Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
×××××××××××
Sahilin kayalıkları çok sertti, tutunması çok zordu. Ellerimi kesti. Canım yanarken nefeslerimi de kontrol edemiyordum.
Ne kadar bağırmaya çalışsam da sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı. Sesimin ona ulaşıp ulaşmadığından emin değildim.
Ne oluyordu? O ne yapıyordu? Bir şeyler... Bir şeyler değişmişti. Lütfen. Lütfen...
Dişlerimi birbirine bastırdım. Göğsümden süzülüp kayalıkları kırmızıya boyayan kanımı feci şekilde hissedebiliyordum. Fazla hasar almıştım. Neredeyse kendimi kaybedecektim.
Ama ne kadar yaralandığım umrumda değildi. Kayalıkların üzerinde çaresizce çırpınmaya devam ettim. Yeter ki... Yeter ki onun yanında biraz daha kalabileyim.
"Alastor!" dedim.
Onun saçları sert rüzgarın etkisiyle havalanmıştı. Gülümsüyordu ama her zamanki gibi değildi. Duygusuzdu. Eskisi gibi değildi. Bir şeyler onu değiştirmişti. Bakışları soğuktu, o soğuktu ölüme meydan okuyacak kadar soğuk. Bu canımı yaktı.
Bir kulağını yana eğmek zorundaydı çünkü onunla savaşırken istemeden de olsa kulağını neredeyse parçalamıştım. En az benim kadar kötü durumdaydı ama ayakta durabiliyordu. Uzun süre beni izledi. Sanki son kez bakıyordu bana.
Ve... Artık gitmek için hazırdı.
Hayır, dedim. Hayır. Hayır, inanmam. Bu sadece kötü bir rüya.
Kızıl gözlerinde yüksek bir uçurum vardı. Benim atlamaktan hiç çekinmediğim, tekrar tekrar düştüğüm. Benim o uçurumdan düşmemem için asla bir köprü inşa etmemişti. Oysa ben çoktan inşa ettiğini sanmıştım.
Nefeslerim tükeniyordu. Görüşüm bulanıklaşıyordu. Onu yakalamak istiyordum. Onu yakalamak ve asla bırakmamak... Ama ellerimi kaldırıp ona uzatamıyordum artık. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Lütfen beni terk etme.
Arkasını döndü.
Bana arkanı dönme.
Sahilden uzaklaşmaya başladı. Kalbimin bir an göğsümü delip onun peşinden gideceğini sandım.
