Better days will come

Hoofdstuk 1

POV Femke

Ik trek mijn kraag iets meer omhoog. Het is ijskoud buiten. Wanneer ik uitadem, zie ik wolkjes ontstaan. Ik schiet in de lach en blaas expres nog een keer extra uit. Het is net donker geworden en ik moet nog een stuk lopen naar huis. Ineens hoor ik lawaai verderop. "Jongens en meisjes, we hebben onze volgende hint gekregen, maar snappen er de ballen niet van", schreeuwt een blonde jongen naar de camera. Ik schiet in de lach, benieuwd wat deze jongens aan het doen zijn. Langzaam loop ik verder, ik kom steeds dichter bij de jongens. Ik zie dat ze met zijn drieën zijn. Eén blonde, die net in de camera schreeuwde, een kleine met bruin haar en een langere man met bruin haar en een baardje. Ik vraag me af hoe oud ze zijn, ze lijken niet veel ouder dan ik ben. Daarnaast ben ik benieuwd wat ze doen met de camera. Inmiddels heb ik de jongens bereikt. "Hoi", zeg ik, terwijl ik voorbij loop. "Heej", zegt de kleinste terug. Ik glimlach en loop door. "Ik snap het echt niet", hoor ik de jongen met de baard zeggen. Ik kijk achterom. "Kan ik helpen?", vraag ik aan ze. "Misschien", zucht de blonde jongen. Ik hoor aan zijn stem, dat hij er geen zin in heeft. "Laat eens zien?", zeg ik tegen hem. Hij overhandigt mij een kaartje met allemaal plaatjes. Onze handen raken elkaar en ik voel een warm gevoel door mijn lichaam schieten. Snel bekijk ik het kaartje en schiet meteen in de lach.

"Wat lach je nou", bitst de blonde jongen. "Relax Matt, ze wil alleen helpen", zegt de jongen met de baard. Dankbaar kijk ik de jongen aan. Hij steekt zijn hand uit "Raoul". Ik pak zijn hand aan "Femke", zeg ik. De kleine jongen volgt zijn voorbeeld "Robbie, maar zeg maar Rob". Ik schut zijn hand en hij wijst naar de blonde jongen "Die chagrijn daar is Matthy". Ik knik. "Ga je het ons nog vertellen, wat we moeten doen? Of gaan we gezellig een theekransje houden in de kou", snauwt Matthy. "Relax, ik zal vertellen wat je moet doen", zeg ik snel. "Het is niet zo moeilijk, elk plaatje staat voor een letter. Ik gebruikte dit altijd bij de scouting, toen ik klein was", leg ik uit. Ik kijk Matthy met een glimlach aan. Raoul kijkt bedenkelijk naar het kaartje. "Dus we moeten naar Café de Schuur", zegt hij. Ik kink. Robbie trekt een kaart tevoorschijn. "Waar the fuck ligt dat?", zegt hij. Hij tuurt de kaart over. Ik kijk over zijn schouder mee. "daar", wijs ik aan, "en je bent nu hier". Ik wijs ook die plek aan op de kaart. "Dat is takkever" zucht Matthy. Ik schiet in de lach. "Het valt mee, twintig minuten als je door het bos gaat", zeg ik wijzend naar het bospad. Het ziet het er donker en eng uit, maar het is gewoon een verhard fietspad door het bos. De lantaarnpalen zijn al jaren stuk. Iedereen uit de omgeving weet, dat het een veilige weg is om te lopen.

Ineens ben ik terug in het verleden. Vroeger liep ik hier elke avond, samen met mijn vader. Mijn moeder is al jaren geleden met haar nieuwe vlam naar Australië geëmigreerd. Ik bleef achter in Nederland met papa. Samen liepen we elke avond een rondje, over de hei en dan door het bospad weer terug. Twee maanden geleden is hij plotseling overleden. Ik ben verhuisd naar een ander huis in het dorp en heb de hei en het bospad sinds die tijd vermeden. Nu loop ik nog steeds elke avond, maar dan langs de grote weg. Ik merk dat er tranen opkomen. Shit, niet nu.

"Femke", hoor ik Robbie zeggen. "Gaat het?", vraagt Raoul. "We moeten gaan jongens, ik wil weg uit de kou", roept Matthy. Ik glimlach naar de jongens, "het gaat goed hoor". Ik wijs op de kaart snel aan, hoe ze jongens moeten lopen. "Succes", zeg ik tegen ze. Dan draai ik me om en loop de andere kant op.