"Yiğit... araba kazası yapmış, hayatını kaybetmiş..."
Genç kız kafasının içinde içinde dönüp duran cümleleri anlamaya çalışıyordu. Ertesi gün açılmayı planladı ilk aşkı basit bir trafik kazasında hayatını kaybetmişti.
Aşk, artık onun için üç harfli bir kelimeydi...
GÜNÜMÜZ...
İlk ders çoktan başlamıştı. Hayat beni daha fazla üzmek istemediği için gayet iyi bir öğretmen vardı derste.
Canım sıkılca arada bir arkama dönüp Umut'a bakıyordum. İlayda cadısı da onun yanında oturuyordu. Sülük gibi yapışmıştı çocuğa.
Ulan... Şu İlayda kadar değerim olmadı bee!
Zil çalınca hoca bize iyi günler dileyip sınıftan çıktı. Lena omzunu omzuma dokundurdu. "Beyendin heralde, derste ikide bir bakıp duruyorsun." dedi imalı bir sesle.
"Yok be! Sana öyle gelmiştir." dedim hiç inandırıcı olmayan bir sesle. Fakat Lena ısrarcı bir tavırla:
"Hadi ama, o öldüğünden beri hiçbir erkeğe bakmadın bile. Kuğu musun sen kızım!?" dedi özellikle Umut'a bakarak.
"Benim için bitti." dedim kendimden eminim bir şekilde.
"Saf olabilirim ama zekasız değilim kızım! Sen yapmassan ben yaparım aranızı." der demez masadan kalktı ve doğruca Umut ve İlayda cadısına doğru yöneldi.
Arkasından giderek kolunu tuttum fakat onu durduramadım. Hâl böyle olunca rezil olmuştum...
Hayatta en iyi yapabildiğim şey rezil olmak zaten...
"Selam, ne yapıyorsunuz?" dedi Lena.
Umut gülerek "İyi, oturuyoruz." dedi bana bakarak.
Sakin, sakin, sakin!!!
"Şey, bu akşam müsaitseniz dışarı çıkalım mı?" dedi Lena kendinden emin bir şekilde. Ne yapıyorsun sen!
