Kara Güller || Texting. √

17, final.

İrem: Her şey için teşekkür ederim. (03.44)

İrem: Eminim uyuyorsundur ama, uzun bir zaman sonra ilk defa güzel bir akşam geçirdim.

İrem: Nisa'ya da benim için teşekkür et, olur mu, Kaya?

İrem: Benim ona teşekkür etmeye yüzüm yok, utanıyorum.

İrem: Aslında sana teşekkür etmeye de utanıyorum, ama hak ediyorsun.

İrem: Bir şey demek istiyorum, ama demek benim için çok zor.

İrem: Bir tık evire çevire konuşacağım o yüzden, özür dilerim.

İrem: Eminim hiç o güllerin içindeki notları okumadın, normaldir.

İrem: Haberin yoktu ne de olsa.

İrem: Aslında her bir gülde, bir itiraf gizliydi.

İrem: Hissettiğim acılar, yaşadığım tüm o kötü veya güzel şeyler, senin bana hissettirdiğin duygular...

İrem: Olsun, okuma. Sen okumadığın için daha da rahatça yazdım hepsini.

İrem: Hiç çekinmedim, çünkü yargılayacak kimse yoktu. Göz göre göre tüm yazdıklarım çöpe gitti ama yine de yazdım, çünkü inan bana seni çok sevdim.

İrem: Sen de beni sev, diye yazdım.

İrem: Ya da bana acı diye, bilmiyorum. Ama yazdım,

İrem: Hani belki o gülleri direkt çöpe atmasan, tüm yazdıklarımı okurdun.

İrem: Neyse, olsun Kaya. Olsun.

İrem: İç karmaşamla seni boğmak istemiyorum,

İrem: Bu benden sana bir veda, ama unutma ki sen bir kıza yaşatabileceğin en güzel son günü yaşattın.

İrem: Üzülme, olur mu? Ben en başından beri hedefliyordum bunu, çünkü yaşadığım şeyleri hiçbir türlü kaldıramıyordum.

İrem: Senle alakalı değil yani,

İrem: Annemin ölmesi beni cidden çok etkiledi.

İrem: İçten içe belki de "abartma İrem" diyebilirsin ama ben cidden iyi bir psikolojide değilim.

İrem: Ve inanır mısın, bunu sen de düzeltemezdin. Ne sen, ne de Nisa.

İrem: Bırak sizi, psikologlar bile düzeltemez gibi hissediyorum.

İrem: Çok acı çekiyorum, Kaya.

İrem: Ve iyileşmek benim için çok zor.

İrem: Ben babamın ölümü üzerine bile kendime gelemedim.

İrem: Kaç tane psikolog gezdim, kaç tane psikolojik tedavi aldım ama yine de düzelemedim.

İrem: Antidepresan bile kullandım, bu yüzden beni ilk gördüğünde kiloluydum zaten.

İrem: Antidepresanın verdiği o yorgunluk ile hareket bile edemedim, öylece kilo aldım ve daha da beter oldum.

İrem: Aylar sonra bir test yaptılar, depresyonda değilsin artık dediler.

İrem: Ama ben hiç rahat hissedemedim, hâlâ acı çekiyordum.

İrem: Hani depresyondan çıkınca rahatlarsın ya, o rahatlık bana hiç gelmedi işte.

İrem: İlaçlarımı kestiler, okula başladım sonra. Sen geldin işte, Nisa ile birlikte sen geldin, bir dönem hayat neşem yerine dönmüş gibi oldu.

İrem: Sonra annemin durumu patlak verdi. Meğersem annem benden çok acı çekiyormuş ve ben kendime o kadar odaklıydım ki, bunu fark bile edememişim.