Love Amongst the Wave

PROLOGUE

DISCLAIMER: This story is a work of fiction, including place, events, names, and other details that are purely products of the author's imagination. Please excuse any grammatical errors you will read in this story. I will still improve and edit this. Please separate fiction from reality. Any similarity to real individuals, whether alive or deceased or to events from real life, is purely coincidental.

This story is entirely independent and has no affiliation with NU, La Salle, Ateneo, UST, UB, or any other educational institution in the Philippines.

WARNING!

This story contains mature content and explicit scenes. Please read responsibly.

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

"Thank you so much po, Doc!"

"You're welcome po, ma'am." I smiled.

" Before you leave po, remind ko lang po na huwag po siya masiyado sa mga physical activities or kahit anong ika-trigger ng asthma niya and ito po mabibili niyo po 'yan sa may pharmacy para hindi na ho siya masiyadong gagamit ng nebulizer, ayan din po pwede niyong dalhin kahit saan.Pwede na rin po siyang makalabas mamaya kung sakaling magiging maayos na 'yung kalagayan niya." I smiled at her. Nagbigay na din ako ng reseta sa nanay noong bata.

"Maraming salamat doc!" Tumayo na siya at lumabas na nang office ko. 'Yong anak niya naman ay nasa patient room pa.

Madami pang pasyente ang dumating ngayong araw kaya naman wala akong free time para gawin 'yong ibang paper works ko. Binisita ko na din lahat ng pasyente ko kung kamusta na ba sila dahil kadalasan sa mga naging pasyente ko ay ayaw mag stay sa hospital. Some of my patients didn't last long and pass away, but others manage to survive. Ang hirap makitang umiiyak yung mga mahal nila sa buhay ng dahil hindi nila nakayanan kung pwede ko lang saluhin lahat ng sakit na nararamdaman nila, ginawa ko na. but i guess that's just how life works, nothing is permanent.

"Oy, Doc Naia! Lunch?" A guy suddenly approached me while I was walking back to my office. It was Dwight, my classmate and best friend from my sophomore year in college.

"Parang gag-" napatalon ako sa kinauupuan ko! Ang tahimik naman kasi ng paligid ko.

"Shhh, you're mouth doc!" sabi niya at nagsenyas pa gamit ang kamay niya mahimik ako  dahil alam niyang magmumura ako! Tangina uminit ulo ko doon ah.

"Paano nalang kapag inatake ako sa puso ha!? Sagot mo ba funeral ko?! Paano na yung mga mahal ko sa buhay, Kailangan nila ako Dwight!" I said pitfully while staring at him. Tinignan niya naman ako ng hindi maintindihan na itsura at 'saka ako tumawa!

"Oa, Oa, Oa. Ginulat ka lang mamatay na agad baka nga ako pa 'yong unang mamatay dahil nakita ko yung pangit na pagmumukha mo!" Pang-aasar niyang sabi. Kinurot ko siya agad habang naglalakad kami.

"Aray ko! Kurot ka ng kurot, akala mo ba hindi masakit ha?!" Iritado niyang sabi. Tumawa nalang ako.

"Sige na, sorry na." Pataray kong sabi. Hindi niya ako pinapansin pero nakasunod pa din naman saakin.