Yeni okul , yeni şehire geleli birkaç ay olmuştu. Eşyaları ailemin yardımı ile yerleştirmiştim. Onlar bu hafta geri döneceklerdi. Bu şehirde kimseyi tanımadan tek kalacaktım. Tüm ömrümün tek olacağını bilseydim göndermezdim onları.
Sabah namazı için kalktım. Abdestimi alıp namaza kılmaya başladım. Namazım biter bitmez dua etmeye başladım.
"Ya Baki Entel Baki. Bana güç, kuvvet ver. Onca ay çalışıp kazandığım bu üniversitede hayırlısı ile iyi bir psikolog olmayı bana nasip eyle. Sana iyi bir kul , aileme hayırlı evlat olmam için bana yardım et."
Duraksadım. Neden duramsadığımı bilmiyordum. Ama içime kötü bir his düşmüştü. İstemeden de olsa gözlerim dolmaya başladı. Sessizce seccadeye uzandım. Gözlerimi kapattım. Gözümden bir damla yaş yanağıma süzüldü. Neden ağlıyorumki?
Hıçkıra hıçkıra dakikalarca ağlamıştım. Kendimi durduramıyordum. Gözyaşlarım kendiliğinden akıp gidiyordu. Dakikalarca ağladım o gece. Kendime ne derdim olmadığını bilmiyormuş gibi davransamda biliyorudum. Ama olur ya bazen... İnsan kendine bile söylemek istemez derdini. Kendinden bile saklamak ister. Bende de o gece öyleydi.
Seccadede uyuya kalmıştım. Kalkıp çalan alarmı kapattım. Hazırlanıp çıkmam gerekiyordu. Evin bir kaç eksiğini alıp derse gidecektim. Çabucak hazırlanıp koştura koştura evden çıktım.
İlk markete girip birkaç şey aldım. Aldıklarımı eve bırakıp yine evden ayrıldım. Otobüse yetişmem gerekiyordu. Saate baktım. Geç kalmak üzereydim. Koşmaya başladım. Durağa kadar koştum. Sonunda yetişmiştim. Otobüsün gelmesine 2 iki durak vardı. En azından soluklanabilirdim.
Telefonuma bakmaya başladım. Karşı komşumuz Sevgu abla istek atmıştı. Kabul ettim. Otobüs gelene kadar onun profilini kurcaladım.
Nehir adında küçük bir kızı vardı. Kızı çok tatlıydı. Kocaman yanakları , ay gibi yüzü , zeytin zeytin kapkara gözleri vardı. Neredeyse hep onu paylaşmıştı. Birkaç fotoğrafını ekran görüntüsüne alırken otobüs geldi. Otobüs epey kalabalıktı. Mecbur ayakta kalmıştım. Yol boyunca kulaklığımı takıp müzik dinledim.
Dersten çıkmıştım. Arkadaşlarımla üniversitenin bahçesinde oturmaya çıktık. Gölgelik güzel bir alan bulunca oraya oturduk. Başım ağrıyordu. Eve gitmek istiyordum. Ama arkadaşlarıma sözüm vardı. Onlarla çarşıya çıkacaktık. Biraz oturduktan sonra çarşıya gitmek için durağa gidip beklemeye başladık. Otobüs her zamanki gibi epey kalabalıktı.Yine ayakta kalmıştım
Saat baya geç olmuştu. Arkadaşlarımla vedalaşmama rağmen telefonda hala konuşuyorduk.
Nesli: Hayat eve vardın mı?
Hayat: Hayır.
Zinep:Tahmin edin az önce kimi gördüm.
Aslı: Pamuk şeker?
Zinep: No.
Nesli: Sevda?
Aslı: Katarak?
Hayat: Side eye?
Nesli: Tunciş???
Aslı:SÖYLESENE!
Zinep: Domatesi gördüm.
Hayat: Ne alaka be?
Aslı: O mezuna kalmamış mıydı?
Nesli: Yok , okulu bıraktı o.
Aslı: Aaaa.
Zinep: Çok değişmiş.
