sabahın yedisinde çalan alarmla -öncesinde on kere daha çaldı-uyanarak güne başladım. Bugün diğer günlerden farklıydı.
kim'le.
karşılaşma.
ihtimalim.
var.
KİM'LE KARŞILAŞMA İHTİMALİM VARDI VE 7'DE KALKMIŞTIM. 7.30'DA EVDEN ÇIKMAM GEREKİYORDU.
saçlarımı yapmaya çalışırken sanki yetişmeye çalıştığımı bile bile saçlarım asla şekil almıyordu. en sonunda zorla yaptığımda dudağıma kendi dudak rengimde bir nemlendirici sürüp hafif yanaklarıma allık geçtikten sonra aceleyle üniformamı giyip evden çıktım.
yetişmem mucizeydi. tam 8'de okula varmıştım. kendimi nefes nefese macau'nun yanına attım. okula koştuğum için ne saçım kalmıştı ne allığım.
“biraz makyajın yok olmuş sanki”
“macau yüzüme vurma yüzümde hiç bir şey kalmadı.”
macau güldü ve ikimiz de derse odaklandık.
---
teneffüs zili çaldığında derin bir nefes alıp verdim.
“hadi koridora çıkalım!”
macau'nun tek koridora çıkmak istediği an olabilirdi. nedeni de benim nasıl heyecandan götten yiyeceğimi görmekti.
destek mi oluyordu köstek mi belli değil.
“hiç hazır değilim hayır!”
“hazırsın hazır.”
bu sefer kolundan çekilen bendim.
her an onu göreceğimi hissettiğim için sürekli elim saçlarımda saçlarımı düzeltiyordu. dudaklarımı ısırarak kızartmaya çalışıyordum. okulu geze geze spor salonuna gelmiştik ve hala karşıma çıkmamıştı. hem üzülüyordum hemde çok heyecanlı olduğum için gelirse daha da kalpten gidecekmişim gibi hissettiğimden görmek istemiyordum.
“biraz daha dudaklarını ısırırsan kanatacaksın.”
kulağıma gelen sesin nerden geldiğini anlamaya çalıştım.
gözüm direkt karşıya takıldı.
kim üstünde basketbol formasıyla-SIFIR KOL- saçları uzun olduğu için arkadan küçük bir kuyruk yapmış ve oynamaktan terlemiş şekilde karşıdan bana geliyordu.
zaman durmuş gibi hissediyordum,sanki bir rüyadaymışım ve Kim bana ne kadar koşsa da gelemiyormuş gibi. adeta sonsuzluk gibi. gözlüklerini galiba basketbol oynadığı için çıkartmıştı. gözlüksüz hali bile o kadar muhteşem geliyordu ki.
en sonunda yanımdaydı.
utanç ve heyecanın karışık hissiyle ağzımdan bi “naber?” çıktı. gözlerimle her ayrıntısına bakıyordum ama hiç birini aklımda tutamıyordum çünkü kafam o kadar uçmuştu ki. sarhoş gibi olmuştum.
“iyi,sen?”
“iyi.”
hayır. iyi değil. nefes alamıyorum. gözlerimi senden alamıyorum. benle şu an konuşman rüya gibi geliyor ve cevap vermek hiç bu kadar zorlaşmamıştı.
elini belime attı. kendine çekti. macau'nun arkada içinden çığlıklar attığını hissediyordum. bilimsel değil sadece hisler. telepati kurmuştuk resmen. ama tek içinden çığlık atan o değildi. bende elimi sırtına atıp sarıldım. onunla geçirdiğim her an sonsuzluk gibi geçiyordu. ve buna minnettardım. sonunda benden ayrıldı ve Vegas'a doğru gitti. arkasından görüşürüz diye bağırdım.
macau bana gülerek baktı. heyecandan macau'yu dövmeye başladım. sonunda ilk defa güzel bir şey yaşadığımı düşünüyorduk.
---
“mutlu musun?”
“çok mutluyum”
vegas'ın sinirle sorduğu soruya gayet soğukkanlılıkla cevap verdim. yapacağım şeyden döneceğimi falan mı sanıyordu?
“seni porsche'a değil tankhun'a dövdüreceğim.”
bana satışı koyup bunu cidden yapacağını bilsem şu an dönerdim. tankhun'un kafamın etini nasıl yiyeceğini düşünebiliyordum.
“porchay'a aşık olursan bana 2000 baht borçlusun.”
“ne?” dedim ve ekledim “bu ihtimali düşünüp bir de üstüne iddiaya mı girdin şu an?”
"porchay aşık olunmayacak biri değil, büyük konuşuyorsun.”
cebimdeki sigara paketini çıkarıp bir dal yakarak diğer dalı vegas'a uzattım. nedense porchay konusunu ne zaman açsa içimde ağır bir his hissediyordum. beni boğuyor ve kalbimi sıkıyor gibiydi. bunun hırstan olduğuna yoruyordum kafamı. işin sonunda 2000 baht vardı -olay 2000 baht değil vegas'ın yüzünde göreceğim mağlupluk ifadesiydi- ve hırs yapmıştım.
sigarayı yaktıktan sonra porchay'ın belini kavradığım elime baktım. parmak uçlarımda yanma hissi duyuyordum.
vegas'la konuşmak bana iyi gelmiyordu.
yanlış düşünmeye başlıyordum.
-
hadş bu fic hic yayinlanmamismgibi davrnaalim 1 2 3
