" ආ කොල්ලෝ.. අද ගැම්මෙන් සෙල්ලන් කරහන් ඈ... "
" ඈ..... මොකද ඔහොම හිනාවෙන්නේ ආ... "
කවදාවත් නැති විදිහේ දගකාර හිනාවක් සදරුවන් අයියා දෙනකොට මන් ඇහුවේ පොර තවත් හිනාවෙද්දි.
මේකා ගුලි කාලද. මායි සවිදුයි සසිදුයි පොර දිහා කන්න වගේ බලන් ඉද්දි මේ යකා ඇවිත් මගේ කරට අත දාගත්තේ මූට මක් වෙලාද කියලා මන් දහ අතේ හිතනකොට. පොරටත් වෙලාවකට හොදම එකෙන් ට්‍රැක්නේ.
ඒත් එතන නිහඩ බව තිබුනේ විනාඩියයි.
සලාං............
" ඉවරයි ....... "
" කොබ්බෑකඩුව ........"
ශා...... අපේ චතුරංග පුතාගේ පියාණෝගේ මිණි කින්කිණි නාදය.....
ග්‍රවුන්ඩ් එක හදලා ඉවර වෙනකන් අපි සෙට් එකම හිටියේ කැන්ටින් එක ලග පොඩි මිදුල් කෑල්ලෙ. සදරුවන් අයියා මොකක්ද මන්දා කුණුහරුපයක් කියාගෙන හිනාවෙන එකට අපි අවදානේ දීලා ඉන්නකොට අපේ ඩෙනයි කවිශ්කයායි දෙන්නා දැන්ම මැච් එක පටන් අරන්.
අත තියාගෙන ඉන්න බැරි ලෙඩක් අපේ උන්ට දරුණුවටම තියනකොට ඩෙනා බැඩ් එකත් අතේ තියාගෙන කවිශ්කයා එවපු බෝලෙකට පොඩි තට්ටුවක් දාලා.
තට්ටුව කොච්චර පොඩිද කියනවනම් ඩෙනා ගහපු බෝලේ අපේ ප්‍රින්සිපල් සර් එක්ක කැන්ටිමේ ඉදගෙන තේකක් බිබී හිටිය ජගත් සර්ගේ කෝප්පෙට වැටුනේ ලග තිබුන වීරුවකටත් වැඩේ දීලා. හරිම දාර්ශනීය උඩ පන්දුවක් අපේ ජගත් සර් අතරැලනේ. අපරාදේ වීදුරුව.
කෝප්පේ කට බෝලේ ගානට. බලන්න එපැයි කෝප්පේ උඩ බෝලේ තියෙද්දි ඒකේ ලස්සන. සර්ගේ ශර්ට් එකේ ලස්සන ආර්ට් එකකට පැල්ලමක් ඇදිලා තේ වලින්.
සද්දෙත් එක්ක සිද්දිය දැක්ක ගමන් අපි හැමෝටම එකවැර ඉවරයි කියලා කියවුනේ එතන ප්‍රින්සිපල් සරුත් හිටිය නිසා.
මට මේ වෙලාවේ බඩ අල්ලගෙන බිම පෙරලි පෙරලි හිනාවෙන්න ඕන. ඒත් කරන්න දෙයක් නැති කමට අපි සෙට් එකම හිනාව කාගෙන ශේප් එකේ එතනින් මාරු වෙන්න හැදුවේ. වෙන මොකවත් හින්දා නෙවේ හිනාව හිරකරන් ඉදලා බඩ පැලෙයි කියලා.
YOU ARE READING
Crush ( slow update )
Non-Fictionමම ඒක දැනගෙන හිටියා එයත් ඒක දැනගෙන හිටියා එයා ඒක දන්නවා කියලත් මම දැනගෙන හිටියා මම ඒක දන්නවා කියලා එයත් දැනගෙන හිටියා ඉතිං අපි එහෙම්මම හිටියා !
