DİPSİZ DELİLİĞİN LANETLİ KUYUSU

EVE DÖNÜŞ

Dora parıldayan portaldan geçti, duyuları insan aleminin tanıdık manzaraları ve sesleri tarafından saldırıya uğradı. Hareketli şehir sokakları, araba kornalarının kakofonisi ve yaya sohbetleri - hepsi Iblis aleminin ürkütücü durgunluğundan sonra hem rahatlatıcı hem de ezici hissettirdi.

Kalabalık kaldırımlarda gezinirken, Dora'nın zihni, şimdi damarlarında akan güçlerin ağırlığı ile boğuşarak karıştı. Kara Kraliçe'nin sözleri, içine itildiği önemli rolün sürekli bir hatırlatıcısı olan zihninde yankılandı.

"Her iki alemin kaderi dengede duruyor," dedi Barbara ve Dora artık ona itilen şeytani mirası görmezden gelmeyi kabul edemeyeceğini biliyordu. Yine de, insan bağlantılarıyla, korumaya çalıştığı insanlarla yüzleşme düşüncesi onu derin bir huzursuzluk duygusuyla doldurdu.

Dora'nın adımları, annesi ve erkek kardeşinin ikamet ettiği mütevazı apartman binasına yaklaşırken yavaşladı. Derin bir nefes alarak, kendine çeki düzen verdi ve zile basarken kalbi göğsüne çarptı.

Kısa bir süre sonra, tanıdık bir ses interkomdan geçti. "Kim o?"

Dora, kardeşinin sesini tanıdığı için boğazında bir yumru formu hissetti. "Benim, Dora," diye yanıtladı, sesi ancak bir fısıltı şeklinde cılızca çıktı.

Bir an şaşkın bir sessizlik oldu, ardından kapının kilidinin açılma sesi geldi. Dora kapıyı itti ve loş bir şekilde aydınlatılmış lobiye adım attı, bakışları hemen kardeşinin durduğu merdiven boşluğuna çekildi, gözleri şaşkınlık ve rahatlama karışımıyla genişledi.

"Dora?" nefes aldı, fısıltıyla; "Gerçekten sen misin?"

Dora başını salladı, dudaklarının kıvrımlarına acı tatlı bir gülümseme çekti. "Evet, benim Erminus. Ben evdeyim."

Erminus ileri koştu, Dora'yı sıkı bir kucaklamayla sardı. Dora, sarılmasının tanıdık sıcaklığını, kolonyasının rahatlatıcı kokusunu hissetti ve bir an için, yeni keşfedilen güçlerinin ağırlığı üzerinden kalkmış gibi göründü.

" Sonsuza kadar kaybolup gittiğini düşündük," diye mırıldandı Erminus, sesi duyguyla kalınlaştı. "Annem perişan oldu ve ben..." durdu, kavraması gevşedi. "Seni çok özledim."

Dora, kardeşine sarılırken bir suçluluk duygusu hissetti, hayatlarından aniden ayrılmasının anıları yeniden ortaya çıktı. "Üzgünüm Erminus" diye fısıldadı. "Sana ve anneme bu kadar acı çektirmek istemedim."

Erminus geri çekildi, gözleri Dora'nın yüzünü aradı. "Ne oldu Dora? Bunca zamandır neredeydin?"

Dora tereddüt etti, ortaya çıkan olayları açıklamaya nasıl başlayacağından bile emin değildi. "Bu uzun bir hikaye," dedi, bakışları gergin bir şekilde değişti. "Annem evde mi? Onu görmem gerek."

Erminus başını salladı, kaşları endişeyle çatıldı. "Odasında duruyor. Hadi, seni ona götürelim."

Merdivenleri tırmanırken, Dora artan bir huzursuzluk hissetti. Tanıdık çevre, yalnızca içinde meydana gelen değişiklikler hakkındaki farkındalığını artırmaya hizmet etti. Yüzeyin altında kaynayan güç, şimdi onu tanımlayan şeytani miras - hepsi bir zamanlar bildiği basit, insan hayatıyla çelişiyordu.

Erminus yıpranmış bir kapının dışında durdu, eli topuz üzerinde tereddüt etti. "O biraz... farklı, sen gittiğinden beri," dedi, sesi endişeyle pürüzlenirken. "İlaç artık yardımcı olmuyor gibi görünüyor."

Dora'nın kalbine bu sözler ok gibi saplandı, bir suçluluk dalgası ve yenilmekle ilgili duyduğu korkular aklına üşüştü. "Çok üzgünüm Erminus. Hepsi benim hatam."