Babydoll | YOONMIN

1

31/12/2017...

  Jimin, hayatının "mükemmel" olduğunu düşünüyordu. Ta ki o dehşet verici yılbaşı gecesine kadar...

  Jimin, akademik hayatında başarılı olduğu için öğretmenleri onu fazlasıyla severlerdi. Yine her zaman olduğu gibi okul sonrası kursundan çıkmış, evine gelmişti. Eve girer girmez en sevdiği yemeğin kokuları ciğerlerini doldurdu. Annesi yılbaşı gecesi için onun en sevdiğini yapmıştı. Çantasını kapının kenarına koyup hemen annesinin yanına, mutfağa koştu. Annesi ocağın başında tencerenin içindeki yemeği karıştırıyordu, ilk ve tek oğlunun geldiğini görünce tahta kaşığı elinden bıraktı. İncecik elleriyle Jimin'in siyah saçlarını karıştırdı. Jimin'in gözlüğünü gözünden çıkartıp "Günün nasıl geçti, anlat bakalım." dedi. Jimin o sırada ocağın yanındaki annesine yürüyerek başına geleceklerden habersiz, mutlu mutlu neler yaptığını anlatıyordu. Bir yandan da babası oturma odasındaki kanepede yüzü gazeteyle kapalı olacak biçimde uzanıyordu. Jimin alışmıştı artık babasının kanepenin köşelerinde sızıp kalmasına. O yüzden çok dikkate almıyordu. Tam masaya oturacaktı ki evlerinin kapısına sertçe vurulmaya başlandı. Annesi "O gün geldi..." dedi. Jimin tam olarak şu an neler olup bittiğini anlayamadı. Korkuyla annesine döndü.

Jm: Anne, ne gününden bahsediyorsun? Neler oluyor?

  Annesi tam açıklayacaktı. Konuşmak için dudaklarını araladı. Kapı sertçe çalınmaya devam ediyordu. Annesi küçük Jimin'e sıkıca sarıldı ve çevik bir şekilde mutfak masasının altına saklandılar. Annesi fısıldayarak "Tek bir soru sorma Jimin." dedi. Jimin, annesinin sözünü dinledi. Nefes alıp almadığının farkında bile değildi. Evleri ilk defa basılıyordu ne de olsa. Kapı bu sefer dayanamadı ve açıldı. İçeri 2 tane kar maskeli adamın girdiğini masanın yakınından geçen 2 çift bacaktan anlayabilmişti. Adamlar salona girdi. Jimin' in sızan babasının suratındaki gazeteyi kaldırdılar. 

X: Günaydın Bay Park. Bu sizin son uyanışınız.

Baba: Siz kimsiniz.

X: O ayyaş kafan bizi tanımayacak kadar gidik mi gerçekten? APTAL HERİF.

B: Siz Min'in adamları mısınız?

Y: Bilmem ki, birazdan karını siktiğimizde anlarsın. Pardon ya, seni öldüreceğim detayını atlamışım. Bu güzel gösteriyi göremeyeceğin için çok üzgünüm.

B: KARIMI RAHAT BIRAKIN LAN 

Y: Demek bir ailen olduğu aklına geldi, ama onu mafyaya karışmadan önce düşünecektiniz Bay Park.

X: Öyle her mekanda kafayı çekip planlarımızı oradaki diğer alkolik itlere anlatırsan böyle olur.

B: Hepiniz Min'in köpeği olmuşsunuz. Kendi başınıza bir halta yaramayacağınızı biliyorsunuz çünkü.

Y: Senin ne farkın vardı bakalım, az kalsın mafyanın kuklası oluyordun.

B: Min'in gelecek cesareti yok, o yüzden götü boklu adamlarını yolluyor.

  Adamlar iğrenç bir kahkaha attılar.

X: Patron gelseydi senin çükünü kesip sana yedirirdi muhtemelen. Kıymetimizi bil Bay Park, biz sizi acısız bir şekilde tek hamlede öldüreceğiz.

  Adamlar ve Jimin'in babası oturma odasında atışırken Jimin'in annesi onu kucakladı. Sessizce masanın altından çıktı, kadın salonda yaşananları görmemesi için eliyle Jimin'in gözünü kapattı. Koridoru geçerek yatak odasına girdiler. Annesi Jimin'i gardrobun içine yerleştirdi. Jimin neler olduğunu gerçekten zerre anlamamıştı. Sadece öylece durmuş, ailesinin ecellerini izliyordu.

A: Oğlum, ne olursa olsun sakın ses çıkarma.

Jm: Anne, sana ne olacak?

A: Senin canın daha önemli oğlum.

Jm: Ama anne-

A: Park Jimin, uslu bir çocuk olup anneni dinle, bir şey olmayacak kimseye.

Jm: Söz ver anne, beni bırakmayacaksın değil mi?

A: Hep yanında olacağım oğlum.

  İçerden önce iki el silah sesi, sonra babasının iniltileri duyuldu. Annesi koridorun sonuna doğru baktı. Dolabın kapağını hemen kapattı. Jimin olanları kapakların arasındaki minik boşluktan izleyebiliyordu. Annesi yatak başlığında bulunan o demir sopamsı şeyi eline aldı. Babasının iniltileri kesilince adamlar koşarak yatak odasına geldiler. Adamlardan birisi yatak odasının kapısına dayanarak konuştu:

X: Merhaba Bayan Park, görmeyeli pek hoş olmuşsunuz.

A: Kocamı öldürdün ya daha ne istiyorsun?

Y: Birazdan yapabileceklerimizi keşke Bay Park da görmüş olsaydı.

  Adamlar aynı anda Jimin'in annesinin üstüne doğru yürüyorlardı. Kadın elindeki sopayı adamlara doğru savuruyordu. 

X: Direnirseniz bizim de işimiz zorlaşır Bayan Park.

  Adamların biri kadının salladığı demir sopayı tek eliyle yakaladı ve elinden çekip aldı.

X: Üzgünüm, ya da değilim. Bunu siz istediniz.

  Demir sopayla kadının diz bölgesine vurmaya başladılar. Kadının ince bacakları daha fazla dayanamayıp kendilerini saldılar. Kadın yerde yatıyordu, ayağa kalktı ve adama tokat atmaya çalıştı. Bir diğeri gelip kollarını tuttu. Öbür adam elindeki sopayı yere fırlattı. 

X: Soyun.

A: Nasıl isteyebilirsin böyle bir şeyi.

X: Sanırım duymadın.

A: ASLA BÖYLE BİR AHLAKSIZLIĞI YAPMAM.

X: Biz verdiğimiz sözleri tutarız, Bayan Park.

  Adam Jimin'in annesinin kıyafetlerini yırtmaya başladı. Kadın acıdan dolayı çığlık atıyordu. Kadın adamları ittiriyor, boş tekmeler atıyordu. Adamlar kadının acı çekmesinden zevk duyuyorlardı. Tam anlamıyla iğrençlerdi. Masum kadına yapmadıklarını bırakmıyorlardı. Ona isteği dışında dokunuyorlardı. Saçlarından tutup duvarlara sürtüyorlardı. Küçük Jimin ise kapakların arasındaki boşluktan annesinin çırpınışlarını izliyordu. Elinden bir şey gelmezdi. Eğer dolaptan çıkarsa annesinin canı boşa gitmiş olacaktı. Çünkü annesi, o yaşasın diye feda ediyordu kendini. Donup kalmıştı. Gözünden boşalacak olan yaşlar bile. Ağlayamıyordu. 

  Kadına ne buldularsa fırlattılar. Öldüresiye sopayla dövdüler. Saçlarının bir kısmını çakmakla yaktılar. Odadaki aynayı kırıp, kırılan parçalarla kadını kesitler. Adamlar rahatça oturup oracıkta sigara içtiler. Sigaraları da kadının üzerinde söndürdüler. Daha sonra tamamen dağılmış yatağın üzerindeki battaniyeyi alıp kadının üzerine attılar. Adamların biri cesedin üstüne eğildi.

X: Eğlenceliydi Bayan Park.

  Jimin üşüyordu. Evlerinin kırılan kapısından gelen soğuktan değil, boşluktan. Hayat diye bir şey yoktu onun için. 2 saat boyunca dolabın içinde, şeklini hiç bozmadan oturdu. Ağlamadı. Dolaptan çıkıp annesinin cesedinin üstündeki battaniyeyi kaldırdı. Yılbaşı gecesi hayatını değiştirmişti.

Jm: Söz vermiştin anne...