တဖြောင်းဖြောင်း တဘုန်းဘုန်း နှင့် နောင်ရဲသည် သူ့ချစ်သူ ငယ်ငယ် ရဲ့ သေးသိမ်နေသော ခါးကို ကိုင်ကာ မက်မွန်သီးဟန် စွံကားနေသော တင်ပါးကို ဆောင့်ချပြီး လိုးတော့သည်။
“အ… ကို… မြန်မြန်ဆောင့်… ငယ် ပြီးတော့မယ်…”
“အင်း… ကို အရှိန် ထပ်တင်လိုက်မယ်နော်…”
“အ… ကို… ငယ်… ပြီးပြီ…”
“အင်း… ငယ်… ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်… ကို့ အရည်တွေ သောက်ဦးမှာလား…”
“မေးစရာ လိုသေးလို့လား ကိုရ… ငယ့် အကြိုက်ဆုံးလေ…”
“ဒါဆို ငယ့်ထဲကနေ ချွတ်လိုက်တော့မယ်… စုပ်ပေးတော့…”
“လာခဲ့…”
ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲကနေ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်ကာ နောင်ရဲရဲ့ ညီလေးက ကျွတ်ထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်းနေရာမှ ထိုင်သည့် ပုံစံ ပြောင်းနေချိန်တွင် ငယ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲက ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် ဆိုသော လေအန်သံတွေကိုတောင် ကြားနေရသည်။ ငယ်ငယ်သည် ထိုင်လိုက်ပြီးသည့် အခါမှ နောင်ရဲရဲ့ ပြီးခါနီး စစ်ပွဲကျခါနီး ပေါက်ထွက်ခါနီး ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ စုပ်ပါတော့သည်။ တအောင့်အကြာမှာတော့ နောင်ရဲလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ကာ ငယ်ငယ့်ပါးစပ်ထဲသို့ ပူပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထွက်ကျလာသော အရည်များက ငယ်ငယ်ကလည်း တစက်မကျန် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ယူကာ မြိုချတော့သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ… ငယ်ရာ…”
“ကြိုက်တယ်မလား… ငယ် စုပ်ပေးတာ…”
“ကြိုက်တာပေါ့ကွာ… ငယ်ရော ကို လိုးပေးတာ ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်လို့ပဲ ငယ်က ကို စိတ်ရှိတဲ့ အချိန် ခေါ်တိုင်း လာ ခံ နေတာပေါ့လို့… ခိခိ”
“ဟားဟား… စကားတွေက ပြောရဲလိုက်တာနော်…”
“ဆရာက ကျွမ်းတော့လည်း ဟော့ဒီ တပည့်က ညံ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… ကို… နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပျားရည်နဲ့ ကို့ဟာကို သုတ်ပြီးတော့ စုပ်ပေးမယ်လေ…”
“ဘာထူးမှာလဲ ငယ်ရ…”
“ငယ် ဖတ်ဖူးတာတော့ ပျားရည်နဲ့ သုတ်ပြီး ဆွဲပေးရင် ရှည်တယ်ဆိုလား… ငယ်လည်း ပျားရည်ကို သောက်ရတော့ ချိုတာပေါ့လို့… ခိခိ…”
“အယ်… အထူးအဆန်းတွေပါလား… ဘယ်က ဖတ်တာတုန်း…”
“ဘယ်ပြောမလဲ… အသေသတ်… ခိခိ”
“ဒါဆို… လာခဲ့…”
“အမလေး လေး… ကြောက်ပါပြီ…”
“ရေသွားချိုးမလို့ပါ ငယ်ရ…”
“ရေချိုးခန်းထဲ နောက်တခေါက် ဦးမလို့ မလား…”
“အဲ့လို အလိုက်သိတော့လည်း ကိုက ပြောစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ဟားဟား…”
“ကိုကိုလူဆိုး… ခိခိ”
