Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Verdiğiniz oylar için teşekkür ederim- ✨✨✨
Neuvillette ile kötü bir tartışmaya girmiştim. Haklı olanın Neuvilette olmasını bilmeme rağmen sebepsiz yere birbirimize bağırmaya devam etmiş ve onun kalbini oldukça kırmıştım.
İkimiz de tartışmayı bıraktığımızda, sadece birbirinize baktmıştık. Sessizliğin hakim olduğu odada gerginlik ağırlaştı. Neuvillette yıkılmak üzereymiş gibi görünüyordu, tartışmayı hiç sevmezdi… özellikle de benimle.
Neuvillette odadan çıktı ve yatak odamıza giderek kapıyı arkasından kapatmıştı.
Aniden dışarıda yağmur yağmaya başladığında gökyüzünde gök gürültüsü sesi duydum.
Oh hayır… bu durum oldukça kötüydü. Demek ki Neuvillette'yi bu kadar kırmıştım. Pişmanlıkla olduğum yerde kalmıştım. Arkamdaki koltuğa çökmüş ve ne yapacağımı düşünmeye başladım.
Dışarıda gök gürültüsü gürlemeye devam ederken yağmur giderek daha da sert yağmaya başladı…
Sonra Neuvillette'nin hıçkırıklarının hafif sesini duydum. Bu hıçkırıklar birkaç saniye sonra yerini ağlama seslerine bırakınca endişe ile doğrulup ayağa kalktım ve yatak odamıza doğru yol aldım.
Kapıyı tıklattıktan sonra beklemeden içeri girdim. Etrafta bir süre gözlerimi gezdirip yatakta yatan Neuvillette'ye baktım.
Neuvillette karanlıkta yatağında oturuyordu, hâlâ usulca ağlarken dizlerini bükmüştü. Bir damla yaş yanağından süzülmüştü. Şuan oldukça kırgın ve üzgündü. Normalde duygularını her zaman gizler, bir kaya gibi görünürdü.
Herkes ise ondan korkardı ancak konu eşine gelince duygularına çektiği duvarlar adeta yıkılıyor, tüm duygularını gözler önüne seriyordu. Yatağa yavaşça yatıp dizlerini kendine çekti ve hafifçe burnunu çekti.
Sonra kapı tokmağının çevrilme sesini duydu ve kapının açıldığını fark ettiğinde yumuşak bir sesle gözyaşları arasında yavaşça bana baktı.
“...e..evet..?” titrek sesiyle konuşmuştu. Ona doğru yaklaşıp yatağa yattım ve arkasından sıkıca sarıldım. Yüzümü boynuna gömüp güzel okyanus kokusunu içime çektim. Hatalı olduğum için gönlünü almaya çalışacaktım.
Neuvillette ilk başta hiçbir şey söylemedi, bana doğru dönüp kollarıyla yavaşça beni kucakladı ve yüzünü saçlarıma ve boynuma bastırdı. Onu tutmama izin verirken yavaşça ağladı ve bana olan tutuşu daha da sıkılaştırdı. Başını omzuma yasladı, derin nefes alıp verirken üzüntüsünün yavaş yavaş azaldığını hissetti, nefesleri titrekti. Bu sırada yağmur tüm şiddeti ile yağmaya devam ediyordu.
Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. "Özür dilerim Neuvillette. Benim hatamdı. Seni üzmek ve kırmak istememiştim.. bunun bir daha olmayacağına emin olabilirsin. Seni kırdığım için tekrar özür dilerim. Beni affeder misin?" Hafifçe ondan uzaklaşıp merakla yüzünde baktım.
