The black rider [Dutch story]

Hoofdstuk 5, Old times my beast

New York, Dragons garage, 6 PM.

Waar had ik in vredesnaam ja op gezegd? Mijn hart klopte nog in mijn keel na zijn bezoek, dat best ontspannen was begonnen, maar af was gelopen in een kille uitdaging. Even dacht ik terug naar het moment dat hij mijn ketting vast had gepakt, en daarna een uitdaging had gegeven aan het adres van Cobra.

Ik probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen, maar dat lukte niet meer. Adrenaline stroomde door mijn aderen heen en stelde me niet meer in staat om goed na te denken over de beslissing die ik net had gemaakt. Gelukkig was James niet thuis, want dat zou verschrikkelijke problemen veroorzaken.

Hij zou pas aan het einde van de week terug zijn, en de race zou de dag voordat hij thuiskwam zijn. Dat zou dus geen problemen opleveren, maar van de rest ben ik niet zo zeker of dat wel zou werken. Nu eerst maar hopen dat ik Cobra kan bereiken, want van Cobra hangt nu af wat er gaat gebeuren.

Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond en echode zacht door de garage heen. Mijn blik werd even naar buiten geleidt. Verschillende dingen spookten door mijn hoofd heen, hoe had hij geweten dat de ketting van de cobra betekende dat ik communiceerde met Cobra? Jack, dat was zijn naam geweest. Ik kende die naam, en ik bleef nadenken, verschillende scenes kwamen nu aan bod in mijn hoofd, en toen wist ik het.

Jack, The Black Rider, hij was de leerling geweest van mijn vader, Dragon. Even werden mijn ogen iets groter, hij was erbij geweest die avond dat mijn vader overleed, en mij de ketting met de cobra gaf. Opnieuw ontsnapte er een zucht.

Blijkbaar deelde ik en Meneer arrogant een verleden. Ik had liever gehad dat niemand uit die wereld mij meer kende, dat ze de dochter van Dragon vergeten waren, maar ik wist dondersgoed dat mensen niet zo snel vergeten werden. Ook Cobra niet, vooral Cobra niet, ook al had Cobra zich al meer dan een jaar niet meer op de weg vertoont.

Ik schrok me rond toen ik de telefoon in het kantoortje afhoorde te gaan. Snel liep ik er naar toe en nam op. “Met Rose” zei ik in de hoorn. “Rose, met James. Het spijt me zusje, maar ben pas over een week terug, er zijn wat problemen met de onderdelen” hoorde ik zijn stem. Het was zo fijn om zijn stem weer te horen.

“Is goed James, maak je geen zorgen, ik red me hier wel” zei ik half fluisterend in de telefoon. Diep van binnen wist ik niet zeker of ik het wel zou gaan redden, maar dit gaf me wel een kans, een kans waar in al heel lang van had gedroomd, en dit nieuwtje, dat maakte alles opeens een stuk makkelijker, eigenlijk maakte dat nieuwtje de beslissing voor mij.

Twijfelend stond ik naar de lege muur te staren. Ik had de race auto van James al weggereden. Zou ik dit echt gaan doen? Zou ik Cobra echt weer de race wereld in laten gaan? Ik wist het niet. Even keek ik over mijn schouder heen naar de rest van de auto’s die in de garage stonden. Ze leken me moed te geven om dit te doen.

Ik rechte mijn schouders op en draaide me om. Eerst maar eens maatregelen nemen voordat ik haar uit haar ‘gevangenis’ zou gaan halen. Ik liep ferm op de grote deuren van de garage af, en stopte bij het controle paneel. Ik drukte de sluitknopjes in. En de grote zilveren deuren kwamen in beweging, ze reden naar elkaar toe en stopte met een zachte dreun toen ze tegen elkaar aankomen.

Ik drukte op het sleuteltje, en ik hoorde verschillende klikkende geluiden. De deuren zaten nu vergrendeld. Om het zekere voor het onzekere te nemen legde ik de balk in de houders, zodat de deuren echt niet meer open konden. Ik draaide me om, en staarde weer naar de lege muur, ging ik dit echt doen? Alleen maar omdat Meneer arrogant Cobra uit had gedaagd?

Ik wist het niet. Maar misschien was dit wel het teken dat mij vertelde dat het tijd werd om haar uit haar schaduwen te halen, en haar weer op de weg te laten rijden. Met elke stap die ik zette in de richting van de muur werd ik zekerder van mijn zaak, ik moest dit doen, niet voor mezelf, maar voor haar. Ik legde mijn vingers tegen de muur aan.