Bölüm onbir ;
Dersleri çektikten sonra sınıftan çıktım ve biri ağzımı kapatıp beni köşeye çekti ona doğru döndüğümde evet bu Toprak ' tı Toprakla duvar arasındaydım gözlerime baktı bende baktım gözlerindeki huzur benim huzurumdu bağlıyodu beni çekiyodu kendine bir okyanus gibiydi daldıkça çıkamıyordum o okyanustan , biraz baktıktan sonra gözlerinin dolduğunu farkettim evet Toprak hayatında hiç ağlamayan toprak karşımda ağlıyordu ;
- Nolursun affet beni doğa bu böyle son olmamalı sonumuzu yazsan yaşayamam ölürüm ben hem ayrılık bize günah biz kopamayız biz birleşince Biz oluyoruz ve ben başkasıyla biz olamam.
Gözündeki yaşları sildim canım yanıyordu ona sarılamamak onu hissetmemek ona sarılmak istiyordum ama yapamazdım sonunda dayanamayıp ona sıkıca sarıldım ;
+ Bu sana belki son sarılışım , belki son bakışım , belki seni son kez hissetmem , ben sonumuzu yazmadım bana sonumuzu sen yazdırdın.
Sarıldığımda ağzımdan bu kelimeler düşmüştü sahile gittim ve oturup düşündüm aklımdan geçeni mesaja döktüm ve Toprak ' a " Bir tek ben bilirim seni sevdiğimi belki birazda sen ."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya
Teen Fiction" Papatyaların koparıldıktan sonra koktuğunu biliyormuydun ? Ne garip bir ölüm ancak bu kadar güzel kokabilirdi . "
