin siya makatatakas mula sa bintana dahil may mga tauhan din akong nakakalat sa paligid, bukod pa roon ay may kataasan ang palapag at wala siyang matatapakan sakaling pairalin niya ang katangahan niya.

"Leave," tipid kong utos sa dalawa na agad naman nilang sinunod.

"Kung ayaw n'yo akong palabasin, p'wes tawagin ninyo na lang ang surot n'yong amo! Akala ko ba k-in-idnap niya ako? Bakit hindi siya nagpapakita ulit sa akin? Aba! Pagkatapos niya akong pagsawaan basta niya na lang akong babalewalain—"

Naiwan sa ere ang gusto niya pang sabihin nang buksan ko ang pinto. Sumalubong sa akin ang namumula niyang mukha sa inis na mabilis ding napalitan ng pagkagulat nang magtama ang mga mata namin. Bahagya pang umawang ang bibig niya.

"Go to your bed and fvcking sit," I said coldly.

Napakurap siya ng ilang beses, nanatiling nakatitig sa akin. "I-Ikaw . . . bakit ngayon k—"

Once more, her words halted abruptly as my hand swiftly found her neck, pressing her against the wall with force. My cold, piercing gaze locked onto her.

"Do you know what I hate the most?" tiim-bagang na aniko. "It's when someone does not obey my orders immediately."

Mariin siyang pumikit at hinawakan ang kamay ko nang diinan ko ang pagkakahawak sa leeg niya.

"N-Nasasaktan ako . . ." she barely managed to say.

"At patuloy kang masasaktan kung hindi mo titigilan ang ginagawa mo." Pabalya ko siyang binitiwan dahilan para mapasalampak siya sa sahig.