The black rider [Dutch story]

Hoofdstuk 46, Old friends.

New York, Gateway, 11 PM

Mijn blik gleed over de auto's heen die stonden geparkeerd langs de weg heen. Hoe vaak ik hier ook was, ik raakte nooit gewend aan het gevoel dat opkwam wanneer ik hier was. Hier zijn gaf me een gevoel van vrijheid en het zorgde ervoor dat mijn adrenaline niveau behoorlijk omhoog ging. Ook al hoefde ik zelf niet te racen, mijn lichaam stond op scherp.

Even keek ik naar Jack die naast me in de auto zat, hij zag er op dit moment nog behoorlijk gespannen uit, maar ik wist dat die blik zou verdwijnen op het moment dat hij uit zou stappen. Het werkte altijd zo bij de meeste racers. Als je in je auto zat voor de race sloegen de zenuwen toe, maar op het moment dat je de deur opende en uitstapte zou dat alles wegvallen onder ene pokerface, en die pokerface zou je ophebben totdat je weer instapte.

Het moment dat je bij de lijn stond om de race te beginnen zouden alle emoties worden onderdrukt door het gevoel van adrenaline en dan was het enige wat nog telde de race winnen. Ik wist dat deze race belangrijk was voor Jack, er waren maar een aantal die wisten dat hij was ingeloot voor de race van de draak, en juist die mensen zouden extra op hem letten.

Als hij zou verliezen van deze racers, dan zouden die zich gaan afvragen of hij wel goed genoeg was om met de top mee te racen. Ik wist dat er maar een aantal mensen waren die Jack konden verslaan, en geen van hen was hier op dit moment. Mijn ogen richten zich weer op de rijen auto's waar we langzaam voorbij reden.

Ik zag de mensen wel staren naar het zwarte monster, het was wel duidelijk dat deze mensen hier niet verwacht hadden dat hij mee zou doen aan deze race. Ik grinnikte even zacht, soms zouden mensen toch wel beter moeten weten. Het was lang geleden dat ik hier was geweest, toen had Dragon hier een van zijn laatste races gereden, daarna was ik hier niet meer geweest. Ik had geen flauw idee of hier iemand was die me zou herkennen, maar ik hoopte van niet.

Jack stopte de auto op één van de lege plekken. Steven parkeerde de auto naast het zwarte monster. Heel even heerste er stilte in de auto, even keek ik Jack aan en ik glimlachte naar hem. Hij glimlachte even terug. Kille lucht vulde de auto toen hij de deur opendeed en uitstapte. Ik grinnikte even zacht, sommige dingen zouden ook nooit veranderen. Ik zag hoe hij naar mijn kant toe liep en mijn deur opende. Ik zette mijn voeten neer op de grond en kwam langzaam overeind.

Zodra ik de auto verliet veranderde mijn gezicht in mijn pokerface. Ik keek Jack even aan en keek toen naar de mensen die zich op een aantal meter afstand hadden verzameld. Even keek ik opzij en ik zag hoe Steven Nini hielp met uitstappen op dezelfde manier zoals Jack dat bij mij had gedaan. Ik leunde tegen de motorkap aan en keek naar Jack die naast me stond.

Tegenover ons stond een grote groep met mensen, ik kon het zachte gefluister wel horen, maar niemand van de mensen durfden naar ons toe te lopen en ons te begroeten of te vragen wat we hier deden. Ik wist bijna zeker dat we op iemand wachtte en ik hoopte maar dat het iemand was die de situatie lichtelijk kon begrijpen. Ik wist dat we hier niet weggestuurd konden worden, Jack had immers een uitnodiging.

Het verbaasde me ergens dat Digo zo'n uitnodiging had weten te bemachtigen, normaal zouden alleen de beste die krijgen. Jack had verteld dat hij af en toe wel zo'n uitnodiging kreeg, maar dat hij er nooit naar toe ging, omdat het hem te veel aan Dragon deed denken. Dit was immers een van de meest geliefde racewegen van mijn vader en dat maakte het voor ons allebei wel wat moeilijker om hier te zijn. Hoe langer het wachten duurden, hoe nerveuzer de groep voor ons werd. Ikzelf voelde mijn zenuwen juist afnemen zoals dat gebeurde bij elke race.

Jack keek naar de groep voor ons, Steven en Nini waren daarin tegen juist de baan achter hun aan het bestuderen, het was duidelijk dat beiden nog nooit eerder op deze racebaan waren geweest. Voor even sloot ik mijn ogen, maar toen ik voetstappen hoorden opende ik ze weer. De groep ging wat aan de kant en een stevig gebouwde man liep naar voren toe. Ik zou die man uit duizenden herkennen, hij hield me altijd gezelschap als mijn vader aan het racen was.