" မိန်းမ!!"
" လေရိုင်းမုန်တိုင်း!!"
" ဟာ့ ... ရှီးးး "
ကောင်းကောင်းပါးစပ်က
သူ့နာမည်ကြားတာနဲ့
လေရိုင်းသုတ်ရည်တွေ တဖြောဖြော
ပန်းမိသွားသည်။
" ဟားး ကောင်းလိုက်တာကွာ"
လေရိုင်း ကောင်းလွန်းလို့ အကြောတွေ
ထုံကျင်သွားပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ
ပက်လက်လှန်ချလိုက်မိသည်။
လေရိုင်း သူ့ဘေးဝင်လှဲတော့
ကောင်းကောင်းက ချက်ချင်းရုန်းထသည်။
" ဟိတ် ... ဘယ်လဲ !!"
" မင်းလိုချင်တာ ရပြီမလား
ငါ့ကိုလွှတ်ပေးတော့!!"
" ကျစ်!! အေးဆေးအိပ်စမ်း"
" မအိပ်ဘူး!! ဖယ် !! လွှတ်!!"
" အလျော့ပေးလို့ ကမ်းတက်မလာနဲ့
ကောင်းကင်ကြယ် !!
ငါဆိုတဲ့ကောင်က
စိတ်သိပ်ရှည်တာ မဟုတ်ဘူး "
ပိတ်ဟောက်လိုက်တော့
မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေတဲ့
မျက်ထောင့်ကြီးနဲ့ ပြန်ကြည့်သည်။
" ဟိတ်!! အဲ့အကြည့်ကိုပြင်လိုက်စမ်း!!"
" ... "
" ဆွဲလိုးပစ်မှာနော် ... ငါ့ကိုလာစိန်မခေါ်နဲ့ !!"
" လူယုတ်မာ !! ကဲဟာ ... ဘုန်း!! ဘုန်း!!
အင့်!! "
မုန်တိုင်း သူ့ရင်ဘတ်ကိုထုရိုက်နေတဲ့
ကောင်းကောင်းကို ဆွဲချုပ်ပြီး
ရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ
ခြေထောက်တွေနဲ့ ခွထားလိုက်သည်။
" မင်း !! ဖယ်စမ်း ... ငါ့ကိုလွှတ်ပေး!! "
" ငြိမ်ငြိမ်အိပ်နော် အေး !!
လီးက မာန်ကျသေးတာမဟုတ်ဘူး !!
ထပ်လှုပ်နေရင် ထလိုးတော့မှာ !!"
အတင်းရုန်းကန်နေတဲ့ ကောင်းကောင်း
ငြိမ်ကျသွားသည်။
မျက်နှာကတော့ ကျေနပ်ပုံမရပဲ
မျက်လုံးအကြည့်တွေကို လွှဲထားပြီး
မျက်ရည်တွေစီးကျနေ၏။
ဒီလိုမြင်ရတော့လည်း
စိတ်မကောင်းတာကြောင့်
မုန်တိုင်း လင်းထိန်နေတဲ့ မီးတွေကို
ညှိမ်းပေးလိုက်သည်။
မှောင်ကျသွားတဲ့ အိမ်ငယ်လေးထဲ
ကောင်းကောင်းကို တင်းကြပ်နေအောင်
ဖက်ထားရင်း အိပ်စက်လိုက်သည်။
