Kör Kuyular (Düzenleniyor)

Bana Güven...

-Sana inanmıyorum!

-Bu senin iyiliğin için..

- Hayır .Bu olamaz. Beni arkadaşlarımdan ayıramazsınız .Bu asla olmaz. Başka bir yetimhaneye gidemem. Olmaz.

-Selena . Beni kızdırırsan müdürün odasını boylarsın. Şimdi otur ve bavulunu toplamama yardım et!

-Elanor! Bana bunu yapma .Lütfen . Beni anla...

O an gözlerimden yaşların süzüldüğünü anladım. Yanaklarım ıslanmıştı.  Ama bu hiçbir şeyi değiştirmiyordu. Ben Elenor'un sözünü asla çiğneyemezdim.  O benden sorumluydu. Ama burada kalmak istiyordum. Arkadaşlarımdan ayrılmak değil..

-Yarın sabah yola çıkacaksın. Hazır olsan iyi olur.

- ...

Yorum bile yapacak gücüm kalmamıştı. Ne karşı çıkabiliyordum, ne de tamam diyebiliyordum...Bu benim hayatımdaki en kötü kabus olmalıydı.... Ama hayat asıl şimdi başlıyordu.

                                ~
Yol boyunca ağlamıştım. Bu yolculuk benim en zor yolculuğumdu.

- Selena . Geldik kızım. Aşağı iner misin? 

-  Şey ...  Ben kendimi hazır hissetmiyorum..

- Benim durumumu zorlaştırıyorsun. Hadi ama..

- Peki Bay Steven.

İçerisi  lavanta ve Yasemin çiçeği kokuyordu. Bu kokuya çabucak alıştım. Birkaç saniye sonra müdürün odasına varmıştık.
Bay Steven kapıyı çaldı.

-Selena .. Hoşgeldin tatlım.

-Şey.. Hoşbulduk..

-Steven. Sen gidebilirsin.

-Peki Bayan Rosa.

Steven dışarı çıkınca Bayan Rosa bana oturmamı söyledi.

-Selena . Neden burda olduğunu biliyor musun tatlım?

- Hayır Bayan Rosa . Bilmiyorum..

- Ailen Selena , seni burda görmeye gelecek.

- Benim onlarla görüşmek istediğimi kim söyledi. Onları istemiyorum tamam mı?

-Sana bir sır vereyim mi? Onları ben de tanımıyorum. Buraya nasıl geleceklerini veya ne zaman bilmiyorum. Bunu zaman gösterecek..

Buna çok şaşırmıştım. Acaba Nasıl buraya geleceklerdi? Neyse dedim içimden..

-Bayan Rosa . Beni odama bırakır mısınız ?  Lütfen.

İçimden aileme lanetler yağdırıyordum. Bu ne kadar saçma bir şeydi. Hem beni terk etmişlerdi hemde şimdi beni geri kazanmak istiyorlardı. Bu olmayacaktı...

-Tabi, haydi gidelim .

Bayan Rosa 'nın arkasından onu takip etmeye çalışıyordum. Ama Bayan Rosa çok hızlıydı.  Ben ona yetişemezdim.. Bu halimle ona nasıl yetişebilirdim  ki?

Zaten ben böyle düşünürken ayağının takılmasıyla yeri boyladım. Tam ağlamak üzereyken bir çift el yardımıma koştu.

-İyi misin?

-Şey... Sanırım.

-Fena düştün. Neden koşuyordun ki ?

-Ben Bayan Rosa' yı takip etmeye çalışıyordum. Ama o çok hızlı,  ben de böyle olunca. .. Sonuç  bu...

Suratımda hafif bir gülümseme oluştu.

Bilinmeyen şahısa adını sordum.

-Adam. Peki ya senin?

-Selena.

İçimde kelebekler uçuyordu. Ama ne olduğunu ben de anlamadığım  için yorum yapamayacaktım.

Beni kaldırırken kulağıma bir şey fısıldadı..

-Bana güven....

                                 ~

"Ona çabucak alıştım. Sevgili Günlük,
O kadar iyi biri ki ona alışamamak  ne mümkün. Tanıdığım en iyi insan. Bana hep yardımcı oluyor. Her yere birlikte gidiyoruz. Bazen nasıl göründüğünü merak ediyorum.. Ama bu benim için önemli bir detay değil. Çünkü ben kendimi de göremiyorum. Neyse birazdan Adam gelecek . Yemekhane saati gelmiş olmalı . Sana daha sonra yazacağım. Sonra görüşmek üzere.   "

Dediğim gibi de oldu.  Birkaç dakika sonra kapının tıklandığını duydum . Adam gelmişti.

-Hazır mısın?

-Evet  . Hadi gidelim.

Birlikte merdivenleri indik .  Ve yemekhaneye vardık . Sıra yoktu. Bana "Sen otur." dedi . Ben de yer bulmaya çalıştım ve buldum da. O da kısa sürede yanıma geldi.

-Önündekileri ye ! Tamam mı?

-Bana emir verme .

Bu lafı söylememem gerekirdi sanırım ama banane ya . Emir vermesin o da ! Bir yandan düşünüyor bir yandan da yiyordum. .

-Bana kızdın mı?

-Evet. Bana çocuk muamelesi yapıyorsun.

-Çünkü seni önemsiyorum.

Bu lafı biraz içinden demeye çalışmıştı ama ben duymuştum.

-Şey neyse . Hadi kalkalım. .

Birlikte masadan kalktık.  Beni odama bıraktı ve basketbol maçı olduğunu yarın istersem beni de götürebileceğini söyledi. Ben sporu pek sevmezdim.  Bu yüzden onu kibarca reddettim.

Odam sıcacık olmuştu. Bu sıcaklığı yanında bir de kahve ile kitap olsa ... Ama  sesli kitabımı eski yetimhanemde unutmuştum.  Bunu Bayan Rosa'ya söyleyebilirdim. O beni anlayışla karşılardı.
Şimdi günlüğümü alıp sessizce camın kenarına oturdum.. Yazmaya başladım...