Pain oni Chan ın burda ne işi vardı. Abim beni görünce gülümsedi. İstemsizce bende ona gülümsemiştim.
Halbusuki ona ne işin var diye soru soracaktım ama dikkatim gülümsemekten dağılmıştı.
Çizim yaparken aklıma annem geldi. Aceba uyumuş muydu. Yoksa uyanık mıydı uyanıksa tek ne yapıyordu.
Yada babam evi bulmuş mudur ki. Umarım bulmamıştır yoksa anneme bir şey yapabilirdi.
Ama yok ya annem güçlü bir insandır kimse ona bir şey yapamaz ama gene de onun için nedense bir endişelendim.
Durduk yere niye endişelendim ki ah daha önce geceleri tek olmadığı için olabilir. Yavaştan herkes kalkınca tüm o düşünce yumağından ayrıldım.
Abim yanıma gelip "ne o tüm saat boyunca resme dalmıştın" dedi. Ona gülümserken çizmime baktı.
Bı an nutku tutulmuş gibiydi neden bu kadar şaşırdıki diye resme baktım. Bende biraz şaşırdım.
Dikkatim dağınık bı kadar güzel bir resim çizmeyi beklemiyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gerçi Pain abiciğim gayet de resimdeki gibi güzel biriydi güzelliğini tak diye resme yansıtmışım.
Abim resmi aldı ardından sınıfa diğerleri de daldı. Deidara "Narutocummm"diyerek sarıldı.
Yani sabahın veya gecenin bı körü bu kadar enerjiyi nerden bulduğunu hiç anlamıyorum.
Sonra Pain abim övünerekten kıskan diye çizmimi onlara gösterdi. Deidara abim kıskanarak
Bana da çiz felan diye tutturdu. Nagato abim bir şey demesede oda kıskanmış gibi görünüyordu.
Bu davranışlarına kahkaha atınca hepsi bı anda bana bakıp durdular. Onlarda güldüler ardından okuldan cıkıp eve gittik.
Sabah 6 olmuştu içeri girdiğimizde annem bize bir şeyler hazırlamış masada uyumuştu.
Nagato abim onu uyandırmadan geri odasına yatağa yatırıp geri geldi. O kadar hazırlamış yememek olmaz diye hepsini yedik.
Ardından bizde mutfağı yakmadan ve annemi uyandırmadan bir şeyler hazırlamayı başarabildik.
Başarabilmenin sevinci ile birbirimize sarıldık . Neden bende bilmiyorum neyse işte sonra gelen yorgunluk ile uyuya kaldık.
Saat 8 buçuk gibi uyandım zaten çok uyuyan bir insan da yani yarı insan da değildim. Bizimkiler baya derin uyuyorlardı.
Salon a gittiğimde annemin uyanık olduğunu ve gelince hazırladığımız şeylerden yediğini gördüm.
Birbirimize gülümserken dısari cikicağimi söyledim. Biraz dısarida yürüyüş yaptım. Park gibi ama boş yeşillik bir yerr oturup müzik dinlemeyi başladım.
Bi kaç tanesi bittip yeni bir listeye geçmek için kapadığım gözlerimi açınca babamı gördüm.
Babamda beni görünce ne ara olduğunu anlamadan bileğim tarafından sertçe tutularak "evi değiştirip benden kaçabileceğinizi mi sanıyorsunuz.
O abinlere mi güveniyorsun yoksa ama boşuna güvenme seni benim elimden kimse alamaz" dedi.
Ben ondan kurtulmaya çalıştım gözlerim yavaştan dolmuştu. O ise canımı yakıyordu ve elimden hiç bir şey gelmiyordu.
Ona asla evin yerini felan söylemeyecektim hatta mümkünse tekrar da evi taşırd... "Ahhh yapma" dedim acı içinde gözlerimi kapadım.
Dizlerimin üstüne kapaklandım gözlerim biraz yaşarırken. Bı anda acı durunca gözlerimi açtım.
