Bross

2.Bölüm

Sonunda hastaneye girmeden önce biraz bekledim biraz umut biraz umutsuzluk ve tabiki hayal kırıklığıyla hastaneye giriş yaptım.

Görevlilere ismimi söyledim ve ailemin burda olması gerektiğinden bahsettim onlar bana gitmem gereken odayı tarif ettiler bende aceleyle merdivenleri çıktım gitmem gereken odaya varınca hafifçe kapıyı tıklatıp cevap beklemeden odaya girdim.

Odada tahmin ettiğim gibi bizimkiler ve karşı tarafta tanımadığım insanlar vardı. O tanımadığım insanlar belki de benim öz ailemdi bu düşünceyle kıkırdadım.

4 kişi vardı ikisi daha yaşlıydı yani muhtemel anne ve babamlardı bir tane benim yaşlarımda kız vardı sanırım karıştırıldığım kızdı. Benim aksime oldukça süslenmişti ve çok güzel görünüyordu fakat bana bakışları oldukça rahatsız ediciydi o yüzden ondan hoşlanmamıştım.

Birde oldukça gergin bi çocuk vardı 15-16 yaşlarında duruyordu ve beni incelemeye çalışıyordu ama sanırım çekiniyordu sürekli gözlerini kaçırıyordu. Daha fazla kurcalamadan gözlerimi doktora çevirdim.
Doktor "Evet şimdi Ecem hanımda geldiğine göre başlayabiliriz" kimse tek kelime etmedi.

Benden, Orhan beyden ismini yeni öğrendiğim Ersoy beyden ve o kızdan kan alınmıştı.
"Normal şartlar altında bu test haftalar sürse de bu sorun bizim hatamız olduğu için testin sonucunu üç saat sonra çıkaracağız"

İç çektim ve devamını dinlemeden dışarı çıktım eve gitmecektim hatta hastaneden bile ayrılmak istemiyordum. O yüzden çıkıp hastanenin bahçesindeki banklardan birine oturup gelirken aldığım sigaradan bir dal alıp dudaklarımın arasına koydum ve yaktım.

Sigarayı önceden içmiştim lgs'ye hazırlanırken çok stresten dolayı bir süre içtim ve devam ettirdim nikotinin vücuduma zarar vermesine rağmen stresimi aldığımın farkındaydım ama tabi annemin beni yakalaması ve babamın beni sabaha kadar dövmesiyle bu son buldu.

Ben sigara dumanını içime çekip yavaşça üflerken bir bacağımı stresle haraket ettiriyordum. Sadece çok fazla geliyordu bu yaşananlar.

Ben paketi yarılamıştım bir yandan da düşünüyordum bir dal daha yakmak için hareketlendiğim sırada yanıma gelen muhtemel anne ve babamla durdum ve onlara baktım gelip yanıma oturdular.
Kadın tatlıydı ve bana oldukça benziyordu.
Adamda maşallah yani baya bi karizmaydı.

Kadın tedirginlikle konuşmaya başladı
"Merhaba kızım hemen konuya girmek istiyorum. Biliyorum bu yaşadıkların oldukça zor ve çok tuhaf geliyor ama eğer sen gerçekten bizim kızımızsan seninle tanışmayı çok isteriz ki eğer değilsende isteriz bizi arkadaşın olarakta görebilirsin."

Bu cümleler kafamda bazı sorular uyandırdı bunlardan en baskını ise;
"Neden?"
Kadın afalladı.
"Ne?" Diye sordu adamda şaşırmış gözüküyordu. Ne bekliyorlardı ki.
"Demek istediğim sizin kızınız olmama ihtimalimde var bana bu şekilde davranmak zorunda değilsiniz ben acınacak bir insan değilim"

Oh evet acınacak bir insandım hemde tam şu anda bütün hayatımın iyi oynanmış bir tiyatro olduğunu öğrenip ölmek istediğim şu gün öyle acınacak bir insandım ki. Ama tabiki bunu benden başkalarının bilmesine gerek yok.

Kadın ağzını araladı, gözleri dolmuştu.
"Kızım biz sana acımıyoruz sen çok güçlü bir kızsın tabi ki"
Nefeslendi.
"Biz sadece seni tanımak istiyoruz"

Yavaşça kafa salladım.
Hayatım boyunca kendi ailem sandığım insanlardan duymadığım "kızım" lafını bir yabancıdan duymam da ayrı bir ironiydi.
Bu konuşmanın burda sonlanması iki taraf içinde daha iyi olurdu o yüzden doktorun odasına geri dönmeyi teklif ettim. Onlarda kabul ettiler.