The black rider [Dutch story]

Hoofdstuk 26, You are an addiction

UK, Hotel in Londen, 2 AM

Voor de zoveelste keer die nacht draaide ik me om in het veel te grote bed, maar de slaap wou deze nacht maar niet komen. Ik opende mijn zwarte ogen en keek naar het  donkere plafond, kleine lichtjes danste over het plafond heen, zoals de sterren die zich in het universum bevonden. Alleen waren deze sterren op het plafond en waren ze aan het dansen.

Een zucht ontsnapte uit mijn mond, slaap krijgen deze nacht zou niks worden op deze manier. Langzaam ging ik overeind zitten en keek opzij, Nini had weer beslag gelegd op het eenpersoons bed. Een zacht geluid ging door de kamer heen, het duurde even voordat ik door had dat ze zacht lag te snurken.

Ik moest mijn hand voor me mond slaan om te voorkomen dat ik zou gaan lachen, het was zeer grappig om de brunette te horen snurken, die was duidelijk ver heen. Het was wel te verwachten dat die diep zou slapen, vooral na wat er die avond was gebeurd.

De brunette had zich op de roomservice van die avond gestort, bord na bord ging naar binnen, zowel bij haar als bij Jack. Toen het hun eenmaal duidelijk was geworden dat ik niks zou gaan eten, toen hadden de twee maar besloten dat ze dan nog wel een groot toetje konden bestellen.

Ik vroeg me echt af waar ze het lieten, het leken wel twee afvalverwerkers, zoveel eten als dat er daar naar binnen ging, zonder dat ze er last van leken te hebben. Ook de toetjes gingen bij hun naar binnen alsof het niks was, Nini had alleen nog niet genoeg gehad, en tot mijn verbazing hadden ze toen nog pannenkoeken besteld.

Toen dat eten werd gebracht, vielen ze weer aan alsof ze uitgehongerd waren. Op dat moment was ik weer half misselijk geworden, nooit geweten dat je misselijk kon worden als je andere mensen zag eten. Nouja, eten, het was meer schranzen. Die twee waren net twee eindeloze putten, maar er was niks aan te doen.

Ergens had ik toen wel een voorgevoel gehad dat het niet al te slim was om ze nog zoveel te laten opeten, maar ik had ze niet tegengehouden. Als ze zoveel zouden eten, dan zouden ze zelf ook maar de gevolgen moeten dragen, en dat hadden ze moeten ondervinden ook. 

Het had niet lang geduurd voordat Nini zich op de bank had laten storten, al piepend dat ze zulke erge buikpijn had. Jack leek er eerst niet zoveel last van te hebben, maar toen ik hem in zijn zij prikte, begon hij ook te piepen dat het zo’n zeer deed.

Ze hadden als twee zwervers op de banken gelegen, al kermend om veel te volle magen, ik daarin tegen lachte me half dood om die twee. Het was zo’n grappig gezicht om hun zo op die banken te zien liggen, met om hun heen resten van wat ooit eten was geweest.

Al snel had ik me op de derde bank moeten laten zakken voordat ik om zou gaan vallen van het lachen. Natuurlijk kreeg ik opmerkingen naar me hoofd toe geslingerd omdat ik ze aan het uitlachen waren, en dat ik niet zo gemeen moest doen.

Maar ze wisten allebei dondersgoed dat het hun eigen schuld was geweest dat ze er nu zo bij lagen en dat hadden ze uiteindelijk ook toegegeven, vooral omdat als ze het niet toegaven, ik ze zou dwingen om op de banken te slapen en niet in de kamer ernaast met de bedden.

En dat was iets wat ze beiden niet wouden, want waarom op een oncomfortabele bank slapen, als je ook in een bed kon slapen met een heerlijk zacht verend matras? Het was zo makkelijk geweest om hun te laten toegeven dat ze te veel hadden gegeten.

Toen ik bij was gekomen van het lachen had ik ze net zo lang geplaagd totdat ze het uit hadden geroepen. Niet lang daarna waren we met zijn allen ons teruggetrokken in de slaapkamers, proberend om nog een paar uur slaap te winnen, maar voor mij was dat niet weggelegd. 

Een zachte zucht echode zacht door de kamer heen, maar Nini leek niks te merken, die sliep zo vast als een rots. Even keek ik naast me, maar Jack was er niet. Even fronste ik mijn wenkbrauwen, ik was er toch zeker van geweest dat toen ik me bed in ging dat Jack naast me lag. Ik schudde even mijn hoofd en kwam verder overeind.