Bir açılış.
Suikastçiler.
Çatıda bulunan üç ceset.
Kurtulmanın tek yolu onlara katılmak, yoksa öleceksin.
Peki, seçimin ne?
Yasmin Türkoğlu, ortaklık yoluyla yepyeni bir şirket kuracaktır. Ancak, açılış gününde düzenlenen kutlamaya bir dizi suikastç...
HERKESE SELAM. Yeni bir kurgu ile karşınızdayım. Bu kitabın birçok işinde bana yardım eden @ bookworm_ruya ya teşekkür ediyorum. Bana çok yardımın dokundu friendim. Aslında bu kitap ikimizin kitabı. Umarım beğenirsiniz. Sizi seviyorum.
İYİ OKUMALAR.
Kitap karakterleri:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkadaşlar renk isimleri şimdilik saçma gelebilir kitabın ilerleyen bölümlerde anlayacağınızı düşünüyorum. <3 ...
"Ben Yasmin Türkoğlu. İstanbul Üniversitesi işletme mezunuyum. Daha önce birçok şirkette çalıştım, deneyimim var. Yüzünüzü kara çıkartacağımı düşünmüyorum Kerim Bey."
Adam oturduğu koltukta dikleşti ve ellerini masanın üzerinde bağladı. "Daha önce babanız ile de çalışmışlığımız var Yasmin Hanım, sizin ne kadar iyi bir kariyeriniz olduğunu biliyorum. Bu yüzden sizinle ortaklık yapmaktan büyük bir memnuniyet duyarız."
Tebessüm ederek ayaklanan adamın elini sıktım. "Çok teşekkür ederim, Kerim Bey. Bende sizinle çalışmaktan büyük bir memnuniyet duyacağım."
"Evrakları imzalamak için yarın sizi tekrardan ofisine beklerim. Öğlen saat ikide."
"Mutlaka burada olacağım. Tekrar teşekkürler, iyi günler."
"Size de. Kendinize iyi bakın."
Odadan çıkınca sıkmaktan yorulan çenemi serbest bıraktım. Cidden görüşmelerden nefret ediyordum, yapmacık gülümsemeler, resmi konuşmalar falan filan... Hiç benlik değil. Ama iyi yönünden bakacak olursak koskoca CEY şirketinin ortaklığını kapmıştım. Sakin görünmeye çalışarak asansörü çağırdım, gelen asansöre bindim, giriş kata indim ve şirketten çıkarak arabama bindim. Biner binmez bana en az bir beden küçük olan eteğin düğmesini açtım, derin bir nefes vererek arabayı çalıştırdım ve en yakın arkadaşım olan Alin'i aradım. Kısa bir çalıştan sonra karşı taraftan neşeli sesi doldurdu arabayı. "Selam bebek."
"Kazandım işi!"
Selam sabah demeden direk konuşmaya dalmam kabaca olsa da on beş yıllık arkadaşımın bunun sorun edeceğini sanmıyordum. Öyle de oldu. Sevinç çığlığı kulağımı sağır ederken kırmızı ışıkta durdum. "Ya, çok sevindim senin adına. Ne zaman açacaksınız şirketi? Yönetici mi oldun şimdi sen?"
"Sakin ol, dostum. Öncelikle şirketi ne zaman açacağız yarın evrakları imzalayınca belli olacak. Yönetici yarısı oldum sayılır." Direksiyonu döndürerek kavşaktan döndüm ve gaza bastım. "Arabada mısın sen?"
"Evet, eve gidiyorum. Bu arada Yaren'e haber ver dışarıya çıkalım akşama, kutlarız bunu." İkinci çığlık arabayı doldurunca yüzümü buruşturdum. "Lütfen az sesli ol Alin."
Kahkaha attı. "Şuan ne kadar mutlu olduğumu tahmin edemezsin, kimse tutamaz beni." Tekrar çığlık attı. Bu hallerini çok seviyordum, benim için seviniyor, üzülüyor, ağlıyordu. Ben ne yaşarsam aynı duyguları yaşıyordu. "Tamam, kapatıyorum daha elbise seçeceğim."
