KİLİT

(2. bölüm)Neredeyim ben?

Büyük bir ağrıyla gözlerimi açtım.Beş altı saniye boyunca Her yeri bulanık gördüm.Görüşüm netleşmeye başladı.Neredeyim ben?Sanki hastane odasındayım.Hareket edemiyorum üstümde karabasan varmış gibi.Yavaş yavaş kolumun acıdığını anladım ve istemsizce büyük bir çığlık attım.Çıglığımla birlikte hastane odasının kapısı açıldı.Kapıyı göremiyorum ama sesini duyabiliyorum.Kimin geldiğini görebilmek için kalkmaya çalıştığımda hiç hareket edemedim.Biraz bekledikten sonra adım sesleri gelmeye başladı.Ve içeri benim yaslarımda uzun boylu bir doktor girdi.Maskesinden yüzünü göremiyorum ama benim yaşımda olduğu anlaşılıyordu.

Elis;
-Kimsiniz ve ben neden burdayım

Doktor;
-Neden geldiğini ben biliyorum ama bildiğim dışında birde körsün heralde  görmüyor musun doktorum?

Elis;
-Saçma saçma konuşmayın lütfen doktor bey bana ne olduğunu söyleyecek misiniz?

Doktor;
-Trafik kazası geçirdin hatırlamıyor musun?

Elis;
-En son fren sesini hatırlıyorum.Ondan sonrası yok bende.Peki annem babam ve sevgilim hangi odada kalıyorlar?

Doktor;
-Bilmiyorum.

Elis;
-Nasıl bilmiyorsun ya.

Doktor;
-Uzatma istersen,kendini de daha fazla yorma,dinlen yarın konuşuruz.

Elis;
-Öyle olsun.

Ben son lafımı söyledikten sonra yüzüme bile bakmadan arkasını dönüp gitti.Ne yaşıyor acaba beyefendi.Ben burada kazadan çıkmışım,hiçbirşey olmamış gibi davranmamı bekliyor.Biraz bekleyeyim ondan sonra bakarız çaresine.
                                    (Yarım saat sonra)

Neredeyse yarım saat geçti.Daha fazla dinlenemem burada ama hareket dahi çok zor ediyorum.En azından annemi göreyim.Dayanamayıp kalktım.Başım birazcık dönüyordu ama dayanacaktım.Kapıya doğru ilerledimve kapıyı açtım yavaşça. Kafamı kapıdan yavaşça uzattığımda üç yana ayrılan koridorlar vardı ve Her yer karanlıktı. Saat kaçtı ki ışıklar bile kapanmıştı. Karanlıktan korktuğum halde odadan çıkıp kapıyı kapattım azda olsa pencereden ışık geliyordu.  Annemi büyük ihtimal yan odama koymuşlardır diyerek yan odaya doğru yürüdüm. Yan odanın kapısını aralayıp baktığımda içerisi kapkaranlıktı.O yüzden kapıyı direkt kapattım.Kafamda deli sorular var.Nereye gitsem ne yapsam.Etrafa iyice bakınırken adım sesleri gelmeye başladı.Alt kattan buraya doğru geliyordu adımlar.Birileri yukarıya yani buraya çıkıyordu.Bir değil birden fazla adım duyduğum için doktor olmadığını anlayıp korkmaya başladım.Elim ayağım titriyordu. Biraz daha bekledikten sonra kapının önünde koridorun merdivenlerinin oradan çıkan bir grup gördüm.Ellerinde bir tabut vardı.Bildigin tabut.4-5 kisi 1 tabutu taşıyordu.Beni görmesinler diye kapıya kamufle olmuştum.Zaten bende bu karanlıkta onların sadece siluetlerini görüyordum.Beni görmeden üst kata çıktılar.Ben öylece durmustum kapının önünde, beni nasıl görmediler hala hayret içindeyim.Yavas yavaş odama doğru yürüdüm tam kapıyı açtım karşımda doktor vardı.Yuzundeki sinirden ve ellerinin titremesinden sinirlendiğini anlamıştım.Girer girmez;

Doktor;
-Nerdesin sen?
Diyerek bağırdı.

Böyle bir tepki vereceğini hiç beklemiyordum.

Elis;
-Sanane.

Doktor;
-Ne demek Sanane.Gecenin köründe ne arıyorsun koridorda.

Elis;
-Gece olmasıyla ne alakası var.Daha adını bile bilmediğim Bi kişi benden hesap soramaz.

Doktor;
-Adım Ateş.Artık adımı da bildiğine göre hesap sormamdam bir sıkıntı yok.

Elis;
-Daha fazla dinleyemiyecegim seni.Bu arada hastanede tabut taşımaları normal mi?

Doktor;
-Ne!Ne tabutu sen onları gördün mü?

Elis;
-Bir dakika bir dakika...Benim kimi görmem gerekiyordu?

Doktor;
-Hiçbirşeyi görmen gerekiyordu.Neyse ben gidiyorum sakın dışarı çıkma.Yarın sabah seni burda görmek istiyorum...