𝐋𝐍 ★ 𝐂𝐇𝐑𝐈𝐒 𝐇𝐄𝐌𝐒𝐖𝐎𝐑𝐓𝐇
------------------------------
𝐔𝐘𝐀𝐑𝐈𝐋𝐀𝐑: Cinsellik, Yaş Farkı, Madde Kullanımı, Depresyon.
"Dün ne ben senin öğretmenindim, ne de sen benim öğrencim." Diyerek daha da yaklaştı kıza. "Şimdi kartları değişt...
Yorum ve oylarınızı unutmayın! Okumak için sabırsızlanıyorum.
İKİNCİ DERS İNANMA
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir insan düşünmeyi bırakmak için önce neyi düşündüğünü öğrenmeli veya onu kökünden sökmelidir. Ancak bu Andrea için en zor sınavdı, üstelik bu sınavın dersi de verilmiyordu. Bu dersi öğrenmek, hayatın tecrübesiyle çözülüyordu.
Ya da öğretecek bir öğretmene ihtiyacı vardı.
Andrea hissediyordu ki, Tanrı artık ona tecrübe edebileceği bir senaryo yazıyordu. İster istemez hissediyor, ensesinden sırtına boylu boyunca bir endişe hissediyordu. Elleri hiç olmadığı kadar terliyor, kulakları hiç olmadığı kadar sağırlaşıyordu.
Onun odasından çıkmadan önce kolunu nasıl tuttuğunu hatırlıyordu. Evet, dünkü halinden zaten bir eser yoktu ancak silah konusunu açtığında kavradığı sertlik ve gözleri ona çok şeyi birden anlatıyordu. Susmalıymış gibi hissediyordu, ancak içinden bir ses tam da bağırması gerektiğini söylüyordu.
Sanki hayatta kalmak için o ne derse tersini yapması gerekiyormuş gibi.
İçindeki sese mi güvenecekti yoksa onun 'tek kelime edersen her şey mahvolur' başlıklı bakışlarına mı bilmiyordu. İşte sınavı başlıyordu ve tecrübe etmeye başlıyordu. Hayatını değiştirecek o soru, daha olayların başında belirmişti kafasında, ancak soruya cevap vermesi gereken zaman şimdi değildi.
Tecrübe edecekti.
Andrea, hararetle kağıdında gezdirdiği kalemi biraz daha bastırdı istemeden. Kalemin ucu kırıldığında ise, içinde bir deprem olduğunu hissetti. O kadar dalmıştı ki düşüncelerine, o kadar kaybolmuştu ki karanlıkta, zaman mekan farkını çözemez olmuştu.
"Evet..." dediğini duydu adamın. Gözlerini devirerek başını ona kaldırdığında, karşısında kollarını göğüslerinde bağlamış bir şekilde üstten bakıyordu. Neden bu kadar stres yapıyordu? Garip bir karşılaşma, olmaması gereken anılar, ardından her şey normal. Sadece bir tesadüf. "Neden dersi dinlemediğini sorabilir miyim Andrea?" Diye sordu çattığı kaşlarıyla.
Andrea, başını sıradan kaldırıp baktı adama. En önde oturuyordu. Sınıf birincisi olmak için, annesini sevindirmek, veya evden atılmamak için. Her ne şekilde olursa olsun sınıf birinciliği üzerine yapışan bir kızdı Andrea. Kendine verdiği sözün mührünü dün kırmıştı. "Gerçekten dersi benim dinlemem bu kadar önemli mi sizin için?"
Chris gülerek kollarını göğsünden çözdü ve ellerini Andrea'nın sırasına dayadı. "Evet..." dedi adam sahte bir gülümsemeyle. "Ya edebiyatla bir derdin var ya da beni sevmedin sanırım." Dudağının kenarı kıvrıldı. "Tanısan seversin aslında beni."
