Yalan Makinesi 🖤💛SASUNARU💛🖤

|||

Merhabaaaaaaaaaaa
Bana giren fizik sınavı sonrası yorumlarınızı görerek mutlu olmak istedim:)))))))))))

.
.
.

Eve geldiğinden beridir donuk bir ifade takınan Naruto'nun bu durgun hali giderek ev halkı için oldukça şaşırtıcı ve korkutucu olmaya başlamıştı. Ne kimseyle konuşuyor ne bir tepki veriyordu. Sanki bütün enerjisi bir anda çekilip alınmış gibiydi.

Kushina en sonunda dayanamayıp Nagato ile Obito'yu çağırmıştı. Nagato Sasuke'yi anlatmadan sadece önemli bir işinden kaynaklı olarak onu bir arkadaşı ile yalnız bıraktığını söylemişti.

Obito da o arkadaşı ile salona gelip oyun oynadıklarını, sonra da alışverişe gönderdiğini anlatmıştı.

Kushina ikisini de fazla fazla azarlamıştı. Yine de Naruto'nun neden bu kadar üzgün olduğunu anlayamamışlardı, Obito ve Nagato hariç. İkisi de Sasuke'yi gördükleri an soracakları hesabın nasıl daha acılı olacağını düşünüyordu.

Naruto ise olanları takmıyor, sadece verdiği hata dolu tepkiyi düşünüyordu. Kimseye anlatamazdı, çünkü Sasuke'yi sevdiğini bir kendisi bir de yerinde duramayan, acıyla kasılan kalbi biliyordu.

Dış çevreye karşı kendisini kapatmışken duyduğu sesle umursuzca cebinden telefonunu çıkarıp açtı.

》Naruto-kun?

"Evet, benim?"

》Ben İtachi, Sasuke'nin abisi... Müsait misin?

Kendisine olan bakışları fark etse de resmen uçarak çıktı odasına. Bir yandan da neden arandığını düşünüyordu ama düşünecek bir şey yoktu, tepkisi hatalıydı.

"Evet, sizi dinliyorum İtachi-san?"

》Sasuke'nin nerede olduğu hakkında bir fikrin var mı?"

Bir anda nefesi kesilirken odada dört dönmeye başladı. Elini gergin bir şekilde saçlarına daldırdı ve bütün beynini zorladı ama bilmiyordu.

》Naruto-kun?

"Be-ben bilmiyorum... O iyi mi?"

》Aslına bakarsan..ben de sana bunu sormak istiyorum. Aranızda bir şey mi oldu?

Kafasını salladı ama İtachi'nin göremeyeceğini biliyordu. Gözleri doldu. Konuşmaya başlamadan önce pencerenin yanındaki küçük koltuğa oturdu.

"Ben çok özür dilerim..benim hatam..."

Göz yaşlarını ve ardından gelen hıçkırık benzeri seslerini tutamadı. O kadar üzgündü ki dile getiremiyordu ve bir o kadar da korkuyordu başına bir şey gelmiş olmasından.

》Hey, sakin ol... Ne olduysa bana anlat, belki bir ipucu bulabilirim.

"Biz alışveriş yapıyorduk... Sonra birden..beni öptü... Aslında karşılık vermek istedim ama çok şaşırmıştım! İsteyerek olmadı gerçekten!"

》Ve onu ittin... Anlıyorum seni. Sakın kendine kızma, en azından şimdilik, çünkü Sasuke sabahtan beridir eve gelmedi. Onu bulmamız gerekiyor...

"Ne isterseniz yaparım, yeter ki onu bulalım..."

》Öncelikle sakinleş... Sonra da evinizin etrafına bak. Bu onun garip bir huyudur: her zaman ne kadar bana karşı kızgın ya da üzgün olsa bile yanıma gelir. Eminim ki şimdi de öyle olacak ve senin yanına gelecek...

Naruto hızla perdeyi, ardından da pencereyi açtı. Sadece sokak lambalarının aydınlattığı kaldırımlara ve yollara göz attı ama kimseyi görememişti.