Hard tegen zacht

-Hoofdstuk 4-

Robbie POV:
Ik verveel me. Ik ben nu al drie dagen alleen en het is hier veel te stil. Dood lijkt het wel. Ik verlang naar Matthy zijn aanrakingen. Nu nog meer dan anders, maar hij is er niet. Hij is weg en dat is mijn schuld. Ik besluit de TV maar aan te zetten om te kijken of er iets leuks op is. Ik zapp een beetje door alle kanalen heen, maar er is niks wat ik leuk vind om nu te kijken. Ik zet de TV weer uit en laat mijn hoofd in mijn kussen vallen. Ik begin met huilen. 'Waarom ben ik zo? Wat heb ik gedaan? Het is allemaal mijn schuld. Wat als hij nooit meer terug komt?' Dat zijn dingen die nu allemaal door mijn hoofd spoken. Ik kan het huilen niet stoppen. Ik besef me ook nu pas hoe hard ik Matthy nodig heb in mijn leven. Hoe erg ik hem mis. Ik wil hem spreken. Na een minuutje te twijfelen besluit ik hem te bellen. Ik ga naar mijn contacten en klik op Matt z'n naam. De telefoon gaat een paar keer over tot ik hem hoor praten.

"Rob, is alles oke? Waarom bel je?" Ik ben nogsteeds aan het huilen. "M-matt?" "Wat is er?" "Kom terug alsjeblieft. I-ik kan echt niet zonder je. Ik heb je nodig. Ik begin alleen nog maar harder te huilen. "Robbie, hier hebben we het over gehad. Ik hou van je, maar ik kan dit nu even niet." Ik hoor dat hij ook begint te snikken. "Maar ik mis je, Matt. Alsjeblieft. Ik smeek het je." "Zorg alsjeblieft dat je eerst hulp gaat zorgen voor je woedeproblemen. Dan praten we rustig verder." "Woedeproblemen? I-ik weet dat ik snel jaloers ben enzo maar ik heb t-toch geen woedeproblemen?" "Oh nee? E-en die keer dat je me sloeg d-dan?"

-Flashback-

"Het enige wat ik van je vroeg was of je kon komen helpen met mijn auto die kapot was! Was dat echt teveel gevraagd?" "Je weet dat ik bij m'n oma in het ziekenhuis was. Het gaat niet goed met haar. Ik moet bij haar zijn. Dus nee Robbie ik kon niet komen helpen. En nogmaals sorry daarvoor maar het ging niet anders oke?" "Oh, dus je oma is belangrijker dan dat ik ben?!" "Wil je het echt weten? Ja! Ja dat is ze!" Ik weet niet wat er in mijn hoofd omgaat, maat ik haal uit naar Matthy en ik sla hem met mijn vuist op z'n neus. Het begint gelijk te bloeden. Ik schrik enorm van mijn actie. "Omg! Matt sorry! Echt het spijt me!" Matthy Zegt niks. Hij is in een soort shock. Na ongeveer 15 seconden begint hij te huilen. Hij rent weg naar dr badkamer. Waarschijnlijk om zijn neus schoon te maken. Ik ga op de bank zitten en barst in tranen uit. Zo blijf ik zitten tot ik de deur van de badkamer weer open hoor gaan. Matt loopt de badkamer uit. Hij pakt z'n jas en telefoon en hij loopt snel de deur uit. "Matt!" Roep ik nog. Maar het heeft geen zin. Hij trekt de deur achter zich dicht, en hij vertrekt.

-Einde flashback-

Ik schrik van wat hij zegt. Dat is namelijk het ergste wat ik ooit gedaan heb. "D-dat was niet de bedoeling!" "Dat begrijp ik, maar het is wel gebeurd. Snap je? Ookal meen je het niet, je doet die dingen toch." Ik kan niks meer zeggen. Het enige wat ik kan doen is huilen. Mijn vriend is weg, en ik begin weer te denken aan alle vreselijke dingen die ik hem heb aangedaan. Ik schrik achteraf zelf van de dingen die ik gedaan heb. "Sorry dat ik je belde. Je hebt gelijk." Zeg ik, en daarmee hang ik gelijk de telefoon op. Ik ben moe van alle emoties tegelijk. Het is pas 17:45, maar ik besluit om in m'n bed te gaan liggen. Ik wilde net gaan koken maar ik heb geen honger meer. Ik wil mijn bed nooit meer uitkomen. Ik wil niet dat de wereld ziet wat voor een vreselijk mens ik ben. Mijn gevoel zegt dat dit nooit meer goed gaat komen. Maar daar wil ik niet over nadenken. Nu even niet. Nu wil ik slapen om alles even te vergeten. Binnen vijf minuten slaap ik dan ook al.

Hey Hey! Eindelijk weer een nieuw deel mensen. Veel leesplezier en laat even een leuke comment achter!

Groetjess, mabbiexbank!