ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΒΟΣΤΩΝΗΣ

ΚΕΦΑΛΙΟ 5

Άμπερ:

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Σκέφτομαι την μητέρα μου. Πετάω το παγωτό λεμόνι στον κάδο και τον κοιτάζω.

“ Είσαι τόσο καλός στα ψέματα! Μα αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτή την στιγμή ήσουν εδώ τυχαία.”

“ Έχεις δίκιο. Δεν είμαι εδώ τυχαία.” γελάω ειρωνικά και προσπαθώ να μην κλάψω. “ Έρχομαι εδώ κάθε μέρα. Κάθε μέρα εδώ και πέντε χρόνια.”

“ Μην μου το λες, με συγκινείς.” σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου και κοιτάζω τον ουρανό. “ Σου λέω την αλήθεια.”

“ Ουάου! Με εκπλήσσεις. Μάλλον πλήγωσες αρκετές γυναίκες για να αρχίσεις να λες την αλήθεια.” τον βλέπω να με πλησιάζει. “ Σταμάτα.” σταματάει. Ήθελα να σταματήσει; Φυσικά. Φυσικά και ήθελες Άμπερ.

“ Εσύ δηλαδή ήρθες σε αυτό το σημείο τυχαία;”

“Εντελώς.” γελάει εκείνος τώρα. “ Έρχομαι εδώ από τότε που ήμουν δώδεκα Νέιτ! Δεν θα σταματούσα να έρχομαι σε ένα μέρος επειδή μου θυμίζει εσένα.”

“ Και όμως το έκανες. Δεν ήρθες ξανά στην Βοστόνη.” λέει αλήθεια.

“ Ήρθα. Και μάλιστα αρκετές φορές.” λέω ψέματα. Κοιτάζω το έδαφος και πάω να φύγω. Η λαβή του κλειδώνει στο μπράτσο μου και γίνεται το ίδιο με τις ματιές μας. “ Άσε μου τώρα το χέρι. Τώρα.” το τραβάω και κάνω ένα βήμα πίσω. “ Δεν έχεις το δικαίωμα να με αγγίζεις. Δεν θέλω να σε ξανά δω στα μάτια μου.”

“ Άκου να σου πω. Σε ψάχνω πέντε χρόνια. Πέντε ολόκληρα χρόνια για να σου εξηγήσω τα πάντα. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν θα ψάχνω πόντο, πόντο όλη την Βοστόνη;”

“ Τα περιοριστικά μέτρα;” γελάει. “ Τι βρίσκεις τόσο αστείο;”

“ Εσένα.”

“ Εμένα; Τώρα είμαι και ανέκδοτο εκτός από εύκολο πήδημα;” σταματάει να γελάει και με κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια. “ Τα τελευταία σου λόγια πριν μπω στο αεροπλάνο.” σκύβει το κεφάλι του.

“ Πιστεύεις ότι το εννοούσα;” λέει μέσα από τα δόντια του.

“ Είμαι σίγουρη.”

“ Δεν είσαι.”

“ Είμαι.”

“ Και τότε γιατί είσαι εδώ ακόμα;” παίρνω μια κοφτή ανάσα και φεύγω. Δεν με σταματάει. Με αφήνει να φύγω. Όπως και πριν πέντε χρόνια.

Νέιτ:

Την βλέπω να φεύγει μακρυά μου.

Την αφήνω.