𝑀𝑦 ℎ𝑢𝑚𝑎𝑛 𝑚𝑎𝑡𝑒ⁿᵒⁿᶠᶠ/ᵒⁿʰᵒˡᵈ

දාහතර වන කොටස

උඩු හුලගට ඉව ඇල්ලුවත් මට බල්ලෙක්ගෙ ඉවක් දැනුනෙ නෑ. ඒත් කිසිම මනුස්සයෙක් බලු කූඩුවක් නිකං ගෙදරක තියාගන්නෙ නැති නිසා මම හිමින් සැරේ වත්ත ඉව කලත් එකිනෙකාට වෙනස් මිනිස් සුවදවල් වගේම කුරුල්ලොංගේ වගේ පොඩි පොඩි සත්තුන්ගේ සුවදවල් දැනුනා ඇරෙන්න බල්ලෙක්ගේ ඉවක් දැනුන්නෑ.

මම ඇයි මෙච්චර බල්ලෙක් ගැනම බලන්නෙ? ඇත්තම කිව්වොත් බල්ලො කියන්නෙ මං අකමැතිම සත්තු කොට්ඨාසය. පූසන්නටත් මගේ ලොකු කැමැත්තක් තිබ්බෙ නෑ. ඒත් බල්ලොන්ට නම් මම කැමතිම නෑ. මම හිතන්නෙ බල්ලොන්‍ට අකමැති මම නෙමෙයි මගේ ඇතුලේ ඉන්න එකා. ඒකා කැමතිම පොඩි පොඩි සත්තුන්ට.. හරියට කුරුල්ලොන්ට වගේ. ඒත් ආදර්ට ඇති කරන්න නෙමෙයි දඩයම් කරන්න. නැත්තම් ඌ වත් මමවත් කිසිම සතෙක් හුරතලේට හදන්න ආස්  උනේ නෑ.

බල්ලෙක්ගෙ ඉවක් ආවෙ නැති නිසා සමහරවිට ගෙදර හිටිය බල්ලා කාලෙකට කලින් මැරෙන්න ඇති කියලා හිතාගත්තු මම තව ටිකක් රෑ වෙනන් වත්ත කොනේ අඹගහ ලග අනිත් දෙන්නා එක්ක හැංගිලා ඉන්න තීරණය කලා.

මම හිමින් හිමින් සද්දෙ නෑහෙන්න අඹගහ පැත්තට කිට්ටු කලත් එකපාරටම ඇරුන ගෙදර ඉස්සරහා දොර නිසා මම කලබල උනා. මම හිටියේ අඹ ගහට ඔන්න මෙන්න තියලා.

කලබල උන පාර බිම බඩගාන එක නවත්තලා මම එකපාරටම නැගිටලා දුවලා ගිහින් අත්වල නියපොතු වලින් අඹගහේ කඳ තද කරලා අල්ලන් තප්පරෙන් අඹ ගහේ මුදුනටම නැග්ගෙ
දොර ඇරපු එකා එලියට එන්න කලින්.

"යන්න චූටිකුකූ.. ගිහින් චූ කරලා එන්න.. ආපහු ඔයාට උදේ වෙනකන් ගේ ඇතුලෙමනෙ ඉන්න වෙන්නෙ.. "

අඹ ගහ මුදුනටම නැග්ග මම අඹ කොල අස්සෙන් ගෙදර ඉස්සරහා දොර දිහා බලාගෙන හිටියා. ඒ එයා.. මම හොයාගෙන ආව කෙනා..

මට මෙච්චර වෙලාවක් ඉවක් නොදැනුනු බල්ලා ඔන්න දැන් ගේ අස්සෙ ඉදන් එලියට ආවා.. ඒත් එක්කම මගේ නහයට බලු ඉව දැනෙන්න ගන්නවා එක්කම මම නහය අකුලගත්තා.

මම අඹගහ උඩ හැංහිලා ඉන්නකොට අඹගහ මුල හිටිය ඩබලත් හෙල්ලෙන්නෙ නැතුවම එතනම ගල් වෙලා වගේ හැංගිලා හිටියා.