KARANLIĞIN GİRDABI

2. Bölüm; ~Eskiden Anılar~

Ömer Abi'nin istediğim şeyde bana yardımcı olacağı dan emindim ama zorlanacağından da emindim. Çünkü sadece isimle birini bulmak zordur hem de çok zordur...

Bulunduğum yer Ömer Abi'nin bir nevi eğlence mekanıydı. İki katlı bu mekan hafta sonları çok dolu olurdu. Ömer Abi buraya "ÜTOPYA" adını vermişti, bu adı vermesinin nedeni sanırım bendim. Bir ara şakasınsa " ÜTOPYA" dediğim için ciddiye alıp bu ismi vermişti. Ama bir yandan mutluydum, sonuçta benim söylediğim bir ismi vermişti koskoca mekana. Burası onun için çok değerliydi. Resmen bütün gününü burada geçirirdi.

Ellerimi masada birleştirmiştim, Ömer Abi oturduğu sandalyeye sırtını yaslayıp "Tabii ! Oldu bil, choisi" dedi sırıtarak. Choisi ne demek be ! Bildim bileli bana sürekli böyle hitap ediyor. Rahatsız olduğum söylenemez ama ne anlama geldiğini bilmediğim için meraktan ölüyorum!

Kaşlarımı çatarak bende sandalyeye yaslanıp kollarımı göğsümde bağladım. "Bana artık şu choisi ne demek söyleye- cek misin, yoksa ben zorla öğreniyim mi ?" dedim choisi kelimesine vurgu yaparak. Cevap vermeyince sorumu tekrar değiştirerek ona söyledim "Bana neden böyle hitap ediyorsun anlamıyorum. Bir anlamı mı var ?" gözlerimin içine bakarak "Bunu bilmen için daha çok erken, choisi" dedi, buna göz devirmeden edemedim. "Bari hangi dilde olduğunu söyle !" dedim sabırsızca. Oturduğu yerden masanın diğer tarafında yüzünü bana yakınlaştırarak "Üzgünüm... Ama söyleyemem... Choisi" bu sefer o da choisi kelimesine vurgu yaptı. "Çok gıcıksın ya, söylesen ne olur ki !" dedim sitem ederek. Tekrardan sandalyesine yaslanıp "Sende çok inatçısın ya," dedi alay edercesine. Bir süre sesizce etrafı izledik, insanların nasıl eğlendiklerine...

Ona dönüp "Nasıl yazıldığını söylesen, çeviriden bakarım," dedim dudak büzerek. Gülümsedi. Yüzüme bakarak gözlerini kıstı ve "Hayır" dedi. Kısa ve net, niye zorluyorsam, söylemeyecek işte.

Her şey normal giderken beni daha çok karanlığa çeken ses geldi. Bu müzik geçmişimin izlerini taşıyordu. Neden burada böyle bir müzik oynatırlardı ki ? Yumuşak fon müzik beni geçmişim deki karanlığa doğru sürükledi, yine o odaydım, nemli bütün duvarları çökmek üzere olan bodrum katına...

Küçük kız odanın bir köşesinde oturuyordu. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı, karşısında ki boy aynasından ıslanmış yanaklarını izliyordu. Erkek gibi kestirilmiş çenesinin hemen altında biten kahverengi saçları dağınıktı...

Fon müziğin sesinin geldiği yöne kaydı gözleri, küçük kız gelen sesle daha şiddetli ağlamaya başladı. Ses sanki hiç bitmeyecek gibiydi ama ses bitmek yerine yaklaşıyordu. Bir anda kapı sertçe açıldı ve kız irkilerek geriye doğru süründü. Adam sırıtarak küçük kıza yaklaşmaya başladı. Daha da yaklaştı, o yaklaştıkça küçük kız daha çok korkuyordu. Küçük kız iki elini zemine bastırarak korkuyla geriye doğru sürünmeye başladı, en son soğuk duvara çarpınca küçük kız durmak zorunda kaldı. Adam sonun da tam karşısında durdu ve küçük kıza doğru eğildi. "Bugün sadece sen ve ben varız, küçük yaratık." diye fısıldadı. O iğrenç sırıtışı koruyarak. Küçük kız daha da korktu, küçük kız vücuduna daha çok yara eklneneceğini biliyordu. Küçük kız herşeyi bildiğini sanıyordu ama bilmiyordu...

"Açılay, Açılay !" diyen Ömer Abi'nin endişeli sesiyle o karanlık geçmişten çıktım. "N-ne?... Şey... Ben..." diye kekelemeye başladım, ne diyeceğimi bilmiyordum. Ömer Abi'nin endişeli gözleri yüzümü inceliyordu. Yanaklarıma dokunduğumda ağladığımı fark ettim. Elimi Ömer Abi'nin elinin altından çekerek ayağa kalktım. Yanaklarımda ki yaşları silerek, "Ben bir lavaboya gitsem iyi olucak" Dedim, sesim titriyordu. Kalabalığa karıştığımda Ömer Abi arkamdan birşeyler söylüyordu ama ben anlamadım, tek anladığım lavabonun barın yanında olduğunu söylemesiydi. Hızlı adımlarla lavaboya girdiğimde üç kadın makyaj yapıyorlardı ya da onların tabiriyle makyajlarını tazeliyorlardı.