ကျွန်တော် နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲတွေပြီးလို့ အိမ်ပြန်လာတော့ အလုပ်အကိုင်ကလည်း မရှိသေး ဟိုယောင် ယောင် ဒီယောင်ယောင် ၊ အိပ်လိုက်စားလိုက် ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်လိုက်နဲ့ လူပျင်းတို့ထုံးနှလုံးမူကာ မိဘပိုက် ဆံကိုထိုင်ဖြုန်းနေတုန်း တစ်နေ့ခေါင်းရင်းအိမ်က အန်တီချိုရီက လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး ‘သားရေ မင်းလည်းအလုပ်မရသေးခင် အန်တီတစ်ခုလောက် အကူအညီတောင်းချင်လို့’ ‘ပြောပါ အန်တီ ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီပါ့မယ်။’
‘ဒီလိုကွယ့် မင်းညီမကဒီနှစ် ဆယ်တန်းတက်ရမှာ မင်းအပန်းမကြီးဖူးဆိုရင် စာလေးပြပေးပါလားလို့’ ‘ရပါတယ် အပန်းမကြီးပါဘူး ကျွန်တော်နည်းနည်းပြန်ဖတ်လိုက်ရင် အဆင်ပြေပါတယ်’ ‘အေးကွယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ခက်တာက ကျူရှင်တွေလည်းမလွှတ်ချင်ဘူး၊ဟိုမှာကလူစုံတယ်လေ’ ‘ရပါတယ်။ဒါဆိုဘယ်နေ့စမလဲ’ ‘မင်းအဆင်ပြေတဲ့နေ့ပေါ့ကွယ်။လခကတော့’ ‘မဟုတ်တာ..မလိုပါဘူး။ အိမ်နီးချင်းတွေပဲ ကူညီတာသက်သက်ပါ’ ‘အားနာစရာကွယ်။အေးပါနောက်တော့အန်တီကြည့်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်’ ဒီလိုနဲ့ မိပန်းလေးကို ကျွန်တော် ဂိုက်လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။လခကတော့ သိပ်မများပါဘူး.။
အန်တီချိုရီ့ တို့မိ သားစုကို ကူညီရုံသက်သက်ပါ။သူ့ခမျာ ယောင်္ကျားဆုံးထားတာ သုံးလေးနှစ်ပဲရှိသေးတော့ ဈေးဆိုင်တစ်ဖက်နဲ့ ကလေးပညာရေးကို မကြည့်နိုင်ဘူးလေ။နောက်ပြီး သူတို့အိမ်နဲ့က နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်ဖြစ်နေကြတာဆိုတော့ မိပန်း လေးဆိုတာကလည်း သူတို့လက်ပေါ်တင်ကြီးလာရတာမဟုတ်လား။ စာသင်ရတာလည်းအဆင်ပြေပါတယ် စာသင်နေတုန်းမှာစားစရာက လိုလေသေးမရှိ တစ်ခုပဲရှိတယ် မိပန်း လေးက Grammer ပိုင်းတော်တော်လေး အားနည်းနေတာကိုတွေ့ရတယ်။ ဒါကြောင့်တော်တော်လေးဂရုစိုက်သင် ပေးနေရတယ်။
မိပန်းလေးကို သတိထားကြည့်လိုက်မိတော့မှ တော်တော်လေးကို ဖွံ့ထွားလာတာကိုတွေ့ရတယ် ( ×× ) နှစ်လောက်ဆိုပေမယ့် လူကောင်ကထွားတော့ တကယ့်အပျိုတွေအတိုင်းပဲ မိန်းမတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်ရှိအပ် တာတွေ အကုန်ပြည့်စုံနေပါပြီ။တစ်ဖက်သားကို အသက်ရှူမှားလောက်အောင် လှသွေးကြွယ်နေပြီပေါ့။ လူကလည်း ပြင်တတ်ဆင်တတ်မို့ တစ်ခါတစ်လေ စာသင်နေရင်းနဲ့တောင်ပြစ်မှားချင်လာတယ်။ အနီးကပ် နေတာကြာလာတော့လည်း ကျွန်တော့စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်လာတာပေါ့။သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးကိုရှူလိုက်၊ စာငုံ့ရေးနေတုန်းပေါ်လာတဲ့ လည်ဟိုက်လေးထဲကရင်ညွန့်လေးကို ခိုးကြည့်လိုက်နဲ့သာနေရပြီး ၊ လူကြီးဆန်ဆန် ထိန်းသိမ်းနေရတာ မနိပ်ပါဘူး။စာသင်နေတုန်း ထိမိ ၊ ပွတ်မိ တာလေးတွေနဲ့ပဲရင်ခုန်နေရပါတယ်။
