Mucize Asker

1.BÖLÜM/SEVİLMEDİM

Ben doruk,doğudum andan beri "Bu çocuk doktor olmaz." dediler.Bir şans bile vermediler...Beni askeriye yazdırdılar.
Askeriye benim evim oldu.Beni olduğum gibi kabul eden tek yer oldu.Şimdi ise beni evimden ayrı tutmaya başardılar.
Onları bıkmamı,onları bir daha asla görmemeyi başardılar...Bunu başaran
terorislerdi.

Öfkeyle bağırdım "Çıkar beni burdan."
Hepsini ellerimle gebertmek istiyordum.
Burdan çıktığım an onlara dünyayı dar edicektim.Ama şu an hiçbir şey yapamamın acısıyla yaşamam lazımdı.

Bir kaç ay sonra hiç gücüm kalmamıştı.
Kapıyı açsalar kaçamazdım,Ayağa kaldırsalar yere düşerdim.Kendime yediremiyordum bu güçsüz halimi,en sonunda kapı açıldı ayağa kalmayı denedim olmadı,sonra iki adam geldi beni kaldırdı,zorla "Çek o pis ellerini üstümden."dedim.Konuşmaya çalıştıkça
daha kötü oluyordum.En sonunda kendime az da olsa geldim ve adamların birine tekme attım,diyer adam bunu görünce ona daha bir tekme attım.

Ellerimi çözüp önüme gelene dalmaya başladım.Ben bunlara dalarken bir adam önüme geçip beni silahla ayağımdan vurdu.Öldürmek istemiyorlardı beni,niye lan niye,bitmiş haldeyim öldüründe kurtulun dedi iç sesim,adam yanıma gelerek ilk mudaleyi yaptı,kan kaydından da gitmedim.Sonra yine birkaç adam beni tutup bir odaya götürdü,Karşıma bir adam oturdu ve hatırladığım kadarıyla sadece şunları dedi "Sen artık bizim doktorumuzsun."dedi bu şerefsiz.Adama bakıtım,sonra güldüm.Adam öfkeli bir şekilde yanıma gelip çok kötü bir tokat attı,ben tokat yüzünden yere düşmüşken adam benim yapmicağımı anlayıp beni bir yere götürmelerini söyledi.

Başıma bir çuval tarzı bir şey koydular ve arabaya bindirdiler.Arabadan zorla beni indirdiler ve çuvalı çıkarttılar.Gözümü açtığımda çok güzel bir yere gelmiştim,güldüm nefes alıp verdim ve ölüme hazırlandım,zaten herkes beni öldü biliyordu.Bende böyle ölim dedim ve kafama sıktılar.

Gözümü açtığımda hastanedeydim.
Doktorlar benim uyandığımı görünce
şaşkın bir şekilde bana "Merhaba,
beyfendi şu an bir köy hastanesindesiniz
kafanıza bir kurşun sıkılmış ve 100/00,01 ihtimal olan bir şansla kafatasınızdan sekmiş yaşıyorsunuz." diye güldü.Doktordan daha fazla bilgi aldım ve bir kaç ay sonra taburcu oldum.

İlk yapıcağım şey askeriyeye gitmek oldu.Beni almadılar.Yalvardırdım,
her yolu denedim ama almadılar.Ya
benim kafama kurşun sıkmışlar ve
hayla yaşıyorum.Bunun bir anlamı
olmalı değil mi?Anlamı vardı,ama ben
yalan söylemek zorunda kalmıştım.
Yalanım ise hayla kafamda kurşun vardı.Söylersem ameliyat olmadan
gelemessin derlerdi,bu ameliyat çok tehlikleliydi,%95 ihtimalle ölücek ya da sakat kalıcamtım.O an askerliğim için korkmuştum.Ameliyat olmamıştım.Beni asla almicaklarını anlayınca doktorluk kariyerime başlamak için İstanbula gittim.Orda büyüdüğüm için eski evime gittim.Eşyalarımı aldım ve üstümü değiştim,garaja inince onu gördüm.
Motor,tam benlikti eski de değildi,abimin artık kullanmadığı bir motordu.Bu motoru alıp tamirciye gittim.Kullanılabileceğini söyledi ve terzemiz yaptı.Yeni motor gibi duruyordu.Abiye parasını verdikten sonra bir telefon aldım,arayan hastaneydi,mutlu bir şekilde açıp dinledim."Meraba siz Doruk Özütürk'sünüz diyil mi?"dedi heycanla "Evet,benim."dedim,"Sizi bu gün kuruma alıcağız,eyer kurumda kabul oyu alirsanız Berhayat hastanesinde asistan doktor olucaksınız." dedi.Ben ne diceğimi bilmeden aklıma gelen ilk şeyi söyledim."Eee saat kaçta?"dedim."Saat 17.45 de kurum başlicak."diyip kapattı.

Ben heycanla eve gittim ve tüm heycanım bir an düştü,Eve baktığımda haciz geldiğini anlmıştım.Büyük ihtimal abim bayadır bu eve bakmıyordu.
İhtiyacım olan her şeyi almıştım.Ama ev elden gidiyordu,ne yapıcağımı bilmiyordum.Abimi arasam,yok olmaz.Annemi ve babamı asla arayamam.Ben düşünürken evin önüne bir araba durdu,içeriden abim çıktı,çok değişmişti,onu çok özlemiştim ama onunla görüşemezdim.Ordan gitmek zorundaydım.Telefonumu açıp burdan berhayat hastanesinin yoluna baktım.Birazdan yola çıkarım diye düşünüp,son kez abime baktım ve gittim

"Abi saat altı oldu geç kaldım ya."diyerek
motosikleti hızla sürmeye başladım.Daha
yarım saatlik yolum vardı,işimi kaybederim korkusuyla daha hızlı sürdüm,bu hızla şehir içinde hiç güvende değildim.Bunu biliyordum ama
başka çarem yoktu.Bir anda önümde bir  araba gelmeye başladı,korkuyla son kez
"Hasiktir."dedim...

Uyandığımda yerde yatıyordum,insanlar
peşimde dolanıyor herkes ambulansı arıyordu,bana çarpan arabadaki insanlar
şoktoydı ve dua ediyorlardı.En sonunda
uyandım ve ayağa kalmaya çalıştım.Ayağama büyük bir ağrı vardı
elime baktığımda o da çok kötü haldeydi.
Ambulans geldi ve ambulans görevlisi tarafından otuturuldum.Yatağa oturdumğumda adam bana bakarak
"Beyfendi yatar mısınız,"dedi,bende
"Yok aslanım bende doktorum çok önemli bişi değil,bana bi dikiş malzemelerini ver de ben hastaneye gidim,geç kaldım."dedim,adam bana şaşkın şaşkın bakarken ben şöföre döndüm "Abi ben berhayat hastanesinde indirsene."dedim,adam hayla bana baraken,bende adama bakıp gülüp ve
"Noğuldu aslanım birine mi benzettin"
dedim.

Sonunda hastaneye gelmiştik.Acile girdikten sonra dikişlerimin açıldığını gördüm ve başladım konuşmaya "Herkese mutlu sağlıklı günler." dedim,hemen dikişleri atıp Kurumun yanına gitmeliydim."Bu güzel günde kimsenin vaktini almak istemiyorum bana biri dikiş malzemelerini verirse herkes işine bakabilir."
dedim gülerek.Yine herkes bana şaşkın şaşkın bakıyo,abi abartıcak ne var kolumu dikip gidicem ya,devam ettim ve
"Kimse vermicek mi?"dedim,sonra karşımdaki doktoru gördüm,kesin iyi
bir doktordur diye ona döndüm ve
"Hey sen!Kara şimşek."dedim ve başımın ağrıdığını hissedip yatağa doğru ilerledim.

Doktor bana bakarak "Ben miyim kara şimşek?"dedi,bana şaşkın şaşkın bakarak.Valla biri daha bana
şaşkın bakarsa çok kötü olucaktı!Hızlı olması için hemen söze girdim"Ta kendisi."dedim.Doktor bu sefer "Benim adım Ali vefa lütfen bana adımla hitap et."dedi."Yanlız biraz daha beklersek ben burda küt diye gidicem,öyle bir şey olmasını da hiç istemiyorum."dedim,
Doktor beni sonunda anlamış bir şekilde
yarama bakmaya çalışırken hemen söze girip "Ben baktım canım."dedim,Doktor
bana bakarak,"Bende bakim,canım."
dedi.Gülerek,doktora baktım.

Malzemeler gelirken "Piknik sepetide geldi." Vefa hemen elimden ilaçları aldığında "Ama sen hiç beni dinlemiyorsun ki Ali Vefam."dedim Vefa aklı bir şeye takılmış gibi yanımdan gitti
ve bende küçük ameliyatıma başladım.
Yanımdaki kadına bakarak bir şeyler anlatmaya başladım."İnsan bu hastaneye girince,ben burda gerçekten ileşicem diyo."dedim,hafif bir acıyla.İlacı kolumun üzerine döktüm ve yeri biraz batırmıştım. "Temizlik görevlileri fazla mesai yapmasın diye ben burayı silerim."dedim.Böyle de düşünceliyim. Kendi kendime güldüm.Ali bana bakmatan vazgeçip,Nazlının nerde olabilindiğini düşünüyordu,Ordaki görevliye sordu,"Nazlıyı gördünüz mü,Nazlı beni buraya çağırmıştı?"dedi Ali.Görevli Ali'ye bakarak "Görmedim doktor bey."dedi,Ali huzursuz bir şekilde bölümleri aratmaya başladı,kadın her telefon aramasında başını hayır anlamında sallıyordu.Ali en sonunda acilden gitti.Ben ise işimi bitirip acilden çıktım.

Kurum bu saatten sonra ertelenmiştir diye düşündüm fakat dayanamayıp kurum odasının yerini sordum ve oraya doğru koşmaya başladım,koşarken sinirle "Ulan doruk bir işi de kaçırma!"