Mucize Asker

4.BÖLÜM/BENDE VARIM

Babama bakarak "Y-ok...hayır b-eni-m aa-bim ço-k güçlü."dedim.Babam ağlayarak "Ben çıkıyorum."dedi.Bir anda eski anılarını hatırlamaya başladım başıma büyük bir ağrı girdi ve hemen çantamı bulmaya çalıştım ve buldum.İçinden ilaçımı aldım ve ağzıma attım.

Bir süre bekledim ve kendimde geldim.Annem uyandığında bana baktı ve güldü.Bende ona baktım ve "Abimi neden bana söylemedin?"dedim.Annem bana üzülerek baktı bu sefer ve "Söylicektim.Hemen üzülmeni istemedim."dedi.

Anneme bir süre baktıktan sonda sordum "Durumu nasıl."Annem bana yine üzüntüyle baktı ve "Doktorlar çok güçlü diyo..."dedi ve gözümden yaşlar akareken güldü ve devam etti "Başka biri onun yerinde olsaymış..."dedi ve bu sefer gülmesi azaldı.Tam bişi dicekken ona sarılıp "Devamını getirme." dedim.

Abimi seviyordum.Çünkü onun annem kadar bile suçu yoktu,onun suçu yoktu.Abim babam beni kovarken üniversteyi bitirmeye İstanbula gitmişti.Annemin anlattığına göre de babama kaç kere hesap sormuş ve evden ayrılmıştı.Şu an neden çorumda onu bilmiyorum ama değişik şeyler oluyordu...

1 Ay Sonra;

Hastaneye adımımı attım ve karşımda sadece o isimleri gördüm.Benim önümde yürüyorlardı ve bir an arkalarına döndüler.Bunlar;Nazlı,Ali,Açelya ve Demirdi.Onlara doğru yürüdüm ve yanlarına geçtim,gülerek hemen söze girdim "Bende varmıyım bu ekipte."
Onlar birbirne baktı ve güldüler Demir söze girdi "Abi neler yaşadın varsın tabiki."Ona eyvallah der gibi yaptım ve arkadan "BENİ UNUTMA EKİP."diye bir bağırma sesi duydum onlar sanki her gün duyuyormuş gibi tepki vermeleri biraz değişime gitti ama arkama baktığımda ben ona anlamsız gözlerle baktım o da bana aynı şekilde bakıyordu.Bu bakan Doranın ta kendisiydi. Demire dönüp "Abi bu kız hasta değil miydi?"dedim gülerek.Demir bana bakmadan "Bu kız hayla hasta kardeşim.Ama aynı zamanda Berhayat hastanesinin asistan doktoru."

Dora yanıma geldi ve "Hiç gelmiceksin sanmıştım,sonunda aramızdasın." dedi.Doraya bakıp "Zor zamanlardı..."dedim.Dora anlamış olucak ki konuyu kapatı.Asistan odasına giridiğim an "Çok rahat gözüküyor."diye koltuğa yattım.Sonra dora ayağımı çekti ve oturdu.

Geçmiş Zaman;(Doruğun Abisinin Çorumdan İstanbula geldiği an.)

Ameliyatın önümde oturmuş,ağlamaktan morarmış gözlerle abimin gelmesini bekliyordum.Beni içeri almamışlardı.Elim titriyordu ve başımın ağrısını önemsemeden sadece oturuyordum.Ameliyattan doktorlar çıktıktan sonra ayağa kalkamadım ama zorla sordum."Yaşıyor mu?"Doktorlar üzülerek bana cevap verdi."Çok zor.Şu an nefes alıyor ama..."dedi.Ayağa kalktım an yere yıldım.Doktor beni tekrar oturtu ve ağlayak yine sordum."Hayır,hayır."dedim.Sonra bağırdım "YAŞİCAKKK."

Uyandığımda bir odadaydım.Hiçbirşey hatırlamıyordum.Neden burda olduğumu,karşımdaki doktorları...Bi bi dakika...Benim adım neydi?

Arkadaşlar bu kitapın ilerlemesi biraz uzun sürebilir çünkü güzel konular bulmaya çalışıyorum.

Kendinize iyi bakın.GÖRÜŞÜRÜZZZ<3