gerçek ailem

1

Merhabalar öncelikle ikinci kitabım fakat tamamen sıkıntıdan ibaret. Umarım beğenirsiniz,mutlu olursunuz.

_______________________________

"Hayır,hayır, hayır..." Onların iğrenç kavgalarını duymak bile istemiyordum. Hep kavga ediyorlardı. Kulaklığımı taktım ama yok hala ses geliyor. En sonunda kalktık indim aşağıya. "Ne bağırıyorsunuz ya sabahtan beri neyi anlaşamadınız anne baba." İkiside aynı anda "seni." Ne? Beni mi? Ben ne alaka lan? "Anlamadım ne diyorsunuz açık konuşun" dedim. Önce annem lafa atladı. "Senden nefret ediyoruz ikimizde ve sen.. sen bizim kızımız olamazsın benim kızım bu olamaz sen çok iğrenç birisin." Gözümden bir damla gözyaşı aktı. "Ne?" "Öyle işte hastaneye gidicez sorucaz testler falan sende yürü hazırlan gidicez hastaneye. Sevmiyoruz kısım seni görmüyor musun? Onca şiddet onca laf anla artık bıktık senden!" Dedi babam. Oylece baka kaldım bütün hepsi içime öküz gibi oturmuştu. Ne yani benim onların kızı olmadığımı mı söylüyorlardı? Odama kostüm yere çöktüm çünkü kriz geçiriyordum. "Senden nefret ediyorum pissin sen kötüsün sen herkese kötüsün anla bunu.. anla bunu." Diz çökmüş öne arkaya sallanarak kelimeleri tekrarlıyorum. Kriz geçirirken kullandığım bir ilaç var daha doğrusu hap gibi bişey sulu karışık işte. Aldım onu içtim ellerim titreye titreye.

10 dakika falan geçti yavaş yavaş geldim kendime ama hala hala bana nasıl bu kadar kotu davranabiliyorlardi anlamıyordum. Bende insanım ya insan az da olsa sever demi? Bunlarda o da yok anne demeye iğreniyordum. Kalktım ayağa daha fazla söylenmesinler diye giyindim. siyah eşofman beyaz crop üstüme de hırka giydim. O kadar gitmek istemiyordum ki dünya yıkılsa kaçmak yerine oturur ecelimi beklerdim.

Aşağı indim arabadan babam denilecek mıdır artık bilmiyroum gel işareti yaptı. Ayakkabılarımı giydim çıktım evden.

Yola çıktık 1 saatlik bir mesafede olduğu için uyumaya karar verdim.

Yazarınızdan

Daha çok küçük yeni doğmuş bir bebekti sedef. minicik elleri ayakları vardı. Fakat deli bir kadin bebekleri değiştirdi. Sedef çok yanlış bir aileye düşmüştü o bunları haketmiyordu. Yıllar geçti sedef'in annesinden çektikleri bitmedi. Sabah annesi akşam babası bağırıyordu. En azından okumasına izin vermişlerdi.okulda huzur buluyordu sedef. Bir gün öğretmeni "ileride ne olmak ne yapmak istiyorsunuz çocuklar?" Hemen el kaldırdı sedef " öyyetmenim ben ileyde anne olucam hemde çocuklarına iyi davyanan bir anne" öğretmeni kaşlarını çattı "meslek olarak sormuştum sedefcim ne olmak istersin?" Dedi. "Anne öyyetmenim anne. Annem gibi anne olmicak iyi bir anne olucam ben"

Hastanede kan verdikten sonra çıkmıştık annem(!)ler markete gidicekkerini bu yüzdende dolmuşla gitmemi söylediler. Vay be insan kötü olur da bu kadar olmaz ya.

Dolmuş beklerken biri yanaştı yanıma. 5 yaşlarında küçük bir kız. Gülümsedi ve bir şeker vermek istedi. Başta teşekkür edip istemesem de zorladığı için almak zorunda kaldım. "Mira hadi birtanem eve geç kalıcaz sonra baban oyun oynmıyo bizle" kalbim acımıştı.. "geldim ayye" ah çok tatlı ya.

Yarım saat sonra

Eve gelmiş ve üstümü dahil çıkarmamıştım. Sadece uyumak istiyordum. Ben sedef, her kriz sonrası veya kötü bişey olduğunda kendimi yatağa bırakır uyurum. Ben sedef, eskiden gülmeyi çok seven ama şimdi gülünce sanki insanlar mutsuz olur diye gülmeyen biriyim. Ben sedef, kimseyle arkadaş olamadığım bir çocukluk geçirdim. Ben sedef, çocukluktan kalma büyük travmalarım var...