ඒක විශාල දෙමහල් නිවසක්. එදා අහස හරි දුක්බර ස්වරූපයක් ගත්තා. අමාවක නොවුනත් වැහි බර කාලගුණය මුලු අහසම අත්පත් කරගෙන හිටියා. කොහොම උනත් ඒ වැහි අදුර විශාල දෙමහල් නිවසෙ කෘතීම ආලෝකයට පැරදිලා තිබ්බා.
ඒක උත්සවයක්.. හැමතැනම කෝට් බෑ අස්සෙ සාරි, හැංගුන රාස්සයො, යක්සනියො වගේම සුළුතර ප්‍රතිශතයක දේවදුතයොයි දේවදූතියොයිත් හිටියා.
"මං වොෂ්රූම් ගිහින් එන්නම්."
ඇය ලග හිටිය මැදි වියේ අවසන් බාගෙ උන්නු ඔහුගෙ කණට කරලා මතුරලා එතින් යන්න ගියා. ඒත් ඇය දැනන් හිටියෙ නෑ මැදි වියේ අවසන් බාගෙ හිටපු ඔහු ඇය යන දිශාව ගැන ඕනෑවටත් වඩා විමසිල්ලෙන් බලං හිටියා කියන්න.
නෑ. අනිත්‍යා ඒ ගැන දැනන් හිටියා. හැමෝටම වඩා හොදට! ඒත් නොදන්නවා වගේ හැසිරෙන්න අනිත්‍යා උත්සහ කරා.
වොෂ්රූම් එකේ දොර වහ ගත්තු අනිත්‍යා සින්ක් එක ලගට ගිහින් සිනකක් එකෙන් වතුර පාරවල් කීපයක් මූණට ගහගෙන කණ්ණාඩියට එබුනා. කළු පාට හීන් අත් තිබ්බ ජැකට් එකෙන් නිරාවරණය වෙලා තිබුනත් මේක්අප් වලින් වැහිලා වතුර ගෑවිලා දැන් දැන් යන්තමින් නැවතත් මතු වෙලා තිබුන රතු පැහැ පාරවල් දිහා බැලුවා..
අනිත්‍යගෙ හීතල කම්මුල් දිගෙ උණුසුම් කදුලු ධාරා ගලන්න මහලොකු වෙලාවක් ගියෙ නෑ. මේ විශාල මන්දිරය ඒක අනිත්‍යට ආගන්තුක තැනක් උනේ නෑ. කාලෙකට කලිං තමන් සතුව තිබුන වඩාත්ම සුන්දරම මතකයන් රැදුනෙ මේතැන. ඒත් අද වෙද්දි ඒ දේවල් ගොඩක් වෙනස් වෙලා.
ඒත් එක්කම වොෂ්රූම් එකේ දොර ඇරගෙන ආවෙ කළුකෝට් කාරයෙක්.
"ඔහ් සොරි මං දැක්කෙ නෑ."
ඔහු අනිත්‍යා දිහා නොබලම කිව්වා..
"කමක් නෑ."
අනිත්‍යා හැදුවෙ එහෙම කියලා යන්න. ඒත් අර කලු කෝට් කාරයගෙ අත අනිත්‍යගෙ දකුනු අතේ වැලමිට වටේ ගොඩක් තදින් එතුනා.
"ඔයා කොච්චර කාලයක් මාව මග අරිනවද?"
අනිත්‍යා ඔහු දිහා බැලුවා. අව්රුදු ගානකට පස්සෙ ඒ ඇස් එකිනෙක යා උනා. ඒත් එචා තිබුන ගොඩක් හැගීම් අද වෙද්දි මැරිලා ගිහිල්ලා. අනිත්‍යාගෙ ඇස් කදුලින් බොද උනා.
YOU ARE READING
නොනිමි|NONIMI|Ongoing|
Romanceසද එලිය නැති රැයක ඉකිබිදුම මුනිවත බිදින තනිව ලතවෙමි තනිව විදවමි නුබෙ රුවම පතමින් තවම හදේ එක එක සියුම් තැන් වල තවම ලේ එන බව දනිමි මම තවත් රිද්දන මැහුම් කුමටද බලා විදවමි රිදෙන තැන් දෙස දියවී ඉරුණු පාට හීන තුල නුබෙම ඔය රුව තව සොයමි මම අතැර ය...
