en cok kendime kizginim bu dunyada bu karanlik dunyanin icinde beyaz kalamadigima kizginim insanlara tanidigim ayricaliklari kendime taniyamadigima kizginim ben, kendimi en cok yine ben uzuyorum insanlara deger yukluyorum en buyuk hatam burda basliyor albayim. kendime cok kizginim albayim kendimi sevmeyip insanlari sevdigim icin, insanlara ovguler yardirirken kendimi kucumsedigim icin kendime cok kizginim albayim ben iyi biri olmak icin cabaladigim bu derin yerde kotuluklerin anasi oldugum icin cok kizginim kendime. ben kendimi sevemiyorum albayim yapamıyorum mutlulugum kendi ellerimdeyken sadece kendimi olduruyor kendime yasama hakki sunmuyorum ben tükeniyorum albayim icimdeki cigliklari duyarken duymazdan geliyor kaciyorum albayim. ben sadece aci icinde kalmis bir et yigininda ibaretim albayim. uzgunum kendime kizgin oldugum kadar da kendimi kirdigim icin uzgunum, beni seven bir insan olsa bile onlari kirdigim icin uzgunum. ben sevilmek nedir nasil olur bilmem albayim anlayamiyorum ne yaptigimi insanlari neden uzdugumu yanlis insanlarin pesinden kostugum icin mi bu boyle? keske kendimi kontrol altina alabilsem insanlari cok cabuk affettigim icinde cok kizginim kendime bi o kadar buruk keske biraz daha gri biri olsaydim.
ben nefes alamayan biriyim albayim insanlarin elleri bogazima sarili cozemiyorum keske yapabilseydim keske kollarim biraz daha guclu olsaydi boylesine yenik dusmeseydim albayim. ve ben kendi sonumu hazırladim albayim sessiz sedasiz bekliyorum gidecegim ani.
