" ကလေးတွေရေ ထမင်းစားကြမယ်လေ "
အဖွားရဲ့အသံကြောင့် ဝန်ဘင်းနိုးလာပြီး မျက်လုံးကိုလက်နဲ့ပွတ်လိုက်ကာ အမြင်အာရုံကိုရှင်းလိုက်သည် ။ ရင်ခွင်ထဲကလူကိုကြည့်လိုက်တော့ အခုထိတိုင်သူ့ကိုဖက်ပြီးအိပ်ပျော်နေဆဲ။
" တကယ်ပါဘဲ တစ်ခါလေးဖျားတာနဲ့ လူကိုအသားယူနေတော့တာဘဲ "
နှုတ်မှရေရွတ်ရင်း လက်ကလည်း နဖူးကိုစမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ မနက်ကလောက်တော့ အပူမကြီးတော့ပေမယ့် အဖျားကတော့ကျန်နေသေးသည် ။ တော်သေးတာပေါ့ ဒီထပ်ပိုအဖျားကြီးလာရင် သူလည်း လုပ်ပေးနိုင်တော့တာမရှိလို့ နီးစပ်ရာဆေးရုံကိုပို့ပေးဖို့သာတတ်နိုင်သည် ။
သူ့ခါးပေါ်ကလက်တွေကိုအသာဖယ်ချရင်း စောင်ကိုပခုံးထိဆွဲခြုံပေးလိုက်ကာ အဖွားကိုလိုအပ်တာလေးတွေကူလုပ်ပေးဖို့ထွက်လာလိုက်သည် ။ အပြင်ရောက်တော့ အဖွားက ထမင်းပွဲပြင်ပြီးပြီဖြစ်တာကြောင့်
" အဖွား အားနာလိုက်တာ သက်သက်မဲ့လာပြီးဒုက္ခပေးသလိုဖြစ်နေပြီ "
သူပြောလိုက်တော့ အဖွားက ဇွန်းတွေချပေးရာကနေ သူ့က်ိုကြည့်ကာ
" မလိုပါဘူးကွယ် အဖွားကသာ မင်းကိုလွမ်းနေတာ မကြာမကြာ အားတာနဲ့လာလည်ပါကွယ် အဖွားကမင်းကိုအမြဲသတိရနေတာ "
" ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်အချိန်ရတာနဲ့လာလည်ပါ့မယ် "
" ဒါနဲ့ ဟိုလူငယ်လေးရော နေမကောင်းဘူးလား ခုနကကြည့်ရတာတော့ ဖျားနေတယ်ထင်တယ် "
" ဟုတ်ကဲ့ ညထဲကဖျားနေတာထင်တယ် ကျွန်တော်လည်းမနက်ကမှသိတာ "
" သက်သာရဲ့လား ဆေးရုံသွားကြပါလား "
အဖွားကိုကြည့်ရတာတကယ်စိတ်ပူနေတဲ့ပုံမို့
" အရမ်းကြီးတော့မဆိုးပါဘူး နည်းနည်းပင်ပန်းသွားလို့ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ဒါပေမယ့် ခဏနေနိုးလာလို့မသက်သာရင်တော့ ဆေးရုံသွားလိုက်ပါ့မယ် "
တကယ်လည်း မနက်ထဲက အဲ့လိုစဉ်းစားထားပြီးသားမို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။
အဖွားနဲ့စကားပြောနေတုန်း အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့သူကြောင့်
" နိုးပြီလား အဆင်ပြေရဲ့လား "
YOU ARE READING
𝐋𝐎𝐕𝐈𝐍𝐆 𝐚𝐧𝐝 𝐅𝐈𝐆𝐇𝐓𝐈𝐍𝐆
Fanfiction" အလိုလိုက်ခံရတဲ့ကလေး ဆိုးတာပုံမှန်ဘဲမဟုတ်လားမောင် .. ငါကလေ မောင်ချစ်မှန်း အလိုလိုက်မှန်းသိလို့ဆိုးနေတဲ့ ကလေးသာသာပါဘဲ " 𝐖𝐨𝐧𝐁𝐢𝐧 ... " မောင် မင်းအပေါ်သေလောက်အောင်ချစ်သလောက် မင်းကလည်း မောင်မသေမချင်းနှိပ်စက်မှာမဟုတ်လား အချစ် ... မောင် အရမ်းပင်ပန်း...
