𝘙𝘦𝘥 𝘔𝘰𝘵𝘰𝘳𝘤𝘺𝘤𝘭𝘦 || 𝘣𝘶𝘤𝘬𝘺 𝘣𝘢𝘳𝘯𝘦𝘴

{bölüm 9}

Bucky ile ayrıldıktan sonra gerçekten market alışverişine gelmiştim.
Alışabilecek miydim? Yanımda bu zamana kadar birileri olduğu için neredeyse bunu düşünecek vaktim olmamıştı.

Motoru gelişi güzel park ettikten sonra kaskımı sırt çantama asmıştım.

Gerçekten hayatımı düzene koymam gerekiyordu. Böyle nereye kadar gidecektim?

Market arabasını aldım ve doldurmaya başladım. Dipfirizden pizzalar alırken bir kadın önümden geçti.

Aynı dolaptan bir şeyler aldı ve sepetine doldurdu.

Kadının sarı saçları önüne düşmüştü. Tanımaya çalışır gibi baktım.
Yüzünü daha net gördüğümde kalbime ağrı girdiğini hissettim.

Laura... Annem olan kadın.
Yıllarca haber alamamıştık.
Babamla bizi kullanılmış bir giysi gibi kenara atmıştı.

Kadınla göz göze geldiğimizde önüme geri döndüm. Üstümde hissettiğim bakışlar için beni tanımasın diye dua ediyordum.

"hey" kadının seslenmedi ile ona döndüm.

"sizi bir yerden tanıyor olabilr miyim?"

"hayır sizi hayatımda hiç görmediğime eminim"

Neden bu kadar net konuştuğumu kendim bile anlamamıştım.

Kadın beni incelemeye devam etti.
"acaba isminizi sorabilir miyim?"

Elim ayağım birbirine dolaşmıştı resmen.

"ben..." başka bir isim düşünmeye başlamıştım. Kalbimdeki ağrı hızlı nefes almamı sağlıyordu.

"ben, maggie"

"ismim laura, beni eskiden tanıyor olabilir misin? Seni birine benzetiyorum da"

"hayır, bu ismi daha önce duymadım"

Önüme  geri döndüm tam ilerleyecekken sesi ile duraksadım.

"alice"

Gözlerim dolmuştu saklamaya çalışarak ona döndüm.

"alice isminde bir kızım vardı, ona çok benziyorsun"

Aşağlık kadın, nasıl hala kızım diyebiliyorsun.

"insan, insana benzer"

"öyle"

Kadın asılı olan kaskıma dokundu.
"bu kask..." hemen bir adım geri çekildim.

"bu kaskı nerden buldun?"

"ikinci el dükkanından aldım"

Market arabamı hemen kasaya sürdüm ve boşalttım. Laura yine arkamdan gelmişti. Kasiyer ürünleri geçerken ona döndüm.

"buraya yeni mi taşındınız?"

"evet, uzun yıllar sonra eski yaşadığım yere geri döndüm."

"neden?" diye sordum soğuk bir ses ile.

"çünkü... Bilmiyorum. Yıllarca bir takım vicdan azapları ve buranın boşluğu ile yaşadım"

Poşetlenen ürünleri eve göndermelerini söyledikten sonra ona geri baktım.

"o zaman hiç gitmeyecektiniz hanım efendi. Bu hayatı siç seçtiniz. Vicdan azabı çekiyorsanızda kendi yaptığınız hatalar yüzünden"

Marketten hemen çıktım ve kaskımı hızlı bir şekilde kafama geçirip gaza bastım.

Evimin önünde durduğumda hemen içeri girdim ve ceketimi çıkarttım.

Boğluyor gibi hissediyordum. Sanki biri boğazımı sıkıyor gibi.
Evin ışıklarını yaktığımda ada mutfakta oturan brain'ı gördüm.

Onu la uzun bir konuşma yaptık. Ne kadar onu affetmek istemesem de yapmalıydım. Çünkü bu hayatta sahip olduğum tek ailem oydu. Bir ailemi daha kaybetmek istemiyordum.