KIZILLIĞIN ŞEHRİ

KARANLIKTAKİ YABANCI

Evettt yeni bölüm geldii 💘

Oy ve yorumlarını bekliyorum.

Bölüm şarkısı:

"Eskitilmiş Yaz - Uyursam geçer mi?"

  🍷

23 Şubat 2009

Bugün diğer günlerden daha iyi hissediyordu minik kız. Çünkü babası iki gün eve gelmemişti. Ve umarım bugünde eve gelmezdi.

Bugün doğum günüydü minik Almira'nın. Babası kızının doğum günlerini kutlamasını istemezdi. Kızı o gün daha çok döver, hep lanet okurdu kızına. Ama minik kızın annesi doğum günlerinin özel günler olduğunu söylemişti, özel günlerde çocuklar mı dövülürdü? Eğer öyleyse özel günlerden nefret edecekti minik kız.

Sonra düşünüyordu minik kız 'ama babamın doğum gününde böyle olmuyor' diyordu kendi kendine. Babası kendi doğum günlerinde hep dışarılarda gezer, akşam eve gelirken yanında bir kadınla gelirdi. Arkakaşıydı herhalde o kadın, Almira öyle biliyordu.

Bir gün babasının doğum gününde, yatak odasında onların sesini duydu minik kız. Kadın inliyordu. Acaba babası onu da mı dövmüştü? Sonra aşağıdan annesinin ağlama seslerini duydu ses çıkarmamaya dikkat ederek merdivenlerden indi küçük kız. Odaya annesinin yanına gittiğinde annesini koltukda cenin pozisyonunda kıvrılmışken ağladığını gördü. Sonra sessiz sessiz annesinin yanına gitti. Koltuktaki o boşluğa oturdu ve babasının her gün yolduğu o saçları sevdi.

Güzeldi annesinin saçları, babası niye hep çekiyordu ki annesinin saçlarını?

Annesi kızının geldiğini anlayınca bastırmaya çalıştı ağlamasını. Ellerini gözlerinden çekerek minik kızına baktı. Umarım kızı onu affederdi. Bu hayatı yaşamasının tek sebebi kendisiydi.

"Anne neden ağlıyorsun, babam yine mi dövdü seni." Diye sordu minik kız annesine. Hayır, babası annesini dövmemişti. Kızına baktı kadın, o da onun saçlarını sevdi, okşadı.

"Hayır anneciğim, kabus gördüm de ondan ağlıyordum. Hem sen niye uyumadın bakayım?" Diye sordu kadın kızına çaresizce.

"Babam arkadaşını dövüyor anne kadının seslerinden uyuyamıyorum." Dedi kızı uykulu bir sesle.

Kadın çaresizce kızına baktı ve gözyaşları tekrardan yanağından süzüldü. Kızı bilmiyordu ki gerçekleri, o daha çok masumdu.

Aklına gelen anıyı kovdu zihninden Almira. Ama bugün üzülmek yoktu ona. Bugün babası olmadan geçireceği ilk doğum günüydü. Ve belki de son.

Annesiyle pasta yapıyordu şuan minik kız. Pastayı özenle süsledi, kasedeki çilekleri aldı ve çileklerle altı sayısı oluşturdu.

Altı yaşına giriyordu Almira. Bu sene okula gitmesi gerekiyordu. Ama babası onu yollamamıştı okula. Almira sabahları erken kalkar camından okula giden minik çocukları izlerdi. Hep özenirdi onlara. Renk renk çantaları vardı. Almira en çok pembeyi severdi. Hep pembe bir çantası olsun isterdi. Babasına bunu söylediğinde ona 'ne yapacaksın pembe çantayı benden gizli okula mı gideceksin yoksa' diyerek kızını dövmüştü.