ဒုန်း!!
သိမ့်ကနဲတုန်သွားတဲ့ အိမ်လေးကြောင့်
ကောင်းကောင်း ဆတ်ကနဲလန့်နိုးလာမိသည်။
အိပ်တာတော်တော်လေးကြာသွားပုံရပြီး
အိမ်ပြင်မှာ အရမ်းမှောင်နေပြီဖြစ်သည်။
အိမ်ထဲမှာတော့ ရေနံမီးအိမ်က မှိန်ပျပျသာ
လင်းနေ၏။
ထိုမီးရောင်အောက်ကနေ ကြောက်ရွံ့ဖွယ်ရာ
ခက်ထန်တဲ့မျက်နှာကို မြင်ရသည်။
သူ့နောက်တွင်က ဖိုးထောင်ဆိုတဲ့ကောင်လေး။
မုန်တိုင်း တစ်စက်မှအရာမယွင်းတဲ့
ကောင်းကောင်းရှေ့က ထမင်းပန်းကန်ကို
ကြည့်လိုက်သည်။
နေ့လည်ထဲက ပြင်ခိုင်းထားတဲ့
ထမင်းဟင်းတွေက
ခြောက်သွေ့ပြီး အနံ့တောင်ထွက်နေသည်။
ဒီလောက်ဆို အခြေအနေကို
သူသဘောပေါက်ပြီ။
" ဘာစောက်ချိုးချိုးနေတာလဲဟမ်!!"
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ညသန်းခေါင်မှာ
ဟိန်းထွက်လာတဲ့ အသံက
ကောင်းကောင်းကို တုန်လှုပ်သွားစေသည်။
ထို့ပြင် သန်မာလှတဲ့ လက်တစ်ဖက်က
ပါးရိုးကို လာဖျစ်ညှစ်တာမို့
နာကျင်မှုက မျက်ရည်ပါဝဲလာ၏။
" ကောင်းကင်ကြယ်!! "
မျက်ရည်တွေကြားကနေ မုန်းတီးစွာ
စူးစိုက်ကြည့်ပစ်တော့
ခက်ထန်နေတဲ့မျက်နှာက ပိုတင်းမာသွား၏။
" မင်းက အေးဆေးပြောနေလို့မရဘူးပဲ "
ဖျစ်ညှစ်ထားတဲ့ပါးကို
ခပ်ကြမ်းကြမ်းလွှတ်လိုက်တော့
ကောင်းကောင်းဘေးကို ယိုင်ကနဲ။
အယုတ်တမာကောင်ကတော့
နည်းနည်းမှ သက်ညှာမှုမရှိပေ။
ဂျောက်!!
သေနတ်က ကောင်းကောင်းနားထင်ကို
လာထောက်သည်။
" ငါခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်မှာလား ...
သေမှာလား !!"
ကောင်းကောင်း သူ့ကို ပြန်မော့ကြည့်ပစ်သည်။
" သေမှာ!! "
ကောင်းကောင်းပုံစံကြောင့် မုန်တိုင်း
ပိုပြီး ဒေါသထွက်သွားသည်။
