The Laurier Series 2: Meet Me At The Royal Opera House

01

My alarm clock was ringing so loud! That it woke me up. I throw my pillow and groaned in irritation. Magre-reklamo pa sana ako pero hindi na natuloy nang makita ko kung anong oras na.

"Hala!" Agad akong bumangon at tumakbo papuntang banyo. Habang naliligo ay nagsesepilyo na rin ako ng ngipin; multi tasking kumbaga.

Nagsuot lang ako ng casual dress at ankle boots, sinuklay ko na lang ang buhok ko, hindi na rin ako nagmake up. Binitbit ko ang pointe shoes at tutu Kong kulay puti papuntang sasakyan, muntik pa akong matapisod sa kamamadali.

Mas kinabahan ako dahil traffic pa! Lintik, madi-dismaya nanaman si mama. Kumalma lang ako ng kaunti, buti na talaga saglitan lang yung traffic dito sa Russia. May natitira pa akong sampung minuto bago mag umpisa ang event.

Nang makarating na ako sa tapat ng napakalaking establishimento ay agad ko nang ipinarada ang sasakyan ko sa gilid. Kumaripas ako agad ng takbo papuntang dressing room pero nasa tapat palang Ako ay sinalubong na Ako ng masamang hangin.

"Eleanor!" My mother shouted. At ayan na nga. Her eyes were piercing, it was as if she's staring my soul.

"Traffic mama." Pagpapalusot ko, she pursed her lips. Siningkitan niya pa ako.

"You should change. Come quick." Utos niya. Yumuko lang Ako at saka pumasok na para magpalit.

Habang nagpapalit ay biglang may pumasok na lalaking hindi ko naman kilala.

"What the---? Who the heck are you!?" I asked surprisingly as I covered my body with the clothes I just take off.

"Wha-- bakit nasa male's dressing room ka?" Gulat Rin na Tanong Niya pero malumanay parin ang boses nito.

"Hah? Anong male's dressing room eh pambabae 'tong pinasukan mo!" Mariin na sabi ko. "Check mo pa." Turo ko palabas ng pintuan.

"Look I'm getting late." Tinalikuran niya ako. "Magpalit ka na lang din na naka talikod. Let's just argue later once we find out that I really entered the wrong room." He settled. Wait, by any chance, is he a soap opera singer?

Nevermind. Nagmamadali rin ako kaya naman ay ginawa ko nalang ang sinuggest niyang kahihiyan sa buong buhay ko.

Nang matapos na akong mag-ayos ay patago akong lumabas ng dressing room, pinagmamasdan kung may mga tao bang naka tingin o kaya naman ay dadaan. When everything's clear, dumeretso na ako sa mga kasamahan kong nagsisimula ng mag warm up.

"Huy, buti naka habol ka pa." Bulong sa akin ng kaybigan kong si Scarlet

"Yeah, good thing may na isip akong excuse kay mama." Sagot ko habang nag stretching.

While waiting for our turn, sumilip muna ako sa mga on going na nagpe-perform sa stage. It's a music play performed by a group of opera singers. At nakita ko nga ang lalaki na nakasama kong magpalit sa may dressing room.

Laking gulat ko ng ibaling niya ang kaniyang tingin sa akin. Mata sa mata, hindi ko maintindihan, his eyes are filled with emotions, maybe because of the character that they ask him to play.

He reach his hand out as if he's asking me to join him, aabutin ko na sana 'yon but my best friend ruin my moment.

"Hey. Patapos na sila, mag ready na raw tayo." Hinila niya ako pabalik sa kung saan nakatayo ang iba pa naming kasama.

I felt my heart racing, it won't stop. Why? I don't even know him—that guy.

Matapos na mag perform ang mga opera singers ay agad na kaming luminya papasok ng stage at agad na nagsipunta sa sarili naming puwesto. I put my hands in circle as I tip toe.

The spotlight was focused on me first because I was the center of the group. I saw my mother's piercing eyes, kaya naman ay nakaramdam na ako ng kaba. Nababalutan kami ng katahimikan, ang malakas na pag tibok ng puso ko lamang ang aking naririnig.

"Focus, Via."  My mother's voice echoing.

Nag-uumpisa nang tumulo ang pawis ko kahit sobrang lamig.

We started dancing as the pianist start playing his piano. Tanging ang naririnig lang ng mga taong manonood ay ang tunog ng grand piano at sapatos na aming suot sa bawat pagpadyak ng aming mga paa sa entablado.

As for my solo dance. The music intensifies which made my heart beat faster. Mas kinabahan pa ako nang naramdaman ko ang panginginig ng tuhod ko. I'm starting to loose it. I'm starting to loose my balance.

For the finale, I have to perform a difficult step which I've been practicing for days, but I barely get it right, kaya kinakabahan ako baka hindi ko ito maperpekto , at kung 'di ko man ito maperpekto, magiging Isang kahihiyan ito, specially to my mother who is out there in the crowd, watching my every move with her cold eyes.

But things didn't went well, in order to save myself in front of many people, I have think of something else. Hindi ko na namalayan na gumagawa na ako ng sarili kong steps na mas bumagay pa sa kantang pinapatugtog ng pianist. The dance was smooth as if for the first time I was free.

Hindi ko na inisip kung anong magiging kahihinatnan ng performance ko, ang tanging inisip ko na lang ay ang kung anong mas ikabubuti ng kapakanan ko.

Akala ko'y hindi magugustuhan ng mga manonood ang aking sayaw ngunit nang matapos ito ay marami ang nagsitayuan at nagpalakpakan kasabay ng paghiyawan ng salitang 'Bravo!'.

Pagkatapos ng aming performance, pumunta kaming lahat sa backstage upang palitan na ang aming mga kasuotan at iligpit ang aming mga kagamitan.

Nang makaligpit at nakapalit na kaming mga performers, nilapitan kami ng aming choreographer and said, "Congratulations!", after that, he faced me and shooked my hand,  "Specially you, Ms. Via, you were marvelous!" he added with his Russian accent, my heart flutter with his words.

Lots of people complimented me, pati na rin ang mga ka ok samahan ko because of amazement, except my mother. I heard my mother's footsteps, her heels clicking the floor. She's walking towards me with furious eyes.

"Mother, I---" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang bigla na lang niya akong sinampal nang malakas sa harap ng nay'allbn man b bbttpaka raming tao.

"Don't you dare speak to me, young lady!" she said, "Is this a joke to you? Freestyling in front of the audience, what a shame, Via! How disrespectful!" she added. All I want to do is to make her proud, but why? Bakit ganito na lang lagi ang kinahihinatnan.

Napa yuko ako dahil sa kahihiyan.

Parang lahat nalang ng ginagawa ko ay mali. Lagi na lang mali.

-🩰°🦋