Kör Kuyular (Düzenleniyor)

İnanılmaz

"Sevgili Günlük,
Bugün Adam bana çocukmuşum gibi davrandı. Gerçekten kırıcı olmaya başladı. Gözlerimin görmemesi küçük olduğum anlamına gelmez. Bunu bir daha yaparsa ona böyle olmadığını gayet hiddetli bir şekilde söyleyeceğim. Ama o zamana kadar içimde tutmaya devam. Neyse şimdi Bayan Rosa 'nın odasına gitmem gerekiyor. Onunla ailem hakkında bir görüşme yapacakmışım. Bu beni deli ediyor ama ailemi çok merak ediyorum. Bu kadar zalim bir aile nasıl olabilir ki? Daha sonra yazmak ümidiyle...
HOŞÇAKAL. "

~

-Bayan Rosa? Gelebilir miyim?

-A sen mi geldin tatlım. Tabii. Otur.

- Bayan Rosa size karşı açık olacağım. Ailemi merak ediyorum. Ve onlarla görüşmek istiyorum.

- Ama tatlım sana onları tanımadığımı söylemiştim. Bu mümkün değil. Hem prosedüre de uygun değil. Ama çok ısrarcıysan seni Bay Dixon la tanıştırabilirim. O ülkedeki tüm yetimhaneler den sorumlu olan kişi .

-Anlıyorum. Peki . Onla ne zaman görüşebilirim?

-Bunu ona sormam gerek. Neyse şimdi gidebilirsin.

-Şey ben tek ....

-Anladım . Bi dakika .

Bayan Rosa Adam 'ın ismini mikrofona söyledi ve Adam hemen odaya geldi.

-Adam , Selena ' yı odasına götürür müsün lütfen?

-Tabi Bayan Rosa.

Birlikte dışarı çıktık. Odadan uzaklaşınca bana kantine gidip gitmeyeceğimizi sordu. Ben de "Peki " dedim . Birlikte kantine gelince ben limonata o da vişne suyu aldı.

-Selena ,sana bir şey anlatmam gerek.

-Ne gibi?

-Bu benim için bile çok zor ama ben senin ...

-Evet Adam sen benim..

-Ben senin .. Kardeşinim.

-Sen ne dedin?

Limonata boğazımda tıkılı kalmıştı.

-Kardeşiz. Yani sen bu yüzden buraya geldin..

-Daha fazla istemiyorum. Dinlemeyeceğim..

Yerimden kalkmaya çalışırken Adam kolumu tuttu .

-Sana bunu söyledim çünkü benden duymazsan daha da üzülecektin. Şimdi otur ve beni dinle . Lütfen.

Onunla konuşmak istemiyordum. Şaka gibiydi . Bir kardeşim vardı. Ve kardeşim sevdiğim çocuktu. Bu olmamalıydı.

-Selena. Bak bunu sana söyledim ama beni pişman etme.

-Ben gidiyorum tamam mı? Bir daha benle konuşma! Anladın mı? Sakın. Benden uzak dur...

Kantinden seri adımlarla çıktım. Asansörü beklemek durumundaydım. Birazdan gelir dedim. Asansör gelince hemen oradan uzaklaşıp odama kapandım. Bu olabilir miydi? Adam benim abim olabilir miydi? Belki de ...

Başım fena ağırıyordu. Yatağıma sokuldum ve yetimhane kabuslarının en kötüsünü yaşadığımı farkettim.

Yorganı başıma kadar çektim. Karanlık dünyamda yeni bir yıkım yaşanmıştı. Ama ben bunu bile göremeyecek kadar acizdim.
Neden ?
Ailem , belki de abim..
Neden dışlanmıştım....
Sevdiğim çocuk nasıl bir anda abim olmuştu. Buna alışabileceğimi hiç sanmıyordum.