Kalbim kırıldıkça avuç içlerimi iyice bastırıyorum kırılan yerlere. Kanıyor. Avuç içlerim kanıyor, kalbim de avutmalarına kanıyor.
Ne istedim ki ben bu hayattan? Çok mutlu olmayı mı? Hayır. Mutluluk bir an.. Gelip geçiyor, tıpkı hüzün gibi.
Bir tek anlaşılmak istedim. Laflarımla değil, davranışlarımla. Verdiğim değerin kat kat fazlasını almak da istemedim, yarısını alsam kâfiydi.
Azıcık hatrım kalsın dedim sende, hatrın benden büyük dedin. Gözlerim doldu, boğazımda bi şeyler düğüm düğüm oldu, konuşamadım. Zaten ne kadar konuştuysam, o kadar dinlemedin. Niye hep kaybedince özlüyor insanoğlu? Misal ben yanımdayken bile özlüyorum.
Yanımızdayken bile özlediklerimiz ve kopamayan bağlar.
Yarın doğumgünüm. Belki unuttun, telaş etme ben senin yerine de kutlarım.
Belki çoktan pişman oldun beni üzdüğüne, belki bu gece olursun. Ya da belki de vicdanın rahat uyursun. Benim adıma üzülme sevgilim, kutlu olsun.
