6 Nisan 1990, Washington DC, ABD
"Şimdi karşınızda en genç kadın bilim insanı, Mary Jane Stark!"
Elbisemin eteklerini kaldırıp sahneye ilerledim. Herkes beni alkışlarken onlara mükemmel gülümsememi bahşettim. Sahneye çıktığımda abimin ıslığını duydum. Babamla annemin yanında bana gururla bakıyordu. Sunucunun elinden ödülü alıp mikrofonun yanına gittim. Tüm salon ve kameralar bana bakarken en güzel gülümsememi yüzüme yerleştirdim.
"Bu ödül için beni bilime iten aileme teşekkür etmek isterim. Kendileri beni küçük yaşta fiziği, kimyayı ve biyolojiyi sevdirdi. Yaptığım projeleri desteklediler. Ama... Bir insan bir ödül alıyorsa bunun en büyük nedeni ve destekçisi kendisidir. Bu yüzden herkesten çok kendimi tebrik ediyorum. Ve şunu söylemek isterim ki-" dediğim sırada elektrikler gitti. Hızlı ilerleyen ayak sesleri duymaya başladığımda nefes sesimden mikrofonun hala çalıştığını anladım.
"Herkes sakin olsun ve yerlerinizde kalın. Birazdan yedek enerji devreye girecektir. Siz sakin olun ve yerlerinizde kalın. Lütfen sa-" dediğim sırada ensemdeki nefes sesini hissettim. "Тебе нужно пойти со мной, Маленькая Мисс." çeviri haliyle "Benimle gelmeniz gerek, Küçük Hanım." diyen adam dönüp bakmak istedim ama elbisenin ince kumaşının üstünde hissettiğim metal bir şeyin soğukluğu ile durdum. Metal bir kol? Kimin metal bir kolu olurdu ki? Metal kol olduğunu tahmin ettiğim şey belime dolanıp beni sahnenin arkasına ilerletmeye başladı. silahlı adamlar yanımızda yürüyordu. Etraf karanlık olmasına rağmen bunu adım seslerinden anlayabiliyordum. Sahnenin arkasından acil çıkışa ilerledik. Son bir kapıdan geçtikten sonra etrafı sokak lambalarının sarı ışığı kapladı. Zırhlı bir aracın önünde durduğumuzda beni kendine döndürme şerefinde bulundu. Buz mavisi gözleri gördüğümden bir saniye sonra burnuma bir şey tutuldu. Bilincimi kaybetmeden önce duyduğum son şey "Спи спокойно, Маленькая Мисс." -İyi uykular, Küçük Hanım- oldu. Sonrası karanlık.
